Ondanks dat ik misschien wel ’t stevigste (en onverwacht) geraakt werd door de best nostalgische backstage-beelden tijdens de aftiteling – beetje als zo’n videomontage bij een uitvaartdienst – is Deadpool & Wolverine vooral de heerlijke verfilming van misschien wel de leukste bromance in Hollywood-historie: die tussen Ryan Reynolds en Hugh Jackman. En conceptueel is de film ook zo over-the-top vierdemuurdoorbrekend dat er niet enkel commentaar op de gespeelde karakters wordt gegeven (waar je van houdt…
Als zoon van horror-held Anthony – Norman Bates in Psycho – Perkins zijn scary movies waarschijnlijk met de paplepel ingegoten bij regisseur Osgood/Oz Perkins. En daarbij lijkt hij goed opgelet te hebben, want hij weet zeer effectief een nogal brede mix van horror-elementen door elkaar te mixen. Duidelijk geïnspireerd door Silence of the Lambs (wat ie zelf ook toegeeft) en geholpen door een acteur die z’n toch al excentrieke oeuvre nogal opvallend uitbreidt (was Nicolas…
Weet je; mogelijk had ik deze met m’n 18-jarige neefje moeten kijken, om te zien hoe vet hij zo’n 90’ies-style adrenaline fueled actiefilm vindt. Een leeftijd waarop de mega-standaard-formule die deze film volgt niet is ingesleten in je filmbrein, zodat je tijdens de film mogelijk niet meewarig glimlacht als de volgende actie van welk personage dan ook voorspelbaarder blijkt dan de vele tornado’s in de film. Al wordt die overall cheesiness voor een best groot…
Voor mij persoonlijk misschien wel de film waar ik dit jaar het meest naar uitkeek, nadat ik vorig jaar maart op SXSW in Texas aanwezig was bij een lezing van de makers, waar ik tijdens een sessie genaamd ‘Killing John Smith Indigenous Women Storytellers‘ aardig uitgedaagd werd over ‘hun kijk’ op regulier, westers drama. Waardoor m’n verwachtingen over of ik überhaupt wel mee kón gaan in het verhaal wat onzeker waren. Maar wat bleek: ik…
Oh ja, deze comeback-film verraste met best wel positief (zeker in vergelijking tot andere comeback-wannabes). Openend met goede Eddie Murphy-scherpte inzake ‘wokeness’ volgt Beverly Hills Cop: Axel F een behoorlijk herkenbare (maar ooit ook zeer succesvolle) formule, en als ik eerlijk ben: die formule wordt lang niet zo vaak meer (zo leuk) gebruikt als in de 80-ies en 90-ies van de vorige eeuw. Waarbij deze dus – ondanks het perfecte openingsnummer!! – zeker ook wel…
Sfeer- en acteertechnisch is Jeff – Shotgun Stories, Take Shelter, Mud, Midnight Special, Loving – Nichols’ nieuwste misschien wel de beste van 2024. Verhaaltechnisch lijkt Nichols echter iets te strak vast te houden aan Danny Lyons waargebeurde bronmateriaal, want er lijkt iets van ‘filmische focus’ te missen. Kan zeker wel wat interpretaties loslaten op dit door James Dean-/Marlon Brando-beïnvloede verhaal, maar dat voelt toch wel beetje als zoeken, waarbij ik vooralsnog enkel een wat herkenbaar…
Ik zag deze opmerkelijke, scherpe en ook ‘lieve’ film afgelopen februari reeds in New York, waar het overigens geweldig was om te merken dat het publiek (in het progressieve Angelika Film Center op Houston Street overigens) ook goed kon lachen om de ironie in het verhaal. Want deze Bhutaanse film lijkt vooral Amerika’s superioriteitsgevoel te parodiëren, in hoe ze ‘hun’ ideologie (democratie die enkel overruled mag worden met heel veel geld…) graag over de hele…
Voorafgaand aan A Quiet Place: Day One vroeg ik me al af hoe ze deze verhaallijn interessant konden krijgen, juist omdat we door A Quiet Place en A Quiet Place Part II allang weten wat er ná deze prequel gaat gebeuren. Maar die ‘zorg’ wordt in de openingsscène direct redelijk bevredigend beantwoord, wat overigens wel weer een volgend ‘probleem’ veroorzaakt. Daarover zeg ik verderop pas iets (na een “spoiler alert” natuurlijk), maar door het verhaal…
Oh wauw, ging ik deze film even met verkeerde verwachtingen in… Met een titel als I Saw the TV Glow en genreaanduiding “horror” verwacht jij mogelijk ook wel een The Ring-achtige freakiness over enge personen die uit tv-schermen kruipen, maar het engste aan deze film is toe moeten geven dat Fred Durst (inderdaad, van Limp Bizkit) best aardig kan acteren. Al is deze ietwat goedkope grap volledig nutteloos om deze film interessant te vinden, want…
Zo’n zelfreflecterende vraag als titel van een film trekt mijn aandacht sowieso wel, al bleek Am I OK? vooral een BFF-coming-out/of-age-comedy van zeker één opvallende regisseur: stand-up comedian Tig Notaro. Samen met Stephanie – In a World… – Allynne vertelt ze een verhaal over hartsvriendinnen, waarvan er één (Sonoya – Devs (tv), Ex Machina, Annihilation – Mizuno) plotsklaps besluit haar carrière voort te zetten in een ander land, terwijl de ander (Dakota – Madame Web,…
Laat ik beginnen met het meest positieve: The Watchers bevat aardig wat inspiratiemateriaal voor talloze nachtmerries en een creepy trailer. Direct gevolgd door dat ik me tijdens de film al behoorlijk kritisch voelde worden op het nogal lastig vertelde verhaal, vol met zware dialogen, Ierse folklore (toch?) en een overduidelijk ‘verlossingsverhaal’ van Dakota – War of the Worlds, Twilight, Brimstone – Fannings karakter. En als je dan achteraf langer nadenkt over wat er allemaal gebeurt…
The Dead Don’t Hurt is een prachtig geschoten maar ook heeeeeeeeeeeeeeeeeel rustig western-drama van dichter Viggo Mortensen, bij het grote publiek natuurlijk beter bekend als acteur (uit onder andere Eastern Promises, Green Book en Lord of the Rings, to name a few). Maar ik noem hem hier vooral dichter, omdat dit wel een erg poëtische én archetypische film is, waarin goed en kwaad zo heerlijk zwart-wit gezet kunnen worden, en je dus lekker mee wilt…