Damn, wat weet die Lin-Manuel Miranda mij toch te vermaken met een genre waar ik tot voor kort vooral jeuk van kreeg! Zijn manier van vertellen is echter zo verrassend – herinner hoe hij een ‘bekend’ stuk Amerikaanse ontstaansgeschiedenis bijna ‘heruitvond’ in Hamilton – dat ik met gemak door alle zangscènes heen kwam. Want ja: tick, tick… BOOM! is al de derde musical (naast In the Heights, waarvan hij de film overigens niet regisseerde) die…
Jane – The Piano – Campion speelt in The Power of the Dog wederom met onderdrukte (en daarmee frustrerende) emoties, en dat levert een in mijn hoofd steeds beter wordende ‘neo-western’ op, met Benedict Cumberbatch in een ogenschijnlijk schofterige klootzak-rol. Een zeer rustige vertelling, waarbij je continu wel een nare onderliggende spanning voelt, die uiteindelijk een werkelijk prachtige ‘verklaring’ krijgt. Al eindigt de film daar thematisch én plottechnisch niet mee… Campion won voor haar regie…
Op dinsdag 30 november bereikt Ridley – Alien, Blade Runner, Gladiator – Scott de respectabele leeftijd van 84 (!!), maar dat weerhoudt deze grijsaard niet om heerlijk te blijven ‘experimenteren’. Eerder dit jaar vertelde hij een historisch verhaal met een #metoo-scherpte waar je wel lichtelijk “u” tegen mag zeggen (The Last Duel), en met House of Gucci vertelt ie een – mij overigens totaal onbekend – moderner verhaal met een mix van shakespeareaans theater en…
Leos Carax is terug met een film die misschien wel minder weird is dan z’n heerlijke Holy Motors, maar de openingsscène toont ook direct dat Annette meer een wat ‘contemplatief kunstwerk’/rock opera is, dan ‘standaard film’. Met Adam – The Last Duel, Paterson, The Force Awakens – Driver als egocentrische, zelfhatende stand-up comedian én Marion – La Vie en Rose, De rouille et d’os – Cotillard als operazangeres, door de hippe pers in de film…
Ghostbusters: Afterlife is by far de beste ‘reünie-film’ van de afgelopen jaren (ik vergelijk ‘m daarvoor overigens enkel met teleurstellingen Bill & Ted Face the Music en T2 Trainspotting), maar mogelijk komt dat wel doordat de film meer ‘Steven Spielberg-erig’ aanvoelt, dan dat het een amechtige poging is om op het succes van het 37-jarige (!) origineel te cashen. Al ‘vrees’ ik ook wel een beetje, dat je die oude film(s) wel gezien moet hebben,…
Holy wauw, wat een heerlijk energieke, coole maar ook onconventionele western was dit..! En ook al zijn de invloeden van Quentin T. en (landgenoot) Guy Ritchie duidelijk voelbaar in de stijl van de film, Jeymes Samuels The Harder They Fall steekt qua muziekgebruik/soundtrack Tarantino met gemak naar de kroon. Waarschijnlijk omdat hij onder de naam The Bullitts al jarenlang muziek maakt en produceert (hij werkte bijvoorbeeld samen met Baz Luhrmann (en Jay Z) aan de…
Dat Eternals gemaakt is door de Oscarwinnende top-independent-filmmaker Chloé – Nomadland, The Rider – Zhao, dat zie je bijvoorbeeld aan de vele realistische exterieurshots, maar dat zou je eigenlijk ook iets beter moeten voelen aan de thematiek van de film. Maar daarin lijkt ze toch wat ondergesneeuwd te raken onder de ‘eisen’ aan een Marvel-blockbuster, die ook nog eens de start van Phase 4 in het Marvel Cinematic Universe moet zijn. En dat levert dus een…
Allereerst: ik zag bij de aftiteling pas dat dit een remake is van Den skyldige uit 2018, dus mijn ervaring werd nergens beïnvloed door hoe goed die Deense film was. Het (mogelijk dientengevolge) niet al te hoge IMDb-cijfer hield me initieel wat tegen om deze Netflix-film te kijken, maar ik was uiteindelijk dus best onder de indruk van deze Antoine – Training Day, The Magnificent Seven – Fuqua-film, met een over-aanwezige Jake Gyllenhaal in de…
Edgar – Baby Driver, Shaun of the Dead – Wrights nieuwste is conceptueel geweldig uitgevoerd, bevat een cast die nog indrukwekkender is dan dat de soundtrack cool is en recreëert de Swinging Sixties in Londen op heerlijke wijze. Maar terugdenkend aan het verhaal bekruipt me steeds sterker het gevoel, dat het plot (af en toe) belangrijker was dan de logica. En dat wringt nogal. Zeker omdat de film ook herinneringen aan (de originele) Suspiria en…
Op zondagavond heb ik vaker zin in simpele films, en met deze prequel van het best vermakelijke Army of the Dead kreeg ik ongeveer wat ik wilde. Die 6,4 op IMDb verraste me zojuist totaal niet, want ondanks dat Army of Thieves een best rustige vertelling hanteert met een romantische twist waar het ook best fijn bij inleven is (mogelijk doordat de hoofdrolspeler ook de regie op zich nam?), creëert de film vooral een hoop…
Ben volgens mij niet de enige die deze weken lichtelijk overdreven moe ben, maar dat is zeker deels de reden dat ik deze Poolse Oscarinzending niet echt ‘binnen’ kon laten komen. Na het zien van de mysterieuze trailer was ik namelijk super-benieuwd naar deze overduidelijke aanklacht tegen (of satire op) moderne, rijke Polen en hun oppervlakkige/asociale levens. Wel gaaf hoe makers Malgorzata Szumowska en Michal Englert (In The Name Of, Cialo) een melancholische ‘dreamscape‘-sfeer weten…
Ja, The French Dispatch is zeer duidelijk een Wes Anderson-film. Maar misschien wel té duidelijk? Het is ook een hommage aan journalisten met lef (vooral die van The New Yorker in de jaren 50/60), een ode aan verhalen vertellen, met een knipoog naar de Nouvelle Vague. De film zit echter ook zó vol met Andersons (soms aandoenlijke, soms over-aanwezige) poppenkaststijl, met ontzettend veel leuke beeld- en taalvondsten, dat het niet raar is als je de…