Ruim tien jaar geleden verraste Jeremy Saulnier mij al snoeihard met Blue Ruin, dus dat hij schrijnend onrecht met ballen durft aan te (laten) pakken, dat wist ik al. Combineer dat met geweldig gedetailleerde (en wat jaloersmakende) dialogen, een scherpte inzake door mannelijk testosteron beïnvloede pissing contests, een behoorlijk opvallende muziekkeuze (to say the least), een hoofdrolspeler die me keihard achterover deed slaan en eigenlijk twee al vrijwel volwaardige drama’s/films in één, en je begrijpt…
Een paar weken na z’n release besloot ik gisteravond M. Night Shyamalans laatste maar eens te kijken. Met lage verwachtingen liep ik de zaal in, wat waarschijnlijk ook de voornaamste reden was dat ik nog geen twee uur later met een aardige glimlach de zaal weer verliet. En ja, het verhaal bevat wel een paar opvallende acties – die iets te ‘bedacht’ overkomen – maar in dat denken heeft Shyamalan wat mij betreft nergens voor…
Tja, meestal ga ik graag volledig onvoorbereid en onwetend naar een nieuwe film. Dus toen ik gisteren zag dat deze ‘ineens’ al draaide, toog ik vol goede moed naar de lokale IMAX-zaal. Toch wel beetje geïntrigeerd door de mystiek rondom de ‘originele’ films (waarbij Brandon – zoon van Bruce – Lee op verdachte wijze om ’t leven kwam), kwam ik bij deze 2024-versie van The Crow echter van een spreekwoordelijk ijskoude kermis thuis. Nee, dit…
Natuurlijk onmisbaar voor alle fans van X en Pearl, maar ik zag MaXXXine dus met twee vrienden die deze eerdere, ontzettend ‘vette’ Ti West/Mia Goth-horrors helemaal niet gezien hadden. Hun eerste reactie na afloop: “Damn, vet zeg..! Beetje Tarantino-stijl ook, vermengd met die coole 80’ies-vibe…” Voor mij als Filmofiel was de hele setting – het Hollywood van halverwege de jaren 80, met een belangrijke rol voor de Universal Studios lot (met Psycho-huis!!) – sowieso al…
Het enige dat de intensiteit van de snoeiharde actie in deze Indiase megahit overtreft, is de dramatische intensiteit van zowel de good als de bad guys bij het verliezen van een metgezel. En aangezien er zo’n 50-60 mensen lijken te sterven in de megavette gevechten in een voornamelijk rijdende trein, biedt Kill dus nogal wat bloed én tranen. En ik moet toegeven: ik ben zulk groots drama in dit soort actie-rollercoasters niet echt gewend, maar…
Als zoon van horror-held Anthony – Norman Bates in Psycho – Perkins zijn scary movies waarschijnlijk met de paplepel ingegoten bij regisseur Osgood/Oz Perkins. En daarbij lijkt hij goed opgelet te hebben, want hij weet zeer effectief een nogal brede mix van horror-elementen door elkaar te mixen. Duidelijk geïnspireerd door Silence of the Lambs (wat ie zelf ook toegeeft) en geholpen door een acteur die z’n toch al excentrieke oeuvre nogal opvallend uitbreidt (was Nicolas…
Sfeer- en acteertechnisch is Jeff – Shotgun Stories, Take Shelter, Mud, Midnight Special, Loving – Nichols’ nieuwste misschien wel de beste van 2024. Verhaaltechnisch lijkt Nichols echter iets te strak vast te houden aan Danny Lyons waargebeurde bronmateriaal, want er lijkt iets van ‘filmische focus’ te missen. Kan zeker wel wat interpretaties loslaten op dit door James Dean-/Marlon Brando-beïnvloede verhaal, maar dat voelt toch wel beetje als zoeken, waarbij ik vooralsnog enkel een wat herkenbaar…
Yes, wat een heerlijke Hollandse film, dit gabber-coming-of-age-misdaaddrama met een erg goede Joes – De Slimste Mens (tv), Dirty Lines (tv) – Brauers en een bij vlagen hilarische maar ook creepy Jim – Joardy Season (YouTube), Mocro maffia (tv) – Deddes. Ook voor een niet-gabber als ik was de soundtrack heerlijk nostalgisch, de scene af en toe te herkenbaar, en het einde eigenlijk best goed. Al volgt het verhaal wel een ietwat (te?) duidelijk weg,…
Als Anatomy of a Fall enkel een aanklacht is tegen de suggestiviteit van Franse rechtbanken, dan is de film al de moeite waard. Maar dat is slechts context. De reden dat Anatomy of a Fall de Palme D’or won in Cannes – en nog een tweede, terechte en heerlijk creatief genaamde “Palme Dog” (voor de hond in de film!) – is mogelijk het beste te duiden door te vermelden dat dit rechtbankdrama (waarvan de enige…
Hoe meer je naderhand over deze film nadenkt, hoe duidelijker je ziet dat er een meesterregisseur aan het roer stond. Maar wat voor jou mogelijk net zo, zo niet véél belangrijker kan zijn: The Killer is gewoon een vette en meeslepende actiethriller, gebaseerd op een Franse comic uit de jaren 90, waardoor alles ook een beetje ‘ouderwets cool mysterieus’ aanvoelt. Tekenend zijn de archetypische karakternamen, die mede tonen dat het minder om de specifieke personen…
Gisteravond was het eindelijk zo ver. Na maandenlang zo min mogelijk te hebben willen weten over deze film (mede doordat ’t bronmateriaal me al door een Texaanse ‘Native-American-kenner’ werd aangeraden vanwege mijn voorliefde voor die cultuur), en dus ook door continu de trailer te vermijden, zag ik gisteravond Scorsese’s nieuwste cinema opus. En daarin vertelt hij een waargebeurd verhaal dat eigenlijk iedereen zou mogen/moeten kennen, mede omdat het vergelijkbaar is met zo’n andere, zwaar racistische,…
Dat Bob Fosse de koning van de tragische vertellingen is, kan ik mogelijk het beste illustreren door te vertellen dat zijn Lenny (over ‘komedie’-held Lenny Bruce) mijn nummer 1 film aller tijden is. In Star 80 – een film over de daadwerkelijke moord op Playboy-model Dorothy Stratten – herkende ik zijn vertelstijl en/of choreografie ook direct. De vloeiende vertelling en soepele montage voeren je smoothly langs dit toch wel lugubere verhaal, dat zich slechts drie…