Het meest opvallende aan deze Australische film is niet dat ie van Ierse makers is, met een Amerikaanse acteur in de hoofdrol en gebaseerd op verhalen over daadwerkelijke surfers uit Californië. Nee, het opvallendste is dat ik initieel niet begreep waarom deze film in filmhuizen draait en vorig jaar in première ging in Cannes. De film begint namelijk behoorlijk straightforward, om uiteindelijk toch snel duidelijk te maken waarom ze Nicolas Cage toch wel móesten hebben…
Yes, mede door een verrassend goede (en leuke) rol van Chloe – Saturday Night Live (tv) – Fineman en een actress-turned-director aan het roer is Summer of 69 méér dan de duidelijke formule doet vermoeden. Ja, het is een soort Super Bad voor jongedames, maar met een lekkere lompheid die sommige anti-woke’ers in hun panty’s laten schieten, want “…stel je voor dat de seksen omgedraaid waren, dan waren de deugneuzen van alle daken aan het…
Yes, Black Bag is een heerlijke whodunnit, en de ‘comeback’ van topregisseur Steven – Out of Sight, Erin Brockovich, Traffic, Ocean’s Eleven (, Twelve en Thirteen), Che, Magic Mike – Soderbergh, naar een scenario van David – Jurassic Park, Mission: Impossible, Panic Room – Koepp, en met een topcast met onder andere Michael – Shame, X: First Class, Prometheus – Fassbender, Cate – Blue Jasmine, Tár – Blanchett en Pierce – Tomorrow Never Dies, The Ghost…
Een film waarin pijn uit alle poriën (b)lijkt te vloeien, maar dan op een wat monotone manier verteld waardoor je initieel vooral zult marvelen door de grootse acteerprestaties van Christopher – Poor Things, Sanctuary, Possessor – Abbott én Barry – Bird, Saltburn – Keoughan, toch wel twee van de besten van het moment. Maar zo in hindsight lijkt deze film nogal wat meer te willen vertellen, mooi strak ‘vormgegeven’ in een scenario dat mede is geschreven door…
Een jaar voordat Air en Tetris twee best heroïsche Amerikaanse business success stories verfilmden, maakten broers Austin and Meredith Bragg al deze best leuk vormgegeven business-biopic. Maar dan wel één die z’n eigen serieusheid (wijselijk?) onderuithaalt met een overduidelijk aanwezige nepsnor voor Mike Faist, die ik mede daardoor amper herkende van onder andere Challengers, The Bikeriders en West Side Story (waarin hij ‘ratje’ Riff speelde). Maar inderdaad: kun je wel zo’n zelfde heroïsche biopic maken…
Oh wauw, deze nieuwe van Ryan – Black Panther, Creed, Fruitvale Station – Coogler is véél meer dan de trailer doet vermoeden. Dat zorgde er ten eerste voor dat de bioscoopzaal vol zat met best wat (te) jonge kids, die waarschijnlijk voor de dubbelrol van Michael B. Jordan kwamen. Maar daarnaast deed de opzet me best terugdenken aan racisme-drama’s als Loving of Lovecraft Country (tv). De eerste helft van de film bouwt namelijk erg rustig…
Wil je erachter komen hoe mega-heftig oorlog is, dan is Warfare dé film voor jou. Niet normaal hoe intens de beleving tijdens deze film is, zeker als na de titel het waargebeurde verhaal in real time verteld wordt. Niet voor tere zieltjes dus, maar eigenlijk toont de film – naast de enorm strak geregisseerde professionaliteit van zo’n NAVY Seals-team – hoe volkomen nutteloos oorlog eigenlijk is, en dan met name de Irak-oorlog. Geregisseerd door Ray…
“Sirene of mythe?“, vraagt de logline op IMDb, die deze nieuwe film van Paolo – La grande bellezza, This Must Be the Place (!) – Sorrentino ook de tag ‘fantasy’ meegeeft. En ja: Parthenope is niet alleen de oude naam van de stad waar de film zich afspeelt (en een ode aan/metafoor voor is), of de naam van één van de Griekse Sirenes die Odysseus trachtte te verleiden, maar ook de naam van het oogverblindend…
Misschien wel het ‘engste’ aan deze ’terug in Groot-Brittannië’-film van Andrea – Fish Tank, American Honey – Arnold is dat het schijnbaar een mega-realistisch inkijkje biedt in het leven van de working/hustling class van Kent, volgens Wikipedia juist één van de mooiste graafschappen van Engeland. En die inkijk is zo rauw en hard, dat velen het mogelijk niet zullen willen geloven, terwijl pedagogen waarschijnlijk in willen grijpen. Maar kun je daar ‘omheen’ kijken, dan zie…
Wat een meesterlijke film van Walter – Central do Brasil, The Motorcycle Diaries, On the Road – Salles is Ainda Estou Aqui, hier uitgebracht onder een Amerikaanse titel die eerder voor die aparte Joaquin Phoenix goes rapping–film uit 2010 is gebruikt. Maar Salles’ I’m Still Here vertelt het waargebeurde verhaal over het leven onder de Braziliaanse militaire dictatuur, die sinds 20 januari van dit jaar ineens een verdomd enge extra relevantie heeft gekregen. Want op…
Holy smokes..! De opvallende manier waarop deze verfilming van Colson Whiteheads Pulitzer-prijswinnende naar het witte doek is vertaald was zó intrigerend-memorabel, dat ik serieus wat moeite had dit ‘los te laten’ toen ik m’n vorige recensie (van ook niet de minste film: The Brutalist!) schreef. Ik zag deze tevens voor Beste Film genomineerde Nickel Boys namelijk een dag ná dat Adrien Brody-epos, maar voordat ik daar mijn recensie over schreef. Waardoor ik mezelf er serieus…
The Brutalist is monumentaal en inzake Amerikaans exceptionalisme en ondernemersverheerlijking wel wat vergelijkbaar met There Will Be Blood (met een flinke (en licht ‘irritante’) scheut van Ayn Rands libertijns-conservatieve ‘bijbel’ The Fountainhead er doorheen). Maar The Brutalist is ook bijna té realistisch verzonnen zoals Tár. En qua creativiteit en inhoud zó verrassend en daardoor meeslepend dat ik serieus nul moeite had met die ook vrij epische speelduur van bijna 3,5 uur. Wat voor mij zeker…