Oh wauw, deze nieuwe van Ryan – Black Panther, Creed, Fruitvale Station – Coogler is véél meer dan de trailer doet vermoeden. Dat zorgde er ten eerste voor dat de bioscoopzaal vol zat met best wat (te) jonge kids, die waarschijnlijk voor de dubbelrol van Michael B. Jordan kwamen. Maar daarnaast deed de opzet me best terugdenken aan racisme-drama’s als Loving of Lovecraft Country (tv). De eerste helft van de film bouwt namelijk erg rustig…
Check regisseur Osgood – Longlegs (!!) – Perkins’ eigen minirol in The Monkey (zie hier rechtsonder), en je begrijpt waarschijnlijk direct de mate van ‘quatsch’ die je in deze film moet kunnen accepteren om heerlijk te genieten. Denk Bubba Ho-Tep meets Final Destination meets Child’s Play. Al mag je het titulaire trommelaapje in dit verhaal schijnbaar nooit “speelgoed” noemen, want dat is het écht niet. Althans, niet voor geestelijk ‘gezonde’ kinderen… En of de zoon…
Hoe noem je het, als je vooraf weinig zin hebt (ondanks dat je allang weet hoe goed de hoofdpersoon ’tegen’ z’n imago in speelt?), en achteraf de kritiek behoorlijk voelt aanzwellen, terwijl je je gedurende de filmervaring best goed vermaakte? Dit is in elk geval mijn beleving van Heretic, met een wederom zeer fijne Sophie – Companion – Thatcher: een leuke spiri-puzzel die zeker wel interessante thema’s raakt, en daardoor als film voor de meesten…
Als ik vertel waar Companion een best duidelijke hommage aan is, dan verklap ik eigenlijk een plotelement dat de meesten buiten mij waarschijnlijk voorafgaand al wisten. Ik kijk nu de trailer en ja hoor, daarin wordt de twist gewoon direct volledig getoond. Dus okay, hoef ik me dan ook niet in te houden..? Nee, ik ga hier verderop (na een “spoiler alert”) pas dieper op in. Wat ik hier wél al kwijt wil, is dat…
Afgelopen jaar waren er weinig films waar ik zo naar uitkeek als naar Robert – The Northman, The Lighthouse, The VVitch – Eggers’ nieuwste vampierfilm met miss Depp in de hoofdrol. En waar ik na afloop nog een lichte “Huh, zó eng was dit toch niet?” voelde, lijkt de film na wat contemplatie toch steeds interessanter te worden. Al moeten er nog wat thema’s beter ‘landen’ bij mij, want doordat ze dat niet deden, was…
2024 Blijkt een behoorlijk goed jaar voor ‘enge films’. Mogelijk dat we ons graag nóg banger laten maken in de bioscoop dan dat je al wordt van teveel nieuws kijken (of over de toekomst nadenken), maar je hoort mij op filmvlak zeker niet klagen. Strange Darling is namelijk een nogal opmerkelijke film, zowel vanwege de Pulp Fiction-achtige structuur, de enorm vette, eery sound design, een heerlijke soundtrack, twee behoorlijk fantastische hoofdrolspelers (én twee verrassende bijrolspelers),…
Ik weet dat ik best wel eens over-enthousiast kan zijn met m’n “holy wauws” en “holy fucks“, maar ik zou ze graag allemaal terugnemen om de impact van de volgende “HOLY FUCK.!!” te vergroten, want ik denk niet dat deze uitspraak eerder zó op z’n plaats was. Deze nieuwe van Coralie – Revenge (!!) – Fargeat is namelijk vlijmscherp, verontrustend, ‘goor’ én mega-vet, en dan ook nog gezet in dromenland: Los Angeles en Hollywood. Waardoor…
Verrassend hoe dubbel m’n gevoel na afloop van Alien: Romulus was. Qua opzet, practical effects en plotlijntjes een hommage aan zo’n beetje elke Alien-film die hiervoor kwam (en dat waren er al zes!), maar qua verhaal bemerkte ik halverwege de film al dat het me niet zo ontzettend veel uitmaakte waar dit een overduidelijke opstap naar is. Mogelijk kwam dat, doordat door technische problemen de film een kwartier later pas startte, want dat Isabela –…
Natuurlijk onmisbaar voor alle fans van X en Pearl, maar ik zag MaXXXine dus met twee vrienden die deze eerdere, ontzettend ‘vette’ Ti West/Mia Goth-horrors helemaal niet gezien hadden. Hun eerste reactie na afloop: “Damn, vet zeg..! Beetje Tarantino-stijl ook, vermengd met die coole 80’ies-vibe…” Voor mij als Filmofiel was de hele setting – het Hollywood van halverwege de jaren 80, met een belangrijke rol voor de Universal Studios lot (met Psycho-huis!!) – sowieso al…
Als zoon van horror-held Anthony – Norman Bates in Psycho – Perkins zijn scary movies waarschijnlijk met de paplepel ingegoten bij regisseur Osgood/Oz Perkins. En daarbij lijkt hij goed opgelet te hebben, want hij weet zeer effectief een nogal brede mix van horror-elementen door elkaar te mixen. Duidelijk geïnspireerd door Silence of the Lambs (wat ie zelf ook toegeeft) en geholpen door een acteur die z’n toch al excentrieke oeuvre nogal opvallend uitbreidt (was Nicolas…
Voorafgaand aan A Quiet Place: Day One vroeg ik me al af hoe ze deze verhaallijn interessant konden krijgen, juist omdat we door A Quiet Place en A Quiet Place Part II allang weten wat er ná deze prequel gaat gebeuren. Maar die ‘zorg’ wordt in de openingsscène direct redelijk bevredigend beantwoord, wat overigens wel weer een volgend ‘probleem’ veroorzaakt. Daarover zeg ik verderop pas iets (na een “spoiler alert” natuurlijk), maar door het verhaal…
Oh wauw, ging ik deze film even met verkeerde verwachtingen in… Met een titel als I Saw the TV Glow en genreaanduiding “horror” verwacht jij mogelijk ook wel een The Ring-achtige freakiness over enge personen die uit tv-schermen kruipen, maar het engste aan deze film is toe moeten geven dat Fred Durst (inderdaad, van Limp Bizkit) best aardig kan acteren. Al is deze ietwat goedkope grap volledig nutteloos om deze film interessant te vinden, want…