M. Night Shyamalan stond ooit bekend om z’n ’twist-films’ (denk The Sixth Sense, Unbreakable, Signs), maar inmiddels focust hij zich vooral op dat andere kenmerk in zo goed als al z’n films: gewone mensen die in ongewone situaties keuzes moeten maken voor ‘het grotere goed’. En dat gegeven is ook de basis van Knock at the Cabin, een verfilming van Paul Tremblays The Cabin at the End of the World uit 2018. Dus nee, dit is…
Okay, net voor het einde van de tweede maand heb ik volgens mij al de meest opvallende van het hele jaar gezien ;). En nee, het opvallendste is niet dat dit géén Nicolas Cage-film is. En het opvallendste is ook niet dat deze film dus op een WAARGEBEURD verhaal gebaseerd is. Voor mij was het opvallendste, dat Elizabeth Banks, die we vooral van haar acteerwerk kennen (denk Zack and Miri Make a Porno, The Hunger…
Dat de nieuwste van Scott – Hostiles, Crazy Heart, Black Mass – Cooper voor mijn gevoel ‘ineens’ op Netflix verscheen, dat lijkt meer te zeggen over het totaal uit elkaar gesplinterde ‘filmreleaselandschap’ dan over de film zelf. Ik was overigens aangenaam verrast toen ik deze ‘Edgar Allan Poe-origin story‘ gisteren ineens zag ‘staan’. Een film waarin Cooper zijn ‘hoe maak ik de duisterste kanten van de mensheid (bijna) vergeefbaar?’-thematiek combineert met die gothic horror-sfeer, zo…
Als je enkel naar IMDb-punten kijkt, dan is Barbarian dus ‘beter’ dan Midsommar, The Witch, Pearl én X (om even wat van de beste horrorfilms van de laatste jaren te noemen), en hoeft Zach Creggers film enkel Hereditary (net) boven zich te dulden. Nu stelt zo’n punt bij horror maar nét iets meer voor dan bij humor (een nóg persoonlijke genre), maar ik voelde op het eind van Barbarian zelfs iets van ’trots’ dat ik…
Lang geleden dat een film zó lekker bleef hangen zeg! Zag deze nieuwe van Luca – Call Me by Your Name, Suspiria, Io sono l’amore – Guadagnino tijdens een Pathé Unlimited-vertoning, waarbij ik me wel direct afvroeg: “Gaat Pathé deze überhaupt wel draaien?“. En gezien het hoge arthouse-gehalte van deze Bonnie & Clyde meets Badlands meets American Honey meets Bone Tomahawk with a touch of Hitchcockiaanse thematiek, is het antwoord daarop: “Enkel in de theaters…
Deze prequel is niet de enige film die Ti West in het geniep heeft opgenomen tijdens de opnames van zijn heerlijke slaxploitation-film X, want binnenkort verschijnt na prequel Pearl ook nog sequel MaXXXine, over hoe Mia Goths karakter (de jonge uit X, that is) nog altijd actrice wil worden. En dan direct het beste aan Pearl – naast een opvallend rustige psychologisch-drama-horror-opzet in fantastisch verzadigde kleuren (ik dacht halverwege: “Alsof Hitchcock een Wizard of Oz-film…
Damn, als je het over doorbraken van Nederlandse regisseurs in Hollywood hebt, dan moet je Bodies Bodies Bodies dus gaan vergelijken met Paul Verhoevens Flesh+Blood (uit 1985). En uit die (overigens nutteloze en ook onmogelijke) vergelijking komt deze hippe ‘whodunnit’/slasher-horror van Halina – Instinct – Reijn waarschijnlijk wel als winnaar naar voren. Volgens Reijn zelf “een fabel over wat er gebeurt als je stopt met reflecteren“, maar dan wel geschreven door scenaristen die zó hedendaags…
Let op: deze Franse horrorkomedie begint met een behoorlijk slecht half uur met veel cringe-momenten. Máár: daar blijken uiteindelijk best grappige verklaringen voor (en/of verrassende uitwerkingen op te leveren). Al moet ik ook eerlijk zeggen, dat hoe ‘gedurfd’ deze opzet ook is, dit is niet wat ik bedoel als ik meld dat ik risico-nemende-films vaak net wat extra waardeer. Ik dacht er in dat eerste half uur namelijk wel kort aan de zaal te verlaten……
Combineer het regiedebuut van een stuntman met een immens oeuvre (van Avatar tot Pineapple Express en van Argo via Django Unchained tot John Wick) – waarin wel bovengemiddeld veel vampieren-/horrorfilms te vinden zijn – met de flauwe stonedheid van Snoop – The Beach Bum, Dolemite Is My Name – Dogg, en je hebt het behoorlijk lompe Day Shift. Waarin de hoofdrol overigens vertolkt wordt door Jamie – Ray, Django Unchained – Foxx, met Dave Franco,…
Terugdenkend aan deze nieuwste van Jordan – Get Out, Us – Peele (ik zag ‘m vorige week al in een voorpremière) valt het me vooral op, hoeveel verschillende thema’s eraan te koppelen lijken, waarbij me nog niet duidelijk is (mogelijk wordt het dat wel nooit) wat hij nou precies wil vertellen. Daarmee past ie best goed in dat verloop van Get Out (heel vet en vrij safe qua ‘publieksvermaak’) en Us (heel creepy maar al ‘publieksverdelend’), want…
Thematisch gezien geïnspireerd door een citaat van een 18e eeuwse Ierse politicus, is Speak No Evil een behoorlijk opvallende horror-thriller. Direct na afloop vroeg ik me af naar welk bijbelverhaal ik gekeken had, waardoor ik ook direct begreep waarom deze net zo goed in filmhuizen als in commerciële bioscopen draait. Speak No Evil – of Gæsterne (de officiële Deense titel) – is namelijk een creepy slow burner die net zo goed over sociaal geaccepteerd gedrag…
Alex – Ex Machina, Annihilation, Devs (tv) – Garland is voor mij één van de interessantste film- en tv-makers van het laatste decennium, mede doordat ik veel van m’n eigen ‘quatsch’ (lees: opvattingen, ideeën, contemplaties) vrij bevredigend op zijn werk kan projecteren. En juist dát ging me gisteren wat lastiger af bij zijn nieuwste folk-horror-nachtmerrie Men, ondanks de twee geweldige acteerprestaties, enorm haunting sound design en creepy sfeer. Niet dat ik deze film daarmee ‘afschrijf’ hoor,…