Als zoon van horror-held Anthony – Norman Bates in Psycho – Perkins zijn scary movies waarschijnlijk met de paplepel ingegoten bij regisseur Osgood/Oz Perkins. En daarbij lijkt hij goed opgelet te hebben, want hij weet zeer effectief een nogal brede mix van horror-elementen door elkaar te mixen. Duidelijk geïnspireerd door Silence of the Lambs (wat ie zelf ook toegeeft) en geholpen door een acteur die z’n toch al excentrieke oeuvre nogal opvallend uitbreidt (was Nicolas…
Voorafgaand aan A Quiet Place: Day One vroeg ik me al af hoe ze deze verhaallijn interessant konden krijgen, juist omdat we door A Quiet Place en A Quiet Place Part II allang weten wat er ná deze prequel gaat gebeuren. Maar die ‘zorg’ wordt in de openingsscène direct redelijk bevredigend beantwoord, wat overigens wel weer een volgend ‘probleem’ veroorzaakt. Daarover zeg ik verderop pas iets (na een “spoiler alert” natuurlijk), maar door het verhaal…
Oh wauw, ging ik deze film even met verkeerde verwachtingen in… Met een titel als I Saw the TV Glow en genreaanduiding “horror” verwacht jij mogelijk ook wel een The Ring-achtige freakiness over enge personen die uit tv-schermen kruipen, maar het engste aan deze film is toe moeten geven dat Fred Durst (inderdaad, van Limp Bizkit) best aardig kan acteren. Al is deze ietwat goedkope grap volledig nutteloos om deze film interessant te vinden, want…
Laat ik beginnen met het meest positieve: The Watchers bevat aardig wat inspiratiemateriaal voor talloze nachtmerries en een creepy trailer. Direct gevolgd door dat ik me tijdens de film al behoorlijk kritisch voelde worden op het nogal lastig vertelde verhaal, vol met zware dialogen, Ierse folklore (toch?) en een overduidelijk ‘verlossingsverhaal’ van Dakota – War of the Worlds, Twilight, Brimstone – Fannings karakter. En als je dan achteraf langer nadenkt over wat er allemaal gebeurt…
Ik kon gelukkig vrij makkelijk dat stukje disbelief suspenden, want daardoor zat ik heerlijk ín deze verrassend creepy en weird as fuck horrorfilm van de Australische broers Cameron en Colin – 100 Bloody Acres – Cairnes. Maar dan wel in een Amerikaanse setting, met David – Oppenheimer, The Suicide Squad, Dune, Ant-Man, Twin Peaks: The Return (tv) – Dastmalchian in een hoofdrol die hem veel eerder al toevertrouwd had mogen, kunnen of moeten worden, if…
Ja, in een cynische en/of meer kritische bui zou je dit de “Lidl-versie van A Quiet Place” kunnen noemen, maar in zo’n bui was ik zeker niet, toen ik deze medium-tot-post-apocalyptische ‘horror’ met Nic Cage zag. Ik vond het wel een lekker ‘klein’ dystopisch verhaal dat vrij duidelijk toewerkt naar een best hoopvol en dramatisch einde, en tussendoor via kleine gezichtsuitdrukkingen toont dat de makers wel degelijk ‘begrijpen’ hoe wij mensen in elkaar zitten. Terwijl…
Op een creatieve manier omgaan met geloof en/of spiritualiteit kan logischerwijs op twee manieren uitpakken. Positief, zoals in Dev Patels Monkey Man of Jeymes Samuels The Book of Clarence, waardoor zo’n ‘klassiek’ verhaal ineens een meer hedendaagse betekenis krijgt, of negatief, zoals in Russell Crowe’s The Pope’s Exorcist, waardoor je je afvraagt: lukt het nog altijd niet om wat scherper te kijken naar die patriarchale vernachelarij waardoor zo’n verhaal vastgezogen blíjft zitten in die beklemmende,…
Dé reden dat ik deze film wilde zien, was één woord in een IMDb-reactie over deze ‘prehistorische horrorfilm’ over vluchtelingen, gezet in een nogal ontoegankelijke setting. En met een redelijk ontoegankelijke pace. Al begrijp ik wel waarom de makers deze film ‘nu’ zo belangrijk vonden om te maken. Genomineerd voor een vijftal British Independent Film Awards (waarbij het de Douglas Hickox Award ‘verloor’ aan het prachtige Aftersun) moest ik bij het zien van deze film…
Yes, Nicolas Cage is in heerlijke en absolute topvorm met een overigens niet altijd perfect gemake-upte kaalkop, in deze verontrustende komedie van de Noorse maker van Syk pike (a.k.a. Sick of Myself). En hier zet Kristoffer Borgli qua verhaal een Amerikaanse stap verder in zijn kritiek op onze ‘aandachtseconomie’. Al laat ie z’n hoofdpersoon nu gelukkig niet zo ver gaan als in die Noorse voorganger. Cage’ karakter blijkt namelijk juist apathisch in de dromen waarin…
Ehm, wat moet ik híer nou weer van vinden..!?? The Hunt is in elk geval één van de apartere films die ik de laatste tijd heb gezien (en ik kijk een best breed scala aan films), want deze over-the-top politieke, zwarte komedie kun je het best als ‘absurdistisch’ betitelen. Je moet namelijk een behoorlijk flinke mate aan quatsch accepteren om te genieten van uiteindelijk een paar best vette gevechten, vooral die tussen twee sterke vrouwen.…
Zoals wel vaker bij een Cronenberg-film (de doorgewinterde filmkijker herkent die stijl direct, al staat deze keer zoon Brandon aan ’t roer) is hetgeen je moet ‘suspenden‘ qua ‘disbelief‘ best wel opvallend (to say the least). Maar zodra je mee gaat in de fantasie van de maker, biedt ook Infinity Pool een heerlijke filering van (een onderdeel van) onze maatschappij. Ik wist vooraf overigens niets meer dan dat Alexander – True Blood (tv) – Skarsgård…
Holy fuck, wat een heerlijke verrassing was deze sci-fi-horror zeg. Met een geweldige hoofdrol voor Kaitlyn – Booksmart – Dever in een mash-up van genres die ook ene Stephen King niet onberoerd liet, gezien z’n X-bericht “Brilliant, daring, involving, scary. You have to go back over 60 years, to a TWILIGHT ZONE episode called The Invaders, to find anything remotely like it. Truly unique.” En ook al had ik wel enkele “Hoe lang duurt ie…