Het leukste aan The Pope’s Exorcist vond ik m’n filmvriendin wakker maken tijdens de meest heftige scènes in de film, om haar vervolgens lichtelijk uit te lachen dat ze dacht in een nachtmerrie wakker te worden. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik zelf ook een paar keer wakker werd tijdens deze film – één keer dacht ik zelfs ’t volume wat lager te kunnen zetten, want droomde dat ik thuis op de bank per…
Okay, net voor het einde van de tweede maand heb ik volgens mij al de meest opvallende van het hele jaar gezien ;). En nee, het opvallendste is niet dat dit géén Nicolas Cage-film is. En het opvallendste is ook niet dat deze film dus op een WAARGEBEURD verhaal gebaseerd is. Voor mij was het opvallendste, dat Elizabeth Banks, die we vooral van haar acteerwerk kennen (denk Zack and Miri Make a Porno, The Hunger…
Yes, dat was weer eens een fijne verrassing, deze overduidelijke ‘schrijversfilm’ van actor-turned-director B.J. – The Office US (tv) – Novak. Met fu#%ing goed geschreven en megascherpe dialogen voert Novak met Vengeance een soort contra-analyse uit inzake de gigantische polarisatie in Amerika (en daarbuiten?), maar dan verpakt als thriller-komedie. Okay, mogelijk wilde Novak iets teveel wijze observaties in één film stoppen, maar dat kan ook mijn lichte jaloezie zijn die aan het typen is… Maar…
Wat een heerlijk modern-scherpe film is Don’t Worry Darling geworden zeg. Waarmee de vergelijkingen met (het overigens totaal andere) Bodies Bodies Bodies van ‘ons eigen’ Halina Reijn nog niet ‘op’ zijn, want ook dit is de tweede regieklus van een actrice: Olivia – Tron, Drinking Buddies – Wilde. Na het heerlijk hilarische Booksmart zet ze nu wel een erg grote stap ‘vooruit’, door volgens mij een film te maken waar iedereen die denkt dat anderen…
Damn, als je het over doorbraken van Nederlandse regisseurs in Hollywood hebt, dan moet je Bodies Bodies Bodies dus gaan vergelijken met Paul Verhoevens Flesh+Blood (uit 1985). En uit die (overigens nutteloze en ook onmogelijke) vergelijking komt deze hippe ‘whodunnit’/slasher-horror van Halina – Instinct – Reijn waarschijnlijk wel als winnaar naar voren. Volgens Reijn zelf “een fabel over wat er gebeurt als je stopt met reflecteren“, maar dan wel geschreven door scenaristen die zó hedendaags…
Terugdenkend aan deze nieuwste van Jordan – Get Out, Us – Peele (ik zag ‘m vorige week al in een voorpremière) valt het me vooral op, hoeveel verschillende thema’s eraan te koppelen lijken, waarbij me nog niet duidelijk is (mogelijk wordt het dat wel nooit) wat hij nou precies wil vertellen. Daarmee past ie best goed in dat verloop van Get Out (heel vet en vrij safe qua ‘publieksvermaak’) en Us (heel creepy maar al ‘publieksverdelend’), want…
Thematisch gezien geïnspireerd door een citaat van een 18e eeuwse Ierse politicus, is Speak No Evil een behoorlijk opvallende horror-thriller. Direct na afloop vroeg ik me af naar welk bijbelverhaal ik gekeken had, waardoor ik ook direct begreep waarom deze net zo goed in filmhuizen als in commerciële bioscopen draait. Speak No Evil – of Gæsterne (de officiële Deense titel) – is namelijk een creepy slow burner die net zo goed over sociaal geaccepteerd gedrag…
Tijdens het kijken van deze Netflix-film (in een (airco)bioscoop!) vroeg ik me – lichtelijk arrogant misschien – bijna letterlijk af of de Netflix-bonzen mij gehoord hebben, over die ‘interessant concept, slechte uitvoering‘-kritiek op twee van hun laatste ‘Netflix originals‘ (Spiderhead en Windfall). Hier is het concept namelijk helemaal niet zo interessant, maar de uitvoering is zeker niet slecht (wat motivatie- en geloofwaardigheidsproblemen daargelaten). Maar origineel is het allemaal niet, want heb nu het gevoel dat…
Damn, dit Mexicaans misdaaddrama biedt een niet-oordelende maar ook cynische, dystopische blik op hoe economische ongelijkheid kan leiden tot mega-lomp ‘frustraties eruit gooiend’ geweld. Ik kreeg zelfs een paar keer zo’n naar nachtmerrie-gevoel; dat je écht vreest dat het niet meer goed komt, en enkel erger kan worden voor de betrokkenen. Een beetje een mix van het Duitse The Edukators (2004) en het Braziliaanse Bacurau (2019), met een klein vleugje V for Vendetta (2005). Al…
De meesten zullen Maggie Gyllenhaal kennen als actrice in topfilms als Secretary, Stranger Than Fiction, The Dark Knight en/of Crazy Heart, van haar hoofdrol in tv-serie The Deuce, of als zus van Jake. Maar na The Lost Daughter staat ze wat mij betreft ook bekend als een zelfverzekerde regisseur met flink wat lef, want wát een krachtig regiedebuut is dit psychologisch drama (met thriller-spanning). Ze durft hier namelijk best stevig te schuren inzake het normaliter…
Allereerst: ik zag bij de aftiteling pas dat dit een remake is van Den skyldige uit 2018, dus mijn ervaring werd nergens beïnvloed door hoe goed die Deense film was. Het (mogelijk dientengevolge) niet al te hoge IMDb-cijfer hield me initieel wat tegen om deze Netflix-film te kijken, maar ik was uiteindelijk dus best onder de indruk van deze Antoine – Training Day, The Magnificent Seven – Fuqua-film, met een over-aanwezige Jake Gyllenhaal in de…
Edgar – Baby Driver, Shaun of the Dead – Wrights nieuwste is conceptueel geweldig uitgevoerd, bevat een cast die nog indrukwekkender is dan dat de soundtrack cool is en recreëert de Swinging Sixties in Londen op heerlijke wijze. Maar terugdenkend aan het verhaal bekruipt me steeds sterker het gevoel, dat het plot (af en toe) belangrijker was dan de logica. En dat wringt nogal. Zeker omdat de film ook herinneringen aan (de originele) Suspiria en…