Ik hoorde van iemand dat ze deze bij beste of grootste verrassingen van het jaar vond horen. Maar ben nu dus wel zeker, dat zij nóg makkelijker valt voor shock & awe-films dan ik dat al doe. “Bodies Bodies Bodies meets Get Out!” is namelijk wel een aardige oneliner om deze film te duiden, maar dan gebruik je wel twee films die in hun specifiekere genre allebei beter zijn. Al was mijn eerste, lekker directe…
Ruim tien jaar geleden verraste Jeremy Saulnier mij al snoeihard met Blue Ruin, dus dat hij schrijnend onrecht met ballen durft aan te (laten) pakken, dat wist ik al. Combineer dat met geweldig gedetailleerde (en wat jaloersmakende) dialogen, een scherpte inzake door mannelijk testosteron beïnvloede pissing contests, een behoorlijk opvallende muziekkeuze (to say the least), een hoofdrolspeler die me keihard achterover deed slaan en eigenlijk twee al vrijwel volwaardige drama’s/films in één, en je begrijpt…
Oh wauw, wat een interessante ervaring was Zoë Kravitz’ regiedebuut zeg..! Een bij vlagen ietwat ongemakkelijke setting – ik voelde zeker ook Don’t Worry Darling-vibes (maar dan nog iets subtieler) – die in de zaal al behoorlijk intrigeerde, maar die me na afloop nogal wat kanten op deed vliegen qua “Damn, wat zit hier allemaal in verwerkt??“-gedachten. En daarin zag ik een behoorlijk scherp-cynische blik op ‘ons mannen’, maar ik kon er ook voldoende ‘perennial…
Een paar weken na z’n release besloot ik gisteravond M. Night Shyamalans laatste maar eens te kijken. Met lage verwachtingen liep ik de zaal in, wat waarschijnlijk ook de voornaamste reden was dat ik nog geen twee uur later met een aardige glimlach de zaal weer verliet. En ja, het verhaal bevat wel een paar opvallende acties – die iets te ‘bedacht’ overkomen – maar in dat denken heeft Shyamalan wat mij betreft nergens voor…
Op een creatieve manier omgaan met geloof en/of spiritualiteit kan logischerwijs op twee manieren uitpakken. Positief, zoals in Dev Patels Monkey Man of Jeymes Samuels The Book of Clarence, waardoor zo’n ‘klassiek’ verhaal ineens een meer hedendaagse betekenis krijgt, of negatief, zoals in Russell Crowe’s The Pope’s Exorcist, waardoor je je afvraagt: lukt het nog altijd niet om wat scherper te kijken naar die patriarchale vernachelarij waardoor zo’n verhaal vastgezogen blíjft zitten in die beklemmende,…
Door z’n première op SXSW had ik lichtelijk al wat goede hoop. En deze werd vrijdagavond voor mij waarheid : Dev Patels regiedebuut Monkey Man was niet alleen heel vet, doordat hij hiermee z’n voorouders’ cultuur in een John Wick–Oldboy-achtig vechtersjasje kon gieten (en daarmee een supercoole film kon maken), maar ook lekker surrealistisch (en persoonlijk), waardoor je continu voelt dat hij deze film ‘moest’ maken. Al zal ook deze voor sommigen wel weer té…
Nu kan ik wel heel makkelijk “Thelma & Louise on steroids” typen, maar ergens ‘mag’ ik dat niet, want moet eerlijk toegeven dat ik die Susan Sarandon-Geena Davis roadmovie nooit gezien heb (omdat het einde mij toen direct verklapt werd)..!! Maar Love Lies Bleeding lijkt zeker wel een soortgelijke opzet en/of thematiek te hebben ja, maar dan met een bodybuilder in één van de hoofdrollen. Waardoor ik deze film beter in een oneliner als “a…
Nee, deze remake heeft geen Patrick Swayze, geen Ben Gazzara, geen Sam Elliot, geen Kelly Lynch en geen “It’s my way or the highway!” Maar eerlijk gezegd: ik word een beetje moe van het moeten erkennen dat de ‘jeugd van tegenwoordig’ gewoon gewend moet zijn aan mindere kwaliteit. Al ben ik dan in hun ogen misschien ook wel een “ouwe lul”, maar deze 2024-versie van Road House is niks meer dan een simpele knokfilm, ditmaal…
Dé reden dat ik deze film wilde zien, was één woord in een IMDb-reactie over deze ‘prehistorische horrorfilm’ over vluchtelingen, gezet in een nogal ontoegankelijke setting. En met een redelijk ontoegankelijke pace. Al begrijp ik wel waarom de makers deze film ‘nu’ zo belangrijk vonden om te maken. Genomineerd voor een vijftal British Independent Film Awards (waarbij het de Douglas Hickox Award ‘verloor’ aan het prachtige Aftersun) moest ik bij het zien van deze film…
In drukke periodes heb ik ook best vaak zin in gewoon lekkere ‘makkelijke’ films, en dát is deze Netflix-film meer dan genoeg. En misschien doe ik Missing daar wel tekort mee, want zeker op vorm-vlak hebben ze iets hips nu (eindelijk?) eens een keer volledig ‘ervaring-ondersteunend’ ingezet. Of in eenvoudiger termen: vet gemaakt met alleen maar digitale en/of online beelden, waardoor je als kijker ook continu niet alles weet wat je wilt weten, met die…
Hoppa, gewoon op de laatste dag van het jaar binnenkomen als nummer 5 in m’n top 15 van 2023. Iets dat soms ook ‘net-gezien-enthousiasme’ kan betekenen, maar ik heb deze film naderhand nog veelvuldig aangehaald tijdens diverse borrels en/of gesprekken. Met andere woorden: Sanctuary houdt stand. Ook al vraag ik me af hoe een psychotherapeut naar deze film zou kijken, als in: zit er iets van ‘waarheid’/logica in hoe de twee hoofdrolspelers – Christopher (Poor…
Er was een tijd – lees: zo’n 25 jaar geleden – dat ik als testosteron-tiener behoorlijk enthousiast werd als ik de naam John Woo zag. Gisteravond was ik vooral behoorlijk verrást om zijn naam weer eens te zien, dit keer als regisseur van deze ‘Kerst-wraakfilm’. Ik heb namelijk al decennia niets meer van hem gezien volgens mij. Maar als Silent Night zijn huidige capaciteiten weerspiegelt, dan hoeft hij van mij ook weinig nieuws meer te…