Ja, ik kijk echt bijna alles hè? Zelfs zo’n tiende deel in een franchise die van mij na deel 7 eigenlijk had ‘móeten’ stoppen (na de dood van Walker), maar daar toonde ‘Hollywood’ toch wel dat geld een stuk belangrijk is dan ‘legacy‘. Al heeft de franchise natuurlijk ook enorm veel fans, en als je ziet welke grote sterren (en zelfs Oscarwinnaars) er nu ook weer opdraven: iedereen lijkt het vet te vinden om zo’n…
Aan de ene kant: het is superknap hoe James Gunn het voor elkaar krijgt om al die verhaallijnen wél bij elkaar te houden. Aan de andere kant: het is veel meer ‘puzzelen’ (kunde) dan ‘creëren’ (kunst), dus films als Guardians of the Galaxy Vol. 3 zijn vooral producten van een industrie, waarin dan af en toe wat pareltjes verborgen blijken. En inderdaad: deze trilogie-afsluiter (!?!) bevat dé ultieme filmfanaatfantasie, wat gekoppeld is aan de essentie…
And now for something completely different ja, want na twee behoorlijk indrukwekkende en ‘zware’ films (L’immensità en Till) was het tijd voor wat lichter vermaak. En boy o boy, ik was behoorlijk aangenaam verrast door deze heerlijke quatschfilm. Ik had al opvallend veel goede dingen gehoord, en deze game-verfilming boeide me dus ook van begin tot eind. Zeker nadat ik door die eerste scène al direct wist dat ik alle ‘reason‘ aan de kant moest…
Wat 65 waarschijnlijk vooral toont is dat John Krasinski een goede regisseur is. 65 is namelijk geregisseerd door het schrijversduo dat Krasinksi’s A Quite Place (en ook deel II daarvan) schreef, maar is als film echt een behoorlijke aanfluiting. Ik zag ‘m in een drive-in bioscoop in New Braunfels, Texas (mijn eerste drive-in-ervaring ooit overigens..!), maar we waren serieus best blij dat zich op zo’n vijftig kilometer van de Stars & Stripes Drive-In een prachtig…
Zo, zal die ‘SXSW’-melding in de titel vermelden bij elke recensie van films die ik op dat geweldige festival zag dit jaar, want zéker dat dit mijn beleving beïnvloed heeft. Ik zag dit vierde deel in de John Wick-franchise (de delen 2 en 3 heb ik niet gezien, omdat ik niet mega-enthousiast was over het originele eerste deel) namelijk tijdens de officiële (verrassings)wereldpremière in Austin, Texas op 13 maart jongsleden. Een onvergetelijke ervaring, mede omdat…
Voor z’n regiedebuut (!) is hoofdrolspeler Michael B. Jordan zo ‘slim’ geweest om de Rocky-/Creed-formule gewoon vrij strak te volgen. Maar wat nog veel wijzer is geweest, is om Jonathan – White Boy Rick, Lovecraft Country (tv), The Last Black Man in San Francisco, Devotion – Majors te casten als z’n tegenspeler. Ik las ergens de heerlijke one-liner “Majors delivers a knock-out performanceI“, en hoe leuk die ook gevonden is, ik zou dat nog wat…
Direct na de heerlijke ‘after the credits’-scène van Ant-Man and the Wasp: Quantumania merkte ik dat ik voor ’t eerst Scorsese’s theme park-vergelijking over Marvel-films écht begreep. Aan de andere kant direct gevolgd door: “Ja master-of-cinema (én boomer), daar heb je helemaal gelijk in. Maar theme parks zijn niet voor niets ook mega-populair hè, dus dit is wel degelijk vermakelijk, misschien ook wel juist omdat je na afloop vrijwel alles direct weer mag vergeten…” En…
Check de poster en je zult waarschijnlijk direct begrijpen dat mijn grootste ‘kritiek’ op dit schijnbaar waargebeurde verhaal – over de eerste Afro-Amerikaanse marinepiloot in de geschiedenis – die wat rare/opvallende mix van stijlen is. Net als deze poster er veel te ‘fleurig’ uit ziet, past de soundtrack ook niet helemaal. En natuurlijk is dat deels mijn ‘gewenning’ aan conventies, maar omdat ik zo’n gewenning niet zomaar uit kan zetten, beïnvloedde dat mijn beleving dus…
Na dertien jaar ‘wachten’ is er dan eindelijk een vervolg op Avatar, een film die ik vooral spiritueel interessant vond, en waarbij de 3D-optie mij meer in de weg zat dan dat ’t voor mij opleverde. Nu zou het veel te simpel zijn om te zeggen dat dit bij Avatar: The Way of Water 180 graden omgedraaid is (ik merkte deze keer amper dat ik een 3D-bril op had :)), maar het spiritueel interessante lijkt…
Allereerst: Black Panther: Wakanda Forever biedt prachtig vermaak en episch escapisme, met ook tal van onderdelen en/of eigenschappen die anti-woke-mensen zullen triggeren. En inderdaad: f..k ‘em, want dat triggeren toont juist het grote belang van verhalen en films (of blockbusters, in dit geval) die niet vanuit die volledige gestandaardiseerde witte Hollywood-mal gemaakt worden. Maar ik ben zeker niet zonder kritiek hoor, al kán het in mijn ogen iets té makkelijk-simpele motivatieverhaaltje ook mijn eigen geconditioneerde…
Allereerst: The Woman King is best wel een must-see voor iedereen met een interesse in (ons) onbekende geschiedenis, en eigenlijk verplicht voer voor mensen met wittesuperioriteitsgevoelens. En dan benoem ik allertweet ook direct het ‘jammere’ aan deze film: ze leken niet door te hebben hoe belangrijk het is/was om aan het begin al keihard te roepen, dat dit wel degelijk gebaseerd is op waargebeurde feiten. Want doordat dit gedurende de film onduidelijk blijft, is het…
Nom de tju, wat gaat die S.S. Rajamouli volledig LOS met het Indiase mega-epos Rise Roar Revolt, kortweg RRR. Sterk gezette motivaties, ontluikende vriendschap, loyaliteit, schaamte, familie, tradities: vele thema’s komen voorbij in dit ruim drie uur durende actie- en CGI-spektakel. En dan besluit Rajamouli om ruim voorbij halverwege de film met een best lange flashback naar de jeugd van één van onze (echt bestaand hebbende!!) helden te gaan, waarmee zijn motivatie nóg duidelijker wordt…