Sinds m’n bezoek aan SXSW 2023, en daar de opnames van de allereerste Chinwag-aflevering bijwoonde, ben ik een fervent luisteraar van deze Paul Giamatti-podcast over monsters, Bigfoot, UFO’s en wat dies meer zij. Niet al te lang geleden hadden ze Jesse – The Social Network, Zombieland – Eisenberg te gast naar aanleiding van z’n rol in deze film. ‘Sasquatch’ is namelijk een Bigfoot-achtig wezen dat mogelijk de uitgestrekte bossen van het Noord-Amerikaanse continent bewoont, en…
Ruim tien jaar geleden verraste Jeremy Saulnier mij al snoeihard met Blue Ruin, dus dat hij schrijnend onrecht met ballen durft aan te (laten) pakken, dat wist ik al. Combineer dat met geweldig gedetailleerde (en wat jaloersmakende) dialogen, een scherpte inzake door mannelijk testosteron beïnvloede pissing contests, een behoorlijk opvallende muziekkeuze (to say the least), een hoofdrolspeler die me keihard achterover deed slaan en eigenlijk twee al vrijwel volwaardige drama’s/films in één, en je begrijpt…
Tja, meestal ga ik graag volledig onvoorbereid en onwetend naar een nieuwe film. Dus toen ik gisteren zag dat deze ‘ineens’ al draaide, toog ik vol goede moed naar de lokale IMAX-zaal. Toch wel beetje geïntrigeerd door de mystiek rondom de ‘originele’ films (waarbij Brandon – zoon van Bruce – Lee op verdachte wijze om ’t leven kwam), kwam ik bij deze 2024-versie van The Crow echter van een spreekwoordelijk ijskoude kermis thuis. Nee, dit…
Het enige dat de intensiteit van de snoeiharde actie in deze Indiase megahit overtreft, is de dramatische intensiteit van zowel de good als de bad guys bij het verliezen van een metgezel. En aangezien er zo’n 50-60 mensen lijken te sterven in de megavette gevechten in een voornamelijk rijdende trein, biedt Kill dus nogal wat bloed én tranen. En ik moet toegeven: ik ben zulk groots drama in dit soort actie-rollercoasters niet echt gewend, maar…
Ondanks dat ik misschien wel ’t stevigste (en onverwacht) geraakt werd door de best nostalgische backstage-beelden tijdens de aftiteling – beetje als zo’n videomontage bij een uitvaartdienst – is Deadpool & Wolverine vooral de heerlijke verfilming van misschien wel de leukste bromance in Hollywood-historie: die tussen Ryan Reynolds en Hugh Jackman. En conceptueel is de film ook zo over-the-top vierdemuurdoorbrekend dat er niet enkel commentaar op de gespeelde karakters wordt gegeven (waar je van houdt…
Weet je; mogelijk had ik deze met m’n 18-jarige neefje moeten kijken, om te zien hoe vet hij zo’n 90’ies-style adrenaline fueled actiefilm vindt. Een leeftijd waarop de mega-standaard-formule die deze film volgt niet is ingesleten in je filmbrein, zodat je tijdens de film mogelijk niet meewarig glimlacht als de volgende actie van welk personage dan ook voorspelbaarder blijkt dan de vele tornado’s in de film. Al wordt die overall cheesiness voor een best groot…
Oh ja, deze comeback-film verraste met best wel positief (zeker in vergelijking tot andere comeback-wannabes). Openend met goede Eddie Murphy-scherpte inzake ‘wokeness’ volgt Beverly Hills Cop: Axel F een behoorlijk herkenbare (maar ooit ook zeer succesvolle) formule, en als ik eerlijk ben: die formule wordt lang niet zo vaak meer (zo leuk) gebruikt als in de 80-ies en 90-ies van de vorige eeuw. Waarbij deze dus – ondanks het perfecte openingsnummer!! – zeker ook wel…
Ergens schaam ik me bijna dat ik vooraf ietsjes twijfelde bij deze film. “Linklater die een ogenschijnlijk simpel-vermakelijke rom-actie-com-thriller maakt?” was m’n overall feeling voorafgaand. Nu achteraf voel ik dus wat ‘schaamte’ (ik dramatiseer graag ja ;)), maar vooral ook één grote glimlach, want Hit Man (zie hoe deze beroepsnaam los van elkaar geschreven wordt, waardoor de betekenis óók anders kán zijn) combineert eigenlijk alles waarom ik als pre-tiener ooit van film ben gaan houden:…
Pff, wat een respectloze film is dit sci-fi-gedrocht met Jennifer Lopez in de hoofdrol! En daarmee bedoel ik: respectloos richting onze intelligentie als filmkijkers. Nu wil ik niet arrogant overkomen en mensen voor ’t hoofd stoten die wél kunnen genieten van zo’n film, maar er zitten zulke grote stommiteiten in deze film, dat je ze eigenlijk “fouten” zou moeten noemen, Fouten die vrij makkelijk te voorkomen waren, waardoor bij mij dus direct het gevoel ontstaat,…
Ja, in een cynische en/of meer kritische bui zou je dit de “Lidl-versie van A Quiet Place” kunnen noemen, maar in zo’n bui was ik zeker niet, toen ik deze medium-tot-post-apocalyptische ‘horror’ met Nic Cage zag. Ik vond het wel een lekker ‘klein’ dystopisch verhaal dat vrij duidelijk toewerkt naar een best hoopvol en dramatisch einde, en tussendoor via kleine gezichtsuitdrukkingen toont dat de makers wel degelijk ‘begrijpen’ hoe wij mensen in elkaar zitten. Terwijl…
Oh yes, Furiosa: A Mad Max Saga weet niet alleen bijna té geloofwaardig de wereld van Mad Max te koppelen aan onze huidige tijdgeest (en problemen), maar voert ons ook binnen een paar milliseconden terug naar de sfeer van die geweldig bombastische comeback-verrassing Fury Road uit 2015. Al lijkt in Furiosa het verhaal een stuk belangrijker dan de overweldiging, waardoor ik in eerste half uur toch ook iets te makkelijk afgeleid werd… Waardoor ik aan…
Yes, ergens voelt de Planet of the Apes-franchise die is opgetuigd sinds Rise of the Planet of the Apes (uit 2011) nu al wat ‘klassiek’ aan. Terwijl er in m’n hoofd wel een steeds grotere ‘wrijving’ ontstaat inzake hoe de tijdlijn van deze franchise ‘klopt’ met de opzet van het 1968-origineel met Charlton Heston. Maar dat is puur wat onbelangrijke ‘puzzelwrijving’, to be honest. Wat mij vooral opviel, was hoe een groepje nogal luidruchtige jonge…