Opvallend dat het serieus nemen van acteurs in mascottepakken niet het meest opmerkelijke aan een film is. En ook die zwart-wit setting in deze originele slapstick-komedie niet, noch het schamele budget van net 150.000 dollar. Voor mij was het meest opmerkelijke – nadat ik even twijfelde of ik wel bij de juiste film zat – dat ik met gemak ruim 1 uur en 3 kwartier geboeid bleef. Maar ja, dit is dan ook één van…
“Ja, ik kijk eigenlijk bijna alles..!“, klonk m’n lichte verontschuldiging toen iemand me vroeg naar welke film ik gisteravond ging. Want als ik het echt superdruk had gehad, dan had ik dit vierde deel net zo makkelijk overgeslagen als het derde. Maar dat maakt natuurlijk ook weinig uit, want deze franchise is vooral leuk vanwege het trachten herkennen van alle stemacteurs en het ‘flitsende vermaak’. Qua verhaal is het namelijk 100% formulewerk. Iets dat ik…
Jeymes – The Harder They Fall – Samuel flikt het gewoon weer: een lange tijd door een witte bril gezien genre hyper-dynamisch en volledig omgooien. En dat op een heerlijk creatieve manier die sommige ‘snowflakes‘ (ik gebruik deze term nu voor degenen die deze zelf verzonnen lijken te hebben) zó tegen de haren instrijkt, dat ik zojuist schrok van het IMDb-cijfer voor deze film. Want een bijbelverhaal herschrijven met vrijwel alleen zwarte karakters is natuurlijk…
Yes, Nicolas Cage is in heerlijke en absolute topvorm met een overigens niet altijd perfect gemake-upte kaalkop, in deze verontrustende komedie van de Noorse maker van Syk pike (a.k.a. Sick of Myself). En hier zet Kristoffer Borgli qua verhaal een Amerikaanse stap verder in zijn kritiek op onze ‘aandachtseconomie’. Al laat ie z’n hoofdpersoon nu gelukkig niet zo ver gaan als in die Noorse voorganger. Cage’ karakter blijkt namelijk juist apathisch in de dromen waarin…
Wat is het toch fijn om nog geen kwartier in een film al te wéten dat je hem gruwelijk goed gaat vinden. En dat je dan dus nog zeker anderhalf uur mag genieten van de scherpe blik van een debuterend regisseur. Als je dan leest dat hij wel aan de Watchmen-serie geschreven heeft (de serie die mij ook over Black Wall Street in Tulsa leerde, iets dat in mijn (witte?) geschiedenislessen niet onderwezen werd), dan…
“Alsof ‘shock-regisseur’ Larry – Kids, Bully – Clark een Coen-script heeft verfilmd“, was m’n eerste reactie na deze zwaar teleurstellende ‘lesbische actiekomedie’ van Ethan (zonder z’n broer) Coen. Een teleurstelling die ik nóg steviger voelde omdat ik me behoorlijk kapot ergerde aan (het ook redelijk rammelende Texaanse accent van) één van de hoofdrolspelers, misschien wel omdat ik haar onlangs juist erg goed en enorm cool, stoer en zelfverzekerd zag spelen in Sanctuary. Een vriendin naast…
Yes, wat een heerlijke film is deze nieuwste, overduidelijke Yorgos – Kynodontas (a.k.a. Dogtooth), Killing of a Sacred Deer, The Favourite – Lanthimos-film. Zo heerlijk zelfs, dat m’n eerste aantekening misschien wel Lanthimos’ motivatie toont: “Fuck society, here’s what’s wrong with it and let’s create our own!“, om een paar minuten later de volgende voorlopige conclusie te vormen in m’n hoofd: “Een beetje de subtiele versie van Barbie, in hoeverre je over subtiel kunt spreken…
Ehm, wat moet ik híer nou weer van vinden..!?? The Hunt is in elk geval één van de apartere films die ik de laatste tijd heb gezien (en ik kijk een best breed scala aan films), want deze over-the-top politieke, zwarte komedie kun je het best als ‘absurdistisch’ betitelen. Je moet namelijk een behoorlijk flinke mate aan quatsch accepteren om te genieten van uiteindelijk een paar best vette gevechten, vooral die tussen twee sterke vrouwen.…
Mocht je een wat teer (of zelfs homofoob en/of conservatief) zieltje hebben, lever deze dan in bij de poort en betreed Saltburn, voor mij één van 2023s vetste verrassingen en de absolute droomdoorbraak van acteur Barry – The Banshees of Inisherin, The Green Knight, Dunkirk – Keoghan (zeker als je zijn real life history erbij betrekt). Al is Saltburn wel degelijk ook een nare film over bijna beestachtige verlangens en het onvermogen om met verlies om…
Yes, gelukkig is de distributeur zo slim geweest om de releasedatum van deze mooie ‘dramedy‘ naar voren te halen, want één van mijn eerste gedachten bij de start van The Holdovers was: “Wauw, dit lijkt te beginnen als een fijne Kerstfilm!“. En wat bleek: dat bleek het ook te zijn, en zeker niet enkel omdat het verhaal zich afspeelt tijdens het titulaire ‘overblijven’ op privéschool Barton tijdens de Kerstdagen. Vooral vanwege de mooie menselijke boodschap,…
Okay, Wonka is dus een prachtige ode aan de verbeelding met een perfect gecaste Timothée Chalamet (en Sally Hawkins). En ondanks dat ik ze niet gezien heb, voel je volgens mij aan alles dat ie van de makers van de Paddington-films is. Met andere woorden: misschien wel een perfecte Kerst-feelgood-film, waar je – als niet-musical liefhebber als ik – gewoon om die ongeveer 20% aan gezongen exposé en dialogen heen moet kijken. Waarbij ik kort…
Op zaterdagavonden heb ik wel eens zin in breinloze bullshit, en dat hoef je Pierre Morel geen twee keer te zeggen. Maar waar ik de simpelste film van het jaar verwachtte, bevatte Freelance geopolitiek gezien een best ‘mooie’ antikapitalistische boodschap. Die wordt natuurlijk wel veel te hip (en daarmee naïef) gelivestreamd, dus uiteindelijk is Freelance niet veel meer dan een John Cena-Alison Brie-Christian Slater-tussendoortje, waarvoor ze wel lekker een paar weken in de Colombiaanse jungle…