Tijdens het broeden op mijn recensie van dit zeer mooie Koreaans-Amerikaanse drama voel(de) ik een licht dilemma: ga ik – aan de hand van Eckart Tolle’s ’theorie’ over ons pijnlichaam – de film op (westerse?) wijze trachten te duiden? Daarmee kán ik namelijk het prachtig invoelbare drama van Past Lives best ook wel wat kritisch verwoorden/-klaren? Of moet ik minder zoeken en gewoon erkennen dat het getoonde drama ingewikkelder en interessanter is dan dat standaard-door-witte-mannen-geschreven-dus-aan-het-eind-zijn-alle-obstakels-opgeloste…
Denk Bad Teacher meets American Pie, maar dan met de altijd mijn-aandacht-trekkende Jennifer Lawrence in een nogal Charlize-Theron-in-Tully achtige rol. Gene Stupnitsky’s No Hard Feelings lijkt initieel de formule wel echt te perfect te volgen, om dan ergens toch iets ‘verrassends’ te doen, waardoor het mogelijk allemaal iets te ‘zoetjes’ wordt. En achter die “te” zit ook wel iets van Lynchiaanse kritiek, want No Hard Feelings is ook de ‘perfecte’ continuatie van die ‘perfecte’ tiener-fantasieën…
Na een paar stevige uitstapjes (Skyfall, Spectre en 1917) is Sam Mendes ’terug’ in het meer subtiele werk. En dan is dat nog een behoorlijk eufemisme, want hoe in Empire of Light vrijwel alle karakters afzonderlijk een subtiliteit tonen waarvoor “Bond, James B.” misschien wel drie of vier films nodig heeft, dat maakt van dit vrij rustige drama een soms wat onzichtbaar pareltje. Met Olivia – The Lost Daughter, The Favourite – Colman die wederom…
Eigenlijk kan ik hier heel kort over zijn: het ‘scherpste’ aan deze Netflix-film is de titel. De rest van de interraciale dynamiek waaraan You People z’n ‘bestaansrecht’ zou moeten ontlenen is namelijk eerder cringy dan interessant. En met de titel snijden ze overigens ook nergens doorheen hoor, dus qua scherpte kun je deze film direct vergeten. Ondanks de aanwezigheid van een shitload aan topacteurs, ook in bijrolletjes. Denk dat de film gebaseerd is op een twee-…
Lang geleden dat een film zó lekker bleef hangen zeg! Zag deze nieuwe van Luca – Call Me by Your Name, Suspiria, Io sono l’amore – Guadagnino tijdens een Pathé Unlimited-vertoning, waarbij ik me wel direct afvroeg: “Gaat Pathé deze überhaupt wel draaien?“. En gezien het hoge arthouse-gehalte van deze Bonnie & Clyde meets Badlands meets American Honey meets Bone Tomahawk with a touch of Hitchcockiaanse thematiek, is het antwoord daarop: “Enkel in de theaters…
Holy smokes, lijkt dit even een hit or miss-film, als ik de belevingen van anderen in ogenschouw neem. Ikzelf vond ‘m ontzettend interessant, zeker niet perfect, van een regisseur waarvan ik dit nooit had verwacht (hij maakte hiervoor Mad Max: Fury Road!!!) en qua thematiek ergens een mix tussen Aronofsky’s The Fountain en ieder ander Aladdin-verhaal, aangevuld met een beetje het Tykwer-Wachakowski’s-epos Cloud Atlas. Oftewel: zeer sterk gevuld met spiritueel-filosofische vraagstukken, maar dat trekt zeker…
“Chloe” en “Fineman”: de twee woorden die er in combinatie voor zorgden dat ik deze film überhaupt wilde zien. Als groot Saturday Night Live-fan volg ik haar namelijk op Instagram, en wat ik vermoedde bleek waar: het zijn vooral haar scènes waarin deze enorm zoetsappige film nét iets boven de bekende formule uitstijgt. Al doen Andy Garcia, Gloria – “Doe die conga!” – Estefan, Adria – Morbius – Arjona, Isabela – Sicario: Day of the…
Volgens mij is het voor mij als man bijna onmogelijk om de aantrekkingskracht van The Lost City op waarde te schatten. Ik zag deze ‘boeketreeks-film’ namelijk in een zaal waarin vooral de vrouwen zich de spreekwoordelijke ‘ballen uit de broek’ lachten. Inderdaad, een biologisch gezien vrij lastig ‘spreekwoord’. Maar met het risico om politiek-gender-gevoelig volledig uit de bocht te vliegen, voelde The Lost City voor mij een beetje hetzelfde aan als een kledingruilfeestje voor vrouwen:…
Had gisteren zin in een ‘levendige’ film, en met deze inmiddels klassieke vertaling van de klassiek Griekse tragedie over Orpheus en Euridyce, gezet aan de vooravond van het Carnaval in Rio de Janeiro, kreeg ik zeker waar ik op hoopte. Daarnaast raakte de magie van zowel de jochies in de film als die van de romantische tragedie mij zoveel, zodat ik met een aardig grote glimlach de aftiteling aanschouwde. Juist ook omdat deze Gouden Palm-,…
Denk bij Strawberry Mansion eerder aan een kunstwerk(je) dan aan film, waarin David Lynch wordt gemixt met Michel Gondry, Lovely by Surprise, Swiss Army Man, Los cronocrimenes en een vleugje Don Quixote. Maar dan wel mega-low-budget gemaakt, en met een cynisch onderliggend idee waar ik zelf ook ooit een tijdje op broedde. Maar waar ik bij bovengenoemde films en makers ook altijd gezonde jaloezie voel, omdat ik vrees dat ik nooit zoiets moois/goeds kan maken,…
Voor de serie Westworld kon regisseur, scenarist en producent Lisa Joy (samen met Jonathan – broer van Christopher – Nolan) natuurlijk terugvallen op de spiritueel-metafysische diepgang van die 1973-klassieker van Michael Crichton, iets wat bij Reminiscence overduidelijk/helaas niet kon. Waarmee ik niet wil zeggen dat Reminiscence 100% mislukt is – qua sfeer en production value is het echt wel okay – maar eigenlijk ontbreekt het deze Hugh Jackman-film vooral aan balans. De film zit overvol…
Laat ik je vooraf geruststellen: dit is geen goedkope remake van Groundhog Day, ook al is het basisgegeven zo goed als gelijk. Iets dat overigens heerlijk terloops wordt genoemd door een perfect gecaste Andy – Saturday Night Live, Brooklyn Nine-Nine – Samberg, als hij uitlegt dat hij in zo’n “time-loopy thing you might’ve heard about” zit. Nee, Palm Springs is een heerlijk schattige en bij vlagen ook keiharde komedie over inderdaad een tijdlus, waardoor Sambergs…