Bodies Bodies Bodies (2022)

Damn, als je het over doorbraken van Nederlandse regisseurs in Hollywood hebt, dan moet je Bodies Bodies Bodies dus gaan vergelijken met Paul Verhoevens Flesh+Blood (uit 1985). En uit die (overigens nutteloze en ook onmogelijke) vergelijking komt deze hippe ‘whodunnit’/slasher-horror van Halina – Instinct – Reijn waarschijnlijk wel als winnaar naar voren. Volgens Reijn zelf “een fabel over wat er gebeurt als je stopt met reflecteren“, maar dan wel geschreven door scenaristen die zó hedendaags…

Nope (2022)

Terugdenkend aan deze nieuwste van Jordan – Get Out, Us – Peele (ik zag ‘m vorige week al in een voorpremière) valt het me vooral op, hoeveel verschillende thema’s eraan te koppelen lijken, waarbij me nog niet duidelijk is (mogelijk wordt het dat wel nooit) wat hij nou precies wil vertellen. Daarmee past ie best goed in dat verloop van Get Out (heel vet en vrij safe qua ‘publieksvermaak’) en Us (heel creepy maar al ‘publieksverdelend’), want…

Gæsterne (a.k.a. Speak No Evil – 2022)

Thematisch gezien geïnspireerd door een citaat van een 18e eeuwse Ierse politicus, is Speak No Evil een behoorlijk opvallende horror-thriller. Direct na afloop vroeg ik me af naar welk bijbelverhaal ik gekeken had, waardoor ik ook direct begreep waarom deze net zo goed in filmhuizen als in commerciële bioscopen draait. Speak No Evil – of Gæsterne (de officiële Deense titel) – is namelijk een creepy slow burner die net zo goed over sociaal geaccepteerd gedrag…

The Gray Man (2022)

Tijdens het kijken van deze Netflix-film (in een (airco)bioscoop!) vroeg ik me – lichtelijk arrogant misschien – bijna letterlijk af of de Netflix-bonzen mij gehoord hebben, over die ‘interessant concept, slechte uitvoering‘-kritiek op twee van hun laatste ‘Netflix originals‘ (Spiderhead en Windfall). Hier is het concept namelijk helemaal niet zo interessant, maar de uitvoering is zeker niet slecht (wat motivatie- en geloofwaardigheidsproblemen daargelaten). Maar origineel is het allemaal niet, want heb nu het gevoel dat…

Nuevo orden (a.k.a. New Order – 2020)

Damn, dit Mexicaans misdaaddrama biedt een niet-oordelende maar ook cynische, dystopische blik op hoe economische ongelijkheid kan leiden tot mega-lomp ‘frustraties eruit gooiend’ geweld. Ik kreeg zelfs een paar keer zo’n naar nachtmerrie-gevoel; dat je écht vreest dat het niet meer goed komt, en enkel erger kan worden voor de betrokkenen. Een beetje een mix van het Duitse The Edukators (2004) en het Braziliaanse Bacurau (2019), met een klein vleugje V for Vendetta (2005). Al…

The Lost Daughter (2021)

De meesten zullen Maggie Gyllenhaal kennen als actrice in topfilms als Secretary, Stranger Than Fiction, The Dark Knight en/of Crazy Heart, van haar hoofdrol in tv-serie The Deuce, of als zus van Jake. Maar na The Lost Daughter staat ze wat mij betreft ook bekend als een zelfverzekerde regisseur met flink wat lef, want wát een krachtig regiedebuut is dit psychologisch drama (met thriller-spanning). Ze durft hier namelijk best stevig te schuren inzake het normaliter…

The Guilty (2021)

Allereerst: ik zag bij de aftiteling pas dat dit een remake is van Den skyldige uit 2018, dus mijn ervaring werd nergens beïnvloed door hoe goed die Deense film was. Het (mogelijk dientengevolge) niet al te hoge IMDb-cijfer hield me initieel wat tegen om deze Netflix-film te kijken, maar ik was uiteindelijk dus best onder de indruk van deze Antoine – Training Day, The Magnificent Seven – Fuqua-film, met een over-aanwezige Jake Gyllenhaal in de…

Last Night in Soho (2021)

Edgar – Baby Driver, Shaun of the Dead – Wrights nieuwste is conceptueel geweldig uitgevoerd, bevat een cast die nog indrukwekkender is dan dat de soundtrack cool is en recreëert de Swinging Sixties in Londen op heerlijke wijze. Maar terugdenkend aan het verhaal bekruipt me steeds sterker het gevoel, dat het plot (af en toe) belangrijker was dan de logica. En dat wringt nogal. Zeker omdat de film ook herinneringen aan (de originele) Suspiria en…

Nr. 10 (2021)

Waar ik direct na afloop nog dacht: “Natuurlijk moet je in een Van Warmerdam-film niet letten op mogelijk overdreven jaren 70-huizen, ouderwetse kapsels en een beetje kneuterigheid in de decors.” Maar toen ik de aftiteling van Nr. 10 zag, bekroop me wel steeds meer het gevoel, dat die wat budgetloos-aandoende kluchtigheid van het eerste deel mogelijk bedoeld is om het tweede deel van de film naar nog grotere epische proporties te contrasteren en/of dramatiseren. Want…

Pig (2021)

Als ik vertel dat deze film met Nicolas Cage gaat over een man wiens varken wordt gestolen, dan is het goed mogelijk dat “Oooooooh, is dat zo’n soort John Wick-film dan?” dan door je hoofd schiet. Maar niks van dat, want Pig is veel meer First Cow dan John Wick, hoeveel ‘uitbarstingsspanning’ je ook voelt bij Cage. Uiteindelijk is het meer een kunstzinnig ‘gedicht’ (denk filmmagie die je overduidelijk ziet/voelt), gedragen door Cage’ zeer sterke…

Candyman (2021)

Wat een fijne verrassing was dit zeg! Serieus: ik dacht ‘m licht ‘verplicht’ te moeten zien om deze recensie te kunnen schrijven – ben niet de grootste horror-fan van Nederland – maar ik kreeg een  ontzettend interessante en gelaagde versie van het Candyman-verhaal te zien. Waarin de ‘horror’ vooral een vertaling van de Afro-Amerikaanse pijn bleek, waardoor je ook duidelijk ziet dat deze uit de stal van Jordan – Get Out, Us – Peele komt.…

No Sudden Move (2021)

Weet niet hoe vaak Steven Soderbergh z’n laatste film al aangekondigd heeft, maar No Sudden Move liet mij weer denken: “Wat ben ik blij dat hij die aankondigingen nog altijd niet waargemaakt heeft!” Want ook al is dit misschien niet Soderberghs beste film, dit noir-ish, zeer gelaagde misdaaddrama toont vrij duidelijk de hand van een meester. Waarbij vooral Don Cheadle’s acteerwerk het nogal ingewikkelde plot als een aardig stevige lijm bij elkaar houdt. In het…