Wat is het toch fijn om nog geen kwartier in een film al te wéten dat je hem gruwelijk goed gaat vinden. En dat je dan dus nog zeker anderhalf uur mag genieten van de scherpe blik van een debuterend regisseur. Als je dan leest dat hij wel aan de Watchmen-serie geschreven heeft (de serie die mij ook over Black Wall Street in Tulsa leerde, iets dat in mijn (witte?) geschiedenislessen niet onderwezen werd), dan…
“Alsof ‘shock-regisseur’ Larry – Kids, Bully – Clark een Coen-script heeft verfilmd“, was m’n eerste reactie na deze zwaar teleurstellende ‘lesbische actiekomedie’ van Ethan (zonder z’n broer) Coen. Een teleurstelling die ik nóg steviger voelde omdat ik me behoorlijk kapot ergerde aan (het ook redelijk rammelende Texaanse accent van) één van de hoofdrolspelers, misschien wel omdat ik haar onlangs juist erg goed en enorm cool, stoer en zelfverzekerd zag spelen in Sanctuary. Een vriendin naast…
Allereerst: ik wist vooraf dus niet dat er schijnbaar zes (!!) Dune-boeken zijn geschreven door Frank Herbert. Ten tweede: Dune: Part Two is qua productie en ‘grootsheid’ misschien wel het beste of vetste ooit gemaakt op sci-fi-gebied. En ten derde: qua spirituele beleving vond ik het eerste deel toch wel een stuk interessanter… En dit schrijf ik dus binnen 30 minuten nadat ik de lokale IMAX-zaal uitliep, waar ik dus wel werd weggeblazen door de…
“Waarschijnlijk het belangrijkste kunstwerk dat dit jaar in de bioscopen te zien is“, was m’n voorzichtige eerste reactie toen de aftiteling van deze indrukwekkende ‘Best Picture-nominee‘ startte. Nu is het zo’n 36 uur later, en van de uren die ik daarvan wakker was, waren er vele gevuld met napraten, nadenken en napluizen over wat Jonathan – Sexy Beast, Birth, Under the Skin – Glazer nou allemaal wil vertellen met dit ook vrij experimentele, audiovisuele meesterwerk.…
Ik vind het inmiddels best jammer dat deze lang niet zo hard binnenkwam als dat ik hoopte (waren m’n verwachtingen te hoog?). Terwijl ik nu achteraf nog steeds pissig(er) word om die mega-toxische vader in het verhaal, wiens opvattingen ook nu nog voor velen vrij normaal zijn, helaas. Daarnaast is het acteerwerk ook erg goed, en moest ik de volgende dag in een gesprek met een vriend over opvoeden meermaals hieraan terugdenken… Dus mogelijk is…
“It feels like it’s written by A.I., maybe because of that writers’ strike last year..?”, hoorde ik een vrouw – in een New Yorkse bioscoop voor me – na afloop haar teleurstelling trachten te verwoorden. En hoe cool het ook is om een film te zien in de stad waar ie ook is opgenomen, de ‘uitlachsalvo’s’ richting het einde van deze nieuwe Marvel-Spider-familie-franchise-poging was waren aardig vernederd, maar helaas ook volkomen terecht! Want ondanks een…
Op het eerste gezicht lijkt het verschil tussen de film uit m’n vorige recensie – How to Have Sex – en dit vluchtelingendrama niet groter te kúnnen zijn, maar qua beleving verschillen de twee hoofdkarakters lang niet zoveel als dat sommigen ons willen doen geloven. Io Capitano toont namelijk net zo goed de vrolijke tienerdynamiek tussen Seydou en Moussa in het Senegalese Dakar (waar ze het ogenschijnlijk helemaal niet zó verkeerd lijken te hebben?) als…
Damn, toen ik twee dagen na het zien van deze Britse film de trailer zag in de bioscoop, raakte ik direct wéér ontroerd. Zoveel indruk maakte dit ontzettend realistische drama – met een geweldige Mia McKenna-Bruce in een doorbraakrol – over traumatiserende grensoverschrijding tijdens een vakantie op Kreta. En het enge is: de jongen die zich er schuldig aan maakt, heeft het waarschijnlijk helemaal niet door gehad. Waardoor bij mij ook even het creepy gevoel opkwam…
Yes, wat een heerlijke film is deze nieuwste, overduidelijke Yorgos – Kynodontas (a.k.a. Dogtooth), Killing of a Sacred Deer, The Favourite – Lanthimos-film. Zo heerlijk zelfs, dat m’n eerste aantekening misschien wel Lanthimos’ motivatie toont: “Fuck society, here’s what’s wrong with it and let’s create our own!“, om een paar minuten later de volgende voorlopige conclusie te vormen in m’n hoofd: “Een beetje de subtiele versie van Barbie, in hoeverre je over subtiel kunt spreken…
Als je die zes BAFTA-nominaties voor dit prachtig pijnlijke, maar ook intrigerend ‘trippy‘ portret over eenzaamheid en depressie afzet tegen die ontbrekende Oscarnominaties, dan voel je waarschijnlijk direct hoe conservatief The Academy toch nog altijd is. Ik vrees namelijk dat ik wel weet waarom Amerikanen hier hun vingers niet aan durfden te branden, al hoop ik hard ongelijk te hebben. Maar terug naar de film zelf, die nogal hauntingly in m’n hoofd blijft hangen. Niet alleen…
Het lijkt alsof Society of the Snow misschien wel beter aankomt bij mensen die het waargebeurde verhaal níet kennen. Al lijken reacties van Uruguayanen die enkelen van de ‘overlevers’ kennen nóg positiever te zijn. Ik kende het verhaal wel al, net als iedereen die Frank – Arachnophobia, Congo – Marshalls versie met Ethan Hawke in de hoofdrol heeft gezien. Maar doordat ik me de gruwelijkheid herinnerde, had ik niet de grootste drang om deze Netflix-film…
Yes, wat een heerlijke Hollandse film, dit gabber-coming-of-age-misdaaddrama met een erg goede Joes – De Slimste Mens (tv), Dirty Lines (tv) – Brauers en een bij vlagen hilarische maar ook creepy Jim – Joardy Season (YouTube), Mocro maffia (tv) – Deddes. Ook voor een niet-gabber als ik was de soundtrack heerlijk nostalgisch, de scene af en toe te herkenbaar, en het einde eigenlijk best goed. Al volgt het verhaal wel een ietwat (te?) duidelijk weg,…