Okay, de eerste in het rijtje van lijstjes van “mijn top .. … van 2011“. Omdat ik dit jaar nóg meer films heb gezien dan voorheen heb ik ’t dit jaar wat onderverdeeld. Het was wederom vrijwel niet te doen om een kort lijstje te maken, dus ik heb naast m’n reguliere “top 25 films van 2011” (die volgt overmorgen) dit jaar ook “mijn top 5 komedies” (die volgt morgen) en dus ook deze “top…
Damn, wat pakte die keuze anders uit dan ik vooraf dacht… Na drie/vier dagen Kerst, met veel lekker eten en teveel drank, wilde ik op derde Kerstdag weinig liever dan herstellen door te vluchten in een film. Omdat ik van andere Godard-films – zoals A bout de souffle en Le mépris – heerlijk genoten heb, was ik in de verkeerde veronderstelling dat Pierrot le fou me het gewenste ‘makkelijke’ escapisme kon bieden. Maar nogmaals damn!, want dit is een film waarvan…
Misschien dat ’t contrast met Stake Land niet groter kán zijn, maar ik durf direct te beweren dat It’s a Wonderful Life de beste Kerstfilm aller tijden is..! Maar daarmee doe ik deze prachtige film van Frank Capra misschien nog wel te kort, want met een cynische blik kun je deze film nu ook nog eens in een heel ander daglicht zien. En niks geen oubolligheid: de film is enkele keren ook onverwacht feisty. Ja,…
Haha, wat een geweldige titel om op Kerstavond te kijken. Ik kan me weinig voorstellen dat meer anti-Kerst is dan een post-apocalyptische film over een late tiener die door een geheimzinnige jager wordt getraind en beschermd in een wereld die is overspoeld door zombie-achtige vampiers. Maar ondanks ’t mogelijk onjuiste moment om deze film te kijken was ik wel aangenaam verrast door deze mix tussen The Road en 28 Weeks Later. En hoe vaak zie…
Ja, natuurlijk is The Rum Diary een must voor alle fans van Hunter S. Thompson, maar toch wil ik je waarschuwen dat je niet al te hoge verwachtingen moet hebben. Ik heb zeker genoten van zeer veel fijne Hunter-quotes, het kijken naar een film die zich in een tropisch paradijs afspeelt terwijl het buiten shitweer is, een ontzettend fijne love interest en wederom een kijkje in die drug & booze fueled-wereld die je mogelijk kent uit…
Oh, wat heb ik af en toe lekker ongemakkelijk maar net zo vaak gewoon luid hardop gelachen om Carnage, de nieuwe van Roman Polanski met in de hoofdrollen Jodie Foster, Kate Winslet, John C. Reilly en Christoph Waltz. Misschien is het meest treffende woord in deze wel “compact”, omdat alles (op de begin- en eindshots na) zich in het appartement van één van de stellen afspeelt, omdat de film slechts 79 minuten duurt, omdat de…
Door alle negatieve reacties heb ik deze film in de bioscoop overgeslagen, maar na een paar verrassend positieve reacties van een paar gewaardeerde mede-filmfreaks wilde ik ‘m toch graag zien. Ook al zeg ik al jaren dat ik helemaal niet van enge films houd. En eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik de film fijn ‘creapy’ vond en ook een veel grotere ‘emotionele impact’ op mij had dan bv. Transformers: Dark of the Moon… Ja,…
In mijn zoektocht naar vette 70-ies auto-achtervolging/politiefilms viel deze naam natuurlijk direct op. Waar ik heeeeeeeeeeel even moest denken aan de naam van die band waar Jungle Julia in Tarantino’s Death Proof zo’n fan van is, blijkt de link tussen QT en deze film op een ander vlak te liggen (ik durf de naam van die band ook niet te noemen, want dat is echt compleet iets anders ;)). Maar de juiste link: in Jackie…
Direct na afloop van Sherlock Holmes: A Game of Shadows zei ik tegen ’n vriend: “Ach, soms is ’t fijn om een film te kijken die je de volgende dag weer vergeten mag zijn“, maar toen besefte ik me dat ik er natuurlijk nog wel een recensie over moest schrijven, en dat ‘verminderde’ m’n gemoedstoestand wel wat. Ik vond dit tweede deel van Guy Ritchie’s poging de Holmes-verhalen te vertellen namelijk een stuk minder dan het…
Allereerst: nee, je hoeft niet echt Formule 1-fan te zijn om te genieten van deze prachtig tragische documentaire over het leven (en de dood) van misschien wel de beste autocoureur ooit. Maar je moet die sport ook niet ‘haten’, want dan trek je ‘m niet, verwacht ik. Ik zag – per ongeluk – de drie uur durende extended cut in plaats van de reguliere 106 minuten-versie, maar ik heb me geen seconde verveeld. Okay, mogelijk…
Yes, Mission: Impossible – Ghost Protocol zorgde er gisteren voor, dat toen ik na afloop nogal onhandig op de fiets aan het bellen was en daardoor onderuit of over de kop ging (ik weet het niet zeker meer), ik binnen een seconde m’n telefoon weer opgeraapt had en alweer op m’n fiets zat alsof er niets gebeurd was. Een beetje hetzelfde gevoel als wat ik ooit na The Karate Kid en ook na The Expendables had:…
Nadat ik gisteravond deze auto-achtervolging/film zag werd ik vanochtend wakker met de Ballad of Easy Rider in m’n hoofd (“The river flows, It flows to the sea, Wherever that river goes…“), en dat lijkt zeker niet toevallig. Beide films transporteerden me namelijk naar een tijd die ikzelf helemaal niet meegemaakt heb, maar die een indringend beeld geven van de periode waarin de VS (en de wereld?) de onschuld van het hippie-tijdperk, en daarmee ‘de vrijheid’ verloor… Ja,…