Café de Flore (2011)
Wow, ik wist voordat al dat er iets ‘raars’ met deze film aan de hand was, omdat ik had gehoord dat het een soort liefdesverhaal was, maar dan vertelt door twee verschillende verhalen/tijden door elkaar heen te laten lopen. Een lichte vrees voor ’n Franstalige The Lake House-achtige film voelde ik wel, maar die bleek compleet ongegrond. Maar dat het uiteindelijke resultaat zó mooi magisch-realistisch in elkaar zou vallen had ik ook niet verwacht. Al vereist de film (gelukkig) wel wat moeite van jou als kijker…
Regisseur Jean-Marc Vallée, die eerder schijnbaar opzien baarde met C.R.A.Z.Y. (en ook The Young Victoria maakte), speelt namelijk nogal met je verwachtingen. Z’n ingenieuze scenario is namelijk ’n puzzelstuk waarbij je bewust niet duidelijk wordt gemaakt wie nou de hoofdpersonen in de uiteindelijke puzzel zijn. Daarnaast gebruikt hij in de openingsscènes al dicht-op-de-huid-zittende beelden (met ’n mooie scherptediepte), gecombineerd met ’n ietwat mysterieus en wat spooky sound design, waardoor je al snel ’t gevoel hebt dat er misschien wel eens wat meer zou kunnen spelen dat wat je in beeld ziet, of dat het beeld dat je ziet heel rap omgegooid zou kunnen worden. De gecreëerde spanning bracht mij vrij snel in de juiste mood, en daarin bleef ik de volgende bijna twee uur ook…
De verhalen
Maar er lopen dus twee verhaal-/tijdlijnen door elkaar. In het ene verhaal is Antoine (Kevin Parent) een succesvol dance-DJ in het Montréal van deze tijd, gelukkig met z’n dochtertjes en z’n nieuwe vriendin Rose (Evelyne Brochu). Langzaam kom je er echter achter dat de scheiding van z’n voormalige soulmate Carole (Hélène Florent) toch ook niet helemaal vlekke- en/of pijnloos is verlopen. Daar zitten nog wel wat loose ends die nog afgesloten moeten worden. In het andere verhaal zie we hoe de alleenstaande moeder Jacqueline (Vanessa Paradis) haar zoontje op tracht te voeden in het Parijs van de jaren 60. Alleenstaand was in die tijd al opmerkelijk, maar het zoontje lijdt ook nog aan ’t syndroom van Down, wat haar situatie dramatisch nog interessanter maakt. De enige manier om hier ’t hoofd aan te bieden is door extra strijdbaar en liefdevol te zijn, om zo haar zoon Laurent een zo ‘normaal mogelijk’ leven te geven. De prachtig neergezette relatie tussen Jacqueline en haar zoontje begint echter wat te kraken als Laurent helemaal flabbergasted raakt van Véronique, een meisje met ’t Down-syndroom dat net als hij op ’n normale school zit.
Het blijft lange tijd onduidelijk hoe deze verhalen uiteindelijk bij elkaar horen, en naast ’t feit dat die puzzel volledig onvoorspelbaar blijft voelt het ook nergens aan als slechts ’n trucje. De grootste overeenkomst tussen beide verhalen is het electronische jazzy muzieknummer dat tevens de titel van de film opleverde, maar als ik daar teveel over vertel stuur ik jouw puzzel mogelijk al in ’n te duidelijke richting.
Vermakelijke afleiding
Muziek is overigens een belangrijk onderdeel van de film. En niet alleen doordat de hoofdpersoon in het ‘huidige-tijd-verhaal’ DJ is en de soundtrack verder vrij diverse nummers (van Pink Floyd tot Sigur Rós, of is die stap helemaal niet zo groot?) bevat. De betekenis ligt namelijk ook wat dieper. Daarbij is het veelvuldige gebruik van goede muziek ook ’n slimme keuze van Vallée, want dat zorgt ervoor dat de (zeker initieel) onduidelijke puzzel niet gaat frustreren: de muziek vormt ’n goede afleiding bij ’t feit dat je de eerste 90-95% van de film waarschijnlijk niet door hebt waar ’t verhaal heen gaat. En naast de sterke muziek ziet de film er cinematografisch ook erg goed uit, waarbij me vooral opviel dat er niet is bezuinigd op het bouwen van decors voor ’t Parijs van de jaren 60…
Nuance
De thema’s schuldgevoel, obsessieve liefde, loslaten, illusies en magie komen uiteindelijk erg mooi samen, maar dat zou natuurlijk nooit gelukt zijn zonder het goede acteerwerk. Vooral Paradis viel me zeer positief op, en het samenspel tussen Paradis en haar filmzoontje is prachtig. Met alle respect, want het is politiek mogelijk niet helemaal correct, maar doordat de acteur die Laurent speelt zelf ook het syndroom van Down heeft én ook nog eens ontzettend jong is, is dit nóg mooier. Maar ook de scènes tussen Antoine en Rose zijn erg mooi, terwijl Hélène Florent erg genuanceerd de verlaten vrouw neerzet.
Conclusie
Yes, ik word alsmaar positiever over deze film. Direct na het zien voelde ik ‘n lichte euforie toen de puzzelstukken uiteindelijk erg mooi leken te passen. Ik vroeg me nog even af of de film uiteindelijk niet meer puzzel was dan dat de film diepgang bevatte, ook al was de puzzel dan ’n mooie magisch-realistische én verrassende. Maar ten eerste wordt die puzzel op een inventieve manier verteld (knappe montage ook), daarnaast is dit ook ’n film waarover het vooral spiritueel gezien erg fijn napraten is. Een gedurfde en in mijn ogen geslaagde combinatie…