Goin’ South (1978)

Niet wetende wat ik moest verwachten was ik aardig verrast door de aparte mix van komedie, western, 70-ies non-conformisme en aanstekelijke romantiek. Het is ’n interessante Jack Nicholson-show, waarin veel van z’n talenten samenkomen. Naast de regie nam ie ook de hoofdrol voor z’n rekening, en ook al is het misschien niet z’n beste film, ik vond ‘m onverwacht vermakelijk (ook in z’n rebelse weirdness), tot en met ’t einde…

Het verhaal
Nicholson speelt Henry Moon, een kleine crimineel die denkt veilig de Rio Grande overgestoken te zijn, maar net als hij staat te juichen op de andere oever valt z’n paard van vermoeidheid om en arresteert de posse onder leiding van hulpsheriff Towfield (Christopher – Back to the Future – Lloyd) hem alsnog. Diplomatieke rellen werden nog niet echt gevreesd in ’t Texas van 1860 (?), en Moon belandt dus in ’t gevang. Voor ’n aantal bankovervallen wordt hij veroordeeld tot de galg, maar net voordat hij naar de eeuwige jachtvelden wordt gezonden blijkt er ’n wet te bestaan die het leven van ’n outlaw kan redden als ’n vrouw bereid is met hem te trouwen. Door de Burgeroorlog is er ’n groot tekort aan mannen, dus onder bepaalde voorwaarden kan ’n man zo’n tweede kans krijgen. Introduceer ’n zeer ontwapenend debuterende Mary Steenburgen als Julia Tate, de meest begeerde vrouw van ’t stadje, en je hebt genoeg ingrediënten voor ’n geslaagde film. Helaas heeft de film ’t in Amerika nooit goed gedaan, maar ik vond ‘m nu, bijna 35 jaar na z’n release, dus zeker en ruim de moeite waard. Zeker ook omdat Moon en Julia initieel nogal wat weerstand naar elkaar voelen, maar uiteindelijk mooi naar elkaar toe groeien. En dat is, mede door Jacks/Moons vrijgevochten, niet geheel vrouwvriendelijke en seksueel getinte benadering, nergens te makkelijk of te zoet…

Geweldige oneliners
Vanaf het geweldige openingsshot, geschoten door de cameraman die ook Terrence Malicks Days of Heaven filmde (en later ook nog The Blue Lagoon en Sophie’s Choice, to name a few) en ondersteund door ’n net iets te ‘poppy’ western-muziekje, voel je al dat je niet naar ’n conventionele western gaat kijken. Maar het genre blijft eigenlijk de hele film door wat ongewis. Ik vond dat helemaal niet erg, zeker omdat de film ook nog eens doorspekt is met geweldige oneliners (“Ladies love outlaws like little boys love stray dogs“), maar kan me voorstellen dat het indertijd daarom wat lastig was deze film te ‘plaatsen’. En die oneliners zijn gezet in dialogen die sowieso best ‘cool’ waren, want de manier waarop Moon Julia uiteindelijk tracht te verleiden werkt goed, versterkt door ’t feit dat Julia niet wordt neergezet als weerloos vrouwtje, maar juist als ’n vrouw die lang niet zo timide en naïef is als je in eerste instantie denkt…

Chemie
Naast Nicholson, Lloyd en Steenburgen komen er nog een aantal bekende koppen voorbij, zoals Ed Begley Jr., ’n vrij jonge Danny DeVito én John Belushi. Tijdens het schrijven van m’n recensie van Animal House kwam ik de titel van deze film tegen, alhoewel Belushi in deze film slechts ’n kleine bijrol heeft. ’t Gerucht gaat dat Nicholson hem graag ’n keer wilde ontmoeten, maar ook dat Belushi nogal coked up op de set rondrende, wat je je waarschijnlijk vrij makkelijk kunt voorstellen als je z’n rol ziet. Maar Nicholson en Steenburgen zijn de terechte hoofdrolspelers, en hun chemistry was dus aardig aanstekelijk. Daarnaast wordt ook nog eens de ontdekking van ’n inmiddels steeds verder op rakende grondstof in ’t verhaal verwerkt, geïntroduceerd door ’n karakter met ’n naam die later wereldberoemd zou worden in de naam van één van de grootste oliemaatschappijen ter wereld (denk aan de afkorting S.O.).

Ja, hoe meer ik over deze film schrijf, des te meer ik ‘m aan wil raden. Zeker aan fans van rebels 70-ies non-conformisme, gekoppeld aan ’n mooi en ongewoon liefdesverhaaltje. En voor fans van Jack is het natuurlijk sowieso een must see…

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt0077621