In een wereld waarin marketing en winst belangrijker zijn dan jouw individuele filmervaring kan het wel eens gebeuren dat een film té hoge verwachtingen oproept waardoor de film dus tegen gaat vallen. Waar me dat bijvoorbeeld bij The Village niet hinderde om daar gruwelijk van te genieten (die film werd onterecht als “de nieuwe thriller van de maker van The Sixth Sense” in de markt gezet terwijl het een mooie speelfilm is), kon ik bij…
Wat blijft het fijn om nog altijd films te kunnen ontdekken. Zeker als het zo’n klassieker als Orson Welles’ Touch of Evil. Ook al zie ik nog lang niet alle lagen in dit meesterwerk, en was ik licht buikgrieperig toen ik ‘m zag, ergens voelde ik hetzelfde als toen ik ooit in de Metropolitan Museum in New York twintig minuten lang vanaf een halve meter afstand naar een zelfportret van Rembrandt stond te kijken. Orson…
De reden waarom ik altijd zo kan genieten van Belgische films zit ‘m deels in de bescheidenheid, de zelfkritiek en het absurdisme dat Belgische filmmakers in hun werk stoppen en/of verwerken. Loft doet dat helemaal niet, en probeert gewoon een soort van Hollywoodfilm te zijn. Voor Belgen die zoeken naar ego-strelerij misschien een verademing, maar ik vond ‘m dus zwaar tegenvallen… “De best bezochte Vlaamse film ooit!” prijkt er mogelijk geheel objectief op de DVD-hoes.…
Weet je wat het is met Quentin T.? Hij maakt films die ik vooral heel cool en vet vind. En als het daar nou bij bleef, dan genoot iedereen daar ook van. Het enige wat een rare bijsmaak geeft bij z’n films, is dat ie van zichzelf denkt dat ie de beste filmmaker van de wereld is. Dat verklaart direct ook de kanttekeningen die ik bij Inglourious Basterds heb. Ook al heb ik weer gruwelijk…
Soms kan ik het dus wel: de sneak startte, er draaide een film waar ik voornamelijk slechte dingen over gehoord had, en ik kon m’n verwachtingen helemaal naar beneden knallen en gewoon simpel genieten. Ook al is The Taking of Pelham 123 de slechtste film die ik me van Tony Scott (Man on Fire, Domino, True Romance, e.v.a.) kan herinneren. En John Travolta moet behoorlijk opletten dat hij niet Steven Seagal achterna gaat… The Taking…
Als ik over twintig jaar aan Public Enemies denk, dan weet ik vrijwel zeker dat ik denk: “Shit ja, dat is echt één van die klassieke gangsterfilms.” Ik heb namelijk met volle teugen genoten van deze nieuwe Michael Mann, ondanks dat ik misschien wel veel meer achtergrondinformatie had gewild… Want hoe interessant is het dat John Dillinger – een rol van Johnny Depp – acteerde in de tijd van Frank Nitti, waarin de maffia in…
Inderdaad: check die poster hiernaast…! Man on Wire is een fantastische en vermakelijke documentaire over Philippe Petit, de man die in 1974 compleet illegaal en stiekem over een kabel tussen de twee torens van het World Trade Center in New York ‘koorddanste’. Zonder beveiliging en/of vangnet, that is..!!! Ik zag de film vorige week dinsdagavond in de buitenfilm van de Plaza, en ik denk dat echt iedereen enorm enthousiast was. Misschien een paar Amerikanen naast…
Waar ik bij Oorlogswinter helemaal geen zin heb om die film te kijken bij zo’n mooi weer, daar had ik dat bij Frozen River helemaal niet. GELUKKIG maar, want Frozen River is een goedgemaakte onafhankelijke Amerikaanse debuutfilm. Met een terechte Oscarnominatie voor Melissa Leo… Melissa Leo speelt Ray Eddy, een moeder die net weer door haar gokverslaafde man is verlaten en alleen op haar twee zoons moet passen. Al het geld voor een nieuwe trailer…
Frank Miller zal dan misschien wel fantastische graphic novels kunnen schrijven/tekenen, maar ik denk niet dat hij een carrière als regisseur moet nastreven. The Spirit is zo’n film waarbij de vorm boven de inhoud wordt geplaatst, maar zonder iets van inhoud is die vorm helemaal niet interessant. En dan is de vorm ook nog gewoon hard (maar zeker niet perfect) gejat van vooral Sin City. Nee: The Spirit ziet er meer uit als een mooi…
Ik vind het altijd weer fijn om te zien dat er niet alleen behoorlijk veel geld wordt gestoken in films, maar ook wel eens in tv-miniseries. Natuurlijk is het qua productie ook vrijwel exact vergelijkbaar, dus waarom ik die ‘verbazing’ telkens voel: je ne sais pas. Wat ik wel weet: The Company is een interessante miniserie, ondanks de aanwezigheid van on-acteur Chris O’Donnell. Ik heb nu deel 1 (of disc 1?) gezien, en sta niet…
Dat State of Play mede geschreven is door Tony Gilroy, schrijver en regisseur van Duplicity en vooral Michael Clayton, maakt de film waarschijnlijk een stuk beklemmender en geloofwaardiger. Want op een gegeven moment dacht ik wel heel even aan Michael Clayton. Maar toch ook aan All the President’s Men en de betere Grisham-verfilmingen. Dat de film gebaseerd is op een zes-uur-durende BBC-serie, dat heeft eigenlijk maar één groot nadeel. En dat is jammer, want door…