Surveillance (2008)
Dat ik een Lynch-film met Bill Pullman na 10, 12, 15, 21 en 34 minuten af wilde zetten, kan natuurlijk alleen maar komen doordat niet papa Lynch maar dochter Jennifer op de regiestoel zat. Dat ik ‘m na de 34e minuut niet meer af wilde zetten kwam eigenlijk alleen maar omdat ik me erbij neergelegd had dat het geen goede film was, maar dat nog wel wilde zien of er wel íets gaafs in de film zou zitten, of dat er nog iets zou komen dat de film kon redden…
Bill Pullman en Julia Ormond spelen twee FBI-agenten die achter een paar seriemoordenaars aanzitten. Ze komen in een dorpje waar alle politieagenten op de PVV stemmen of normaliter in pornofilms spelen (sorry Michael Ironside…). Ze zijn daar omdat daar drie getuigen te vinden zijn die de laatste slachtpartij van de seriemoordenaars hebben bijgewoond, op één of andere manier.
Kijk, ik zat me het eerste half uur dus continu te ergeren aan de regie en (daarmee) het acteerwerk. Het duurde een half uur voordat ik ’t los kon laten, en toen dacht ik: “Weet je, ik hoef morgen toch niet al te vroeg op, waarom zou ik ‘m niet afkijken? Wie weet gebeurt er nog wel iets interessants…”
En ik moet zeggen, als je alles loslaat, dan is Bill Pullmans rol soms best grappig. Dat zal helemaal niet de bedoeling zijn geweest, maar ik snap een recensie die ik zojuist las voor 100% waarin stond: “He knows something that we don’t know going in. He has read the script, cashed his check and knows that Surveillance is guaranteed to be a bad movie. And so he’s doing everything he can to amuse himself, and to the extent such a thing is possible, to entertain the audience.” Want elke zin die hij uit voelt aan alsof hij er een bepaald ‘vies-mannetje-gevoel’ aan wil koppelen, en hij lijkt gewoon z’n scope als acteur te testen hier.
Maar mogelijk geef ik de film nu wel veel te veel credit, en moet Jennifer gewoon naar papa’s films kijken, maar niet denken dat ze ze zelf ook kan maken…