Direct na afloop van deze Riz Ahmed-Lily James-Sam Worthington klokkenluidersmisdaadthriller hoorde ik iemand vertellen dat deze zeer snel op één van de streamingdiensten te zien zal zijn, en toen viel het allemaal wat meer in elkaar. Relay is namelijk meer ‘opvulling’, of content, dan dat het ‘kunst’ is (als in: een verhaal waarvan je vóelt dat de makers het moesten vertellen). Vermakelijke opvulling hoor, maar als ik eerlijk ben: nog geen 24 uur later voel…
Deze nieuwe ‘Spike Lee joint‘ opent met iets dat weinig filmmakers volgens mij nog kunnen: verrassen met een fantastisch establishing shot van de stad waar Lee zelf ook opgroeide: New York City. En dat shot was zó cool en groots qua grandeur – overigens naadloos eindigend in de openingsdialoog van Denzel Washingtons karakter – dat het voor mij al bijna genoeg was om de hele film direct vet te vinden… De film zelf is een…
Toen ik hoorde dat dit een Australische horror-thriller was, toen was m’n drang om ‘m te zien net wat groter. Zeker omdat er de laatste jaren best wat slechtere ‘haaienhorror’ is uitgebracht, had ik dáár niet direct weer zin in. Maar de combinatie met “seriemoordenaar” en “Australië” overtuigden me. En gelukkig maar, want Dangerous Animals is een heerlijke rauw-lompe Australische film met één bekende acteur die een best aardige Silence of the Lambs–vibe uitstraalt. Combineer…
Hmmmm, wat moet ik hier nou van denken..? Allereerst dat ik verrast was dat deze film op hetzelfde bronmateriaal is gebaseerd als die Michael Douglas-Kathleen Turner-Danny De Vito-film uit 1989 (The War of the Roses). Al verklaart dat mogelijk wel de opvallend aanwezige hedendaagse tech-snufjes (zoals deepfakes en memes) die regisseur Jay – Austin Powers, Trumbo, Bombshell – Roach er vrij duidelijk in verwerkt heeft? Maar ik vond het initieel ook best vet dat de…
Sketch toont vooral hoe je met een mooi klein concept en een goed visual FX-team(pje) best veel impact kunt maken. Om even een rare mix te maken: Sketch voelt ergens als de love baby van Inside Out en Super, met een overduidelijke visie op hoe expressie onontbeerlijk is om ons door moeilijke tijden heen te helpen. Waardoor ik m’n favoriete ‘definitie’ van kunst weer van stal kon halen, waardoor ik ook ietwat doordraafde in m’n…
Darren – The Whale, mother!, Black Swan – Aronofsky keert terug naar z’n ‘doorbraakroots’ – het New York van de jaren 90 – waar zijn doorbraakfilms Pi en Requiem for a Dream zich ook afspeelden (Requiems beroemde pier (en Coney Island-strand) komt zelfs voorbij!). Nu heeft hij echter een roman van Charlie – Gotham (tv) – Huston verfilmd, die qua verhaal wel past in Aronofsky’s ‘wereld’, maar die qua originaliteit niet mega uitblinkt. Al is…
Door het luisteren (en half kijken) van Neal Brennans Blocks-podcast met published journalist Andrew Callaghan wist ik vrij snel, dat ik zijn ‘doorbraakdocumentaire’ Dear Kelly móest zien. Gisteravond was het zo ver, en ik was behoorlijk achterovergeslagen door deze mix van Hunter S. Thompson’s gonzo-stijl (denk Fear & Loathing in Gonzovision) en de scherpste Louis Theroux, lichtelijk vermomd als de neef van Napoleon Dynamite. Waarin Callaghan in z’n inmiddels (in Amerika zeer) bekende All Gas No…
De onregelmatigheid waarmee deze film in de Nederlandse bioscoop draait verbaasde me initieel nogal, totdat ik Rebecca Lenkiewicz ’trauma-onderdrukkingsdrama’ zag. De film is bij vlagen namelijk best ongemakkelijk, zeker in de scènes waarin mama (Fiona – Echo Valley, True Detective (tv), Andor (tv), Killing Eve (tv) – Shaw) toont hoe iets in haar verleden haar een ogenschijnlijk onuitstaanbaar mens heeft gemaakt. Maar Hot Milk lijkt ergens ook veel meer een ietwat ‘kunstzinnige contemplatie’, waarin Lenkiewicz…
Verwachtingen kunnen je beleving natuurlijk gruwelijk hard beïnvloeden. Doordat ik vooraf niets meer wist dan de titel, dat Jude Law erin zat en dat het om een thriller op een opvallend eiland ging, slaakte ik bij de aftiteling een behoorlijk stevige “Wauw..!” Had ik vooraf wél geweten waarop het verhaal gebaseerd is, wie de regisseur was en hoeveel grote namen er voorbijkomen (relatief gezien althans), dan had ik de gruwelijk grootse thema’s in de film…
Nadat Nobody mij ontzettend lekker verraste een paar jaar geleden, ging ik vol goede moed naar het tweede deel afgelopen vrijdagavond. Maar waar ik in het eerste deel de formule wel zag maar me er geen moment aan stoorde, was die hier zó overduidelijk aanwezig dat de film – na de standaard-after-the-fight-ondervraging-openingsscène – geen “One Week Earlier” nodig had. Is dit zelfbewust van regisseur Timo – V/H/S/2, V/H/S/94 – Tjahjanto, dan ‘kudos’, maar als ik…
Ik weet totaal niet wat de achtergrond van Marielle Hellers lekker rauwe blik op moederschap is, maar Nightbitch voelt vooral aan als film over iemand die die roze mama-wolk nou eindelijk eens zo eerlijk mogelijk wil tonen én becommentariëren. Daarin heeft Heller overigens wel voor een dierlijke metafoor gekozen die mij niet direct 100% duidelijk was, maar het lijkt wel dat ze wil tonen hoe onze dierlijke instincten niet altijd matchen met onze gewenste, beschaafde…
Dat regisseur Zach Cregger direct volmondig toegeeft dat hij vooral van Kubricks The Shining heeft ‘gejat’ voor het ‘heerlijke horror-y’ Weapons, dat voel je wel. Al moest ik dus ook aan z’n doorbraakfilm Barbarian denken, met een vleugje Hereditary-ongemak. En gemaakt met een flinke en gezonde dosis zelfvertrouwen. Want als je in een horrorfilm als Weapons ook diverse lach-ontspanningsmomenten weet te creëren die níks afdoen aan de creepiness van alles, dan weet je goed te…