Natuurlijk is The Imaginarium of Doctor Parnassus vooral de laatste film van Heath Ledger; hij stierf tijdens de productie van deze film. Maar het is ook de nieuwste van Terry Gilliam, dus als er iemand een creatieve manier kan verzinnen om met zo’n verlies in een film om te gaan, dan is hij het wel. En ik moet zeggen: dat is ook zeker wel gelukt. Maar toch vind ik het erg jammer dat ik me…
Woodstock was voor mij altijd omgeven met tal van mysteries, dat de magie alleen maar groter maakte. Het kijken van een film die wat meer de achtergronden bij zoiets laat zien kan “gevaarlijk” zijn, omdat mijn “fantasie” toch wel erg mooi was, maar Taking Woodstock nuanceerde en versterkte mijn gevoel juist meer dan dat het iets van de magie weghaalde. En ik kreeg door deze film echt gruwelijk veel zin in het nieuwe festivalseizoen… Taking…
Jack Black in een komedie van Harold Ramis, kan dat goed gaan? Nou, eigenlijk niet… Maar de film is dan ook weer zo fout (ik wilde “slecht” typen), dat ik mezelf toch betrapte op een paar lachmomenten. Of kwam dat door ’t bier? Year One gaat over twee oermannen die worden verstoten door hun stam en dan op “wereldreis” gaan, omdat er toch meer moet zijn dan alleen hun oerwoud? Niet veel later komen ze…
Dit was nou echt zo’n film die ik op zaterdagavond met vier vrienden op zette met de veronderstelling dat het een leuke komedie was, en we na ongeveer 20 minuten moesten zeggen: “Shit, dit is dan misschien geen hilarische komedie, maar wel gewoon een goede en mooie film…“. En ja, dat was een leuke verrassing… In Shrink speelt Kevin Spacey een Hollywood psychiater die zelf verslaafd (?) is aan wiet. Hij is z’n vrouw ooit…
Diablo Cody bewees met Jennifer’s Body natuurlijk al dat niet zij maar regisseur Jason Reitman grotendeels verantwoordelijk was voor ’t succes van Juno. Nu toont Reitman Jr. met Up in the Air dat hij na drie films al met recht kan zeggen dat hij een betere filmmaker is dan z’n vader. En wat zal die trots zijn… Als je het mij vraagt dan zijn de films die de schrijf-awards winnen vaak betere films dan de…
Helaas, in m’n wens om weer een klassieker te ontdekken en daar gruwelijk van te genieten koos ik afgelopen maandag voor Antonioni’s Blowup uit 1966, maar hier kwam ik echt helemaal niet in. Zou het de “influenza C” zijn geweest, of ligt de film me (nu) gewoon niet? Blowup (of Blow Up, Blow-Up, take your pick) gaat over een Britse fotograaf die betrokken raakt bij een moordcomplot, of toch niet? Ik vind het echt jammer…
Na het zien van De storm snap ik wel waarom “we” Oorlogswinter voor de Oscars inzenden. Niet dat De storm een slechte film is, maar mede door het bewust kiezen voor een net te karig uitgewerkt menselijk verhaal deed de film me toch minder dan ik hoopte. Ook al maakt Sylvia Hoeks de verwachtingen grotendeels waar, want ze toont een aardig bereik als actrice… De storm gaat over de watersnoodramp van 1953, maar gaat nog…
Iedereen in Nederland zal deze film kennen als Red Cliff, als je ‘m überhaupt al kent. Het is John Woo’s return-to-his-roots na een Face Off/Mission Impossible 2-rush in Hollywood. En ik ben blij dat ie terug is, ook al is Red Cliff niet zo indrukwekkend als ik gehoopt had… Red Cliff vertelt over een historische veldslag in het jaar 208. In China (en de rest van Azië) is deze film als vijf-uur-durend epos uitgebracht, maar…
Toen ik Up zag dacht ik: die gaat makkelijk alle animatieprijzen van het jaar winnen. Maar nu ik 9 heb gezien, verwacht ik dat deze film toch zeker wel wat (technische) prijzen van Up kan afsnoepen… 9 gaat over een paar poppetjes, die over zijn gebleven nadat een oorlog tussen mens en machine de mensheid heeft weggevaagd. Natuurlijk zijn deze poppetjes net mensen, en nemen ze het op tegen de nog overgebleven monstermachines. Wat volgt…
Ik krijg altijd een ambivalent gevoel bij het zien van een klassieker als Le mépris. Aan de ene kant is het natuurlijk FANTASTISCH om zo’n film te ontdekken en te realiseren dat Godard echt wel een koning is, maar aan de andere kant is het altijd jammer te zien dat dit soort films in 1963 lang niet zo uniek en alleenstaand waren als dat ze nu zouden zijn… In Le mépris volgen we scenarioschrijver Paul…
“Ground control to major Sam” is natuurlijk een erg flauw begin van een recensie van een film, gemaakt door David Bowie’s zoon Duncan Jones. Maar ergens voelt Moon wel hetzelfde als dat prachtige nummer van papa, want Moon is een film over de (on)menselijkheid die kan ontstaan bij het reizen en/of werken in de ruimte. Gekoppeld aan een aantal interessante ideeën over wie wij zijn en wat ons definieert als individu maakt van Moon een…
Ondanks dat zo’n beetje het hele sneak-publiek na afloop erg teleurgesteld was, kon ik niets anders dan zeggen dat een film die me zo lang boeide (zonder te irriteren) meer credit verdiend dan boe-geroep omdat je het verhaal niet direct zou begrijpen. Niet dat Triangle een superfilm was, maar er zaten wel een paar dingen in die de film voor mij boven het horror/mystery/ghost-ship-genre uittilde… Melissa George (o.a. Camilla Rhodes uit Mulholland Drive) speelt de…