Beasts of the Southern Wild is ’n PRACHTIGE film die terecht al vele prijzen won, waaronder maar liefst vier prijzen op het afgelopen Cannes festival, waaronder de FIPRESCI Prize (prijs van de filmcritici) en de Camera d’Or (beste debuutfilm), maar ook de prijs voor beste cinematografie en de Grand Jury Prize op het Sundance festival. Ik verwacht dat de film eind februari bij de Oscars ook de aandacht gaat krijgen die hij verdient, voor ’n groot deel…
Ondanks de visueel geweldige mix van live action en animatie (waarbij niet altijd duidelijk is waar de overgang zit), de zeer mooie thema’s (zonder lijden geen kunst, onmogelijke liefde), de mooie balans tussen zwaar melodrama en magisch-realistische humor én de knappe acteerprestaties (van o.a. Mathieu Almaric, Isabella Rossellini, Chiara Mastroianni, Golshifteh Farahani en Maria de Medeiros) lukte het me helaas niet om écht te genieten van Poulet aux prunes (letterlijk: kip met pruimen, een Iraans gerecht),…
Wow, ik wist voordat al dat er iets ‘raars’ met deze film aan de hand was, omdat ik had gehoord dat het een soort liefdesverhaal was, maar dan vertelt door twee verschillende verhalen/tijden door elkaar heen te laten lopen. Een lichte vrees voor ’n Franstalige The Lake House-achtige film voelde ik wel, maar die bleek compleet ongegrond. Maar dat het uiteindelijke resultaat zó mooi magisch-realistisch in elkaar zou vallen had ik ook niet verwacht. Al…
Alle Project X-, The Hangover-, Old School– en Van Wilder-achtige films zijn schatplichtig aan National Lampoon’s Animal House, mogelijk de eerste (?) komedie die universiteitscampussen als anarchistische bolwerken toonde, voornamelijk om jou stevig aan ’t lachen te krijgen, maar er zat zeker ook wel kritiek in op de Amerikaanse samenleving in het groot. Maar je hoeft echt niet te gaan zoeken naar diepere betekenissen om keihard te kunnen genieten van John Belushi’s doorbraakfilm bij het…
Toen ik anderhalf jaar geleden 2 Days in Paris zag was al vrij snel duidelijk dat actrice, schrijfster, componiste en regisseuse Julie Delpy goed heeft opgelet toen ze geregisseerd werd door een flink aantal grote regisseurs. Verrassend dat ze nog nooit in ’n film van Woody Allen speelde, want de overeenkomsten tussen hun manieren van verhalen vertellen zijn zo talrijk dat het bijna redundant is om te melden. Okay, Delpy maakt misschien net wat ‘makkelijkere’…
Waar deze film op IMDb dus als The Convincer vermeld staat, zag ik (helaas) de door de Amerikaanse distributeur ingekorte en behoorlijk aangepast theatrical version van deze film met sterk acteerwerk van Greg Kinnear, Billy Crudup en vooral Alan Arkin. De versie die ik zag – Thin Ice genaamd – moet het dus uiteindelijk van een ’twistclimax’ hebben die mij juist het gevoel gaf dat er wat teveel ‘makkelijke toevalligheden’ in de plot geslopen waren. En…
Na het zien van Alps dacht ik dat ik de weirdste film van ’t jaar wel gezien had, maar dat bleek dus niet ’t geval, want Holy Motors gooit daar nog wat porties bovenop. Wát ’n rare, publieksverdelende maar ook intrigerende film is deze nieuwe van Leos Carax, met de fysieke kameleon Denis Lavant in maar liefst 11 (!) rollen..! En nee, daar bedoel ik geen Eddie Murphy-achtige rollen mee. In Holy Motors volgen wel…
Okay, Casa de mi Padre is één grote quatschfilm. Bij vlagen hilarisch, het plezier dat de makers op de set hadden straalt overal vanaf, voor 99% Spaans gesproken (ook door Will Ferrell, die de hoofdrol speelt), met wat links naar cultheld Alejandro Jodorowsky, maar toch verwacht ik dat deze de Nederlandse bioscopen niet gaat halen. De film is namelijk zo’n weirde combinatie van telenovela (zo’n Spaanstalige soap), overduidelijk en extreem low budget filmmaken (er werd meer…
The Royal Tenenbaums is Wes Andersons derde film die ik een jaar of tien geleden al eerder zag, maar ik afgelopen vrijdag toch weer vrij ‘vers’ herontdekte. Een komedie over een depressieve familie, maar dan wel zo’n komedie waarbij je niet helemaal door hebt of het wel altijd gepast is om te lachen. En achteraf gezien bezorgt Owen Wilsons betrokkenheid als schrijver mij een extra rilling. Maar ook als je hier niets over weet, dan…
In deze nieuwe van de Duplass-broers laten ze hun acteurs mogelijk wat minder improviseren dan in hun eerdere films (The Puffy Chair, Cyrus), maar herken je wel hun oprechte realisme. Daarnaast voegen ze nu een vleugje ‘magie’ toe, dat cynici als blowers- of hippiewijsheid zullen afdoen, maar door hun scherpte (in zowel dialogen als verhaallijn) raakten ze me wederom behoorlijk. Hun mumblecore-achtergrond geeft de film ’n extra realimse, en in combinatie met bescheiden locaties krijgt…
Ik denk dat ik er goed aan doe om zo snel mogelijk deze recensie te schrijven, want hoe langer ik wacht, des te groter de kans dat m’n praise voor deze film ongeloofwaardige vormen aan gaat nemen, want wát een prachtige, menselijke, pijnlijke maar ook o zo mooie film is dit zeg. En dan begint en eindigt de film ook nog met een nummer van Bon Iver. Ja, deze gaat erg lang blijven hangen… De rouille et…
De reden dat deze film in Nederland nog altijd niet/nooit is uitgebracht is waarschijnlijk vrij ingewikkeld, net zoals het recenseren van deze documentaire ongelooflijk lastig zal worden. Toen de film in Amerika uit kwam ging iedereen er vanuit dat men écht naar het heel snel afglijden richting zeer diepe afgrond van de Oscargenomineerde acteur Joaquin Phoenix zat te kijken, maar ook toen heerste er al wat twijfel, want mogelijk was het wel nep. En na…