Wat deze film in de line up tijdens het PAC-festival afgelopen zondag deed weet ik niet. Ik heb iets ontzettend interessants gemist of mogelijk denkt men dat elke niet Engels- of Nederlandstalige film in het arthouse-circuit hoort. Headhunters is namelijk een aangename boekverfilming die het moet hebben van wat zwarte humor, maar vooral van een flink aantal twists. En dus is dit eigenlijk een leuke puzzelfilm, maar ik heb het gevoel dat er één zo’n grote fout…
Na twee zeer rustige en spiritueel diepzinnige films was het helemaal niet erg om een keer een lekkere simpele actiethriller te zien. Waar ik vooraf nog wat huiverig was omdat ik iemand hoorde zeggen dat ie “net zo vet was als Taken” (die ik dus vooral irritant vond), daar was het inderdaad gewoon een makkelijk tussendoortje. Ik heb wel wat kritiek, maar eigenlijk was ie best spannend en riep de film ook wel aardige wraakgevoelens…
Het is alweer een tijdje geleden dat ik aan ’t einde van een film dacht: “Vet als ze ‘m hier zouden eindigen, dan klopt ’t einde precies“, en dat de eindcredits dan ook komen. En dan bedoel ik het niet zoals je dat bij conventionele films al van mijlenver aan voelt komen (vanwege de gehanteerde formule waarmee zulke films worden opgebouwd), maar dat de film in je beleving ‘emotioneel’ klopt als je ‘m dan stopt,…
Ja, Black Out is zeker vermakelijk en zal het goed gaan doen in de bioscopen. Hij is technisch goed gemaakt, bevat een flink aantal goede one-liners die je mogelijk zult willen onthouden en later stoer tegen je vrienden gaat herhalen, en combineert dat met een flinke dosis knokken. Ik verwacht ook dat de filmacademie trots is op Arne Toonens nieuwste film, want in de commercial die hij ooit maakte voor dezelfde academie leek het alsof…
Vrijdagavond: na een aardig drukke week had ik zin in simpel vermaak. Ik wist dat deze film uit de Luc Besson/Robert Mark Kamen-schrijfstal kwam, dus ik vond ’t niet de moeite waard om ‘m in de bioscoop te kijken. En omdat ik films als Transporter 3 en Taken echt niet trek vanwege de übersimpele verhaallijntjes en tenenkrommend slechte dialogen had ik erg lage verwachtingen toen ik gisteravond de Blu-ray in m’n speler stopte, en alleen…
In mijn zoektocht naar vette 70-ies auto-achtervolging/politiefilms viel deze naam natuurlijk direct op. Waar ik heeeeeeeeeeel even moest denken aan de naam van die band waar Jungle Julia in Tarantino’s Death Proof zo’n fan van is, blijkt de link tussen QT en deze film op een ander vlak te liggen (ik durf de naam van die band ook niet te noemen, want dat is echt compleet iets anders ;)). Maar de juiste link: in Jackie…
Direct na afloop van Sherlock Holmes: A Game of Shadows zei ik tegen ’n vriend: “Ach, soms is ’t fijn om een film te kijken die je de volgende dag weer vergeten mag zijn“, maar toen besefte ik me dat ik er natuurlijk nog wel een recensie over moest schrijven, en dat ‘verminderde’ m’n gemoedstoestand wel wat. Ik vond dit tweede deel van Guy Ritchie’s poging de Holmes-verhalen te vertellen namelijk een stuk minder dan het…
Yes, Mission: Impossible – Ghost Protocol zorgde er gisteren voor, dat toen ik na afloop nogal onhandig op de fiets aan het bellen was en daardoor onderuit of over de kop ging (ik weet het niet zeker meer), ik binnen een seconde m’n telefoon weer opgeraapt had en alweer op m’n fiets zat alsof er niets gebeurd was. Een beetje hetzelfde gevoel als wat ik ooit na The Karate Kid en ook na The Expendables had:…
Nadat ik gisteravond deze auto-achtervolging/film zag werd ik vanochtend wakker met de Ballad of Easy Rider in m’n hoofd (“The river flows, It flows to the sea, Wherever that river goes…“), en dat lijkt zeker niet toevallig. Beide films transporteerden me namelijk naar een tijd die ikzelf helemaal niet meegemaakt heb, maar die een indringend beeld geven van de periode waarin de VS (en de wereld?) de onschuld van het hippie-tijdperk, en daarmee ‘de vrijheid’ verloor… Ja,…
Zoals verwacht met een sequel is New Kids Nitro grover, lomper en nóg schaamtelozer dan New Kids Turbo, maar eerlijkheidshalve moet ik ook zeggen dat Nitro een ‘betere’ film is dan het eerste deel van de belevenissen van deze kutzakken uit Maaskantje. Niet dat dit een goede film is, maar hij zit zeker beter in elkaar, bevat nog veel meer én heftigere stunts en hij is gewoon ook weer hilarisch. En dat terwijl ik na…
Nadat ik het geweldige Drive reeds twee keer in de bioscoop heb gezien was het gisteravond tijd voor The Driver, een film over een getaway driver die zelf geen wapens draagt, onverwacht toch wel z’n mannetje staat en die, begeleid door sferische muziek, de straten van nachtelijk Los Angeles als zijn speeltuin ziet. En daar houden de vergelijkingen niet op (toevallig heten beide hoofdrolspelers in het echt ook nog “Ryan”), maar toch is deze film…
Als Dick Maas één ding waarschijnlijk niet wil, dan is het wel dat je Sint serieus recenseert. Gelukkig is dat gezeur om de poster dit jaar niet meer aanwezig (PR-trucje, anyone?), en wat dan overblijft is eigenlijk een erg slechte film, die wonderwel wél vermakelijk is. Maar ik krijg toch lichtelijk het gevoel dat Dick Maas filmmaken als een soort marktkoopman benadert: als ie maar lekker in vrijheid kan schreeuwen en z’n ding kan doen…