Arrival komt in mijn persoonlijke top 5 van het jaar, punt. Dat ik dat nu al weet komt doordat topregisseur Denis – Incendies, Prisoners, Enemy, Sicario (enkel één-woord-titels in z’n oeuvre?) – Villeneuve aan het eind van z’n film dezelfde conclusie trekt – overigens vanuit een totaal andere invalshoek – als die ik niet lang geleden trok na flink wat ‘spirituele hersenspinsels’. Omdat ik die spinsels zelf ook wel eens raar, vergezocht en mogelijk zelfs wat van-de-pot-gerukt vindt, overigens…
“Vette en goedgemaakte actiethriller over iemand met autisme..,” was m’n eerste reactie toen de aftiteling van The Accountant begon. En als je ‘m dan laat bezinken, dan voelt ie steeds meer aan als een soort origin-story voor een superheldenfilm, maar dan zonder superheld. Titels die door m’n hoofd schoten sindsdien zijn Unbreakable, X-Men en Good Will Hunting, maar dan gemixt met de af en toe harde actie uit de Bourne-filmreeks… Al met al dus een…
Nadat ik Captain America: Civil War behoorlijk vond tegenvallen had ik het eigenlijk wel wat gehad met films uit het Marvel Cinematic Universe (mag ik de X-Men-franchise daar buiten laten, want die blijft erg sterk?), maar dat is door deze Doctor Strange eigenlijk weer volledig goedgemaakt! Veel meer een origin-story dan de wat warrige trailer deed vermoeden voegt deze een mooie en interessante spirituele laag toe het Marvel-universum, eigenlijk perfect gevangen in het cameo-shot van Marvel-‘vader’…
Tom Cruise is terug in een rol die aardig op z’n lijf geschreven is: die van de zelfbewuste actieheld met het hart op de juiste plaats. En inderdaad, de Jack Reacher-verhalen van Lee Child (dit is de tweede film gebaseerd op zijn boeken, na het origineel uit 2012) hanteren de in Westerns vaak gebruikte formule van de held die vrij belangeloos opkomt voor ‘het goede’. En dit tweede deel, nu geregisseerd door Edward – Glory, Blood…
Ik hoorde achteraf pas dat deze van de regisseur van Starred Up was, dat mooie gelaagde en prachtig grijze Britse gevangenisdrama. Combineer dat met de scenarist van Sicario, en je zult me wel geloven dat Hell or High Water één van de betere films is die ik in maanden gezien heb. Nu moet ik je verwachtingen ook weer niet teveel de hoogte in sturen, want zo goed als No Country for Old Men (waar de film…
Peter – Lone Survivor, Battleship – Berg heeft een zeer energieke en spannende film gemaakt over de grootste milieuramp uit de Amerikaanse geschiedenis, en daarin is hij wel lichtjes scherp over de veroorzakers van dit alles, maar laat hij enkele van de grootste k..tebedrijven wel buiten schot. En daardoor vraag ik me af of ik nou blij moet zijn met deze film, of ‘m juist extra kritisch moet beoordelen. Want een beetje kritiek informeert het…
Eigenlijk totaal ongeschikt om vertoond te worden tijdens een sneak preview in een (commerciële) bioscoop, hoe ogenschijnlijk ingenieus de bedoelingen van de regisseur misschien wel meer op ons als publiek gericht zijn dan op de karakters in de film. Als in: laat Hong-jin – The Chaser – Na ons als kijkers nou aan dezelfde ‘zonde’ onderhevig zijn als zijn hoofdkarakter, door een moeilijk te begrijpen film te maken waarin snel oordelen je filmbeleving totaal in de weg zal zitten? Want dat snelle…
Voor een hedendaagse remake van de klassiekers The Magnificent Seven en Seven Samurai (Kurosawa’s origineel waarop John Sturges’ remake uit 1960 gebaseerd is) biedt deze van Antoine – Training Day – Fuqua best wat aardige momenten en een paar goede scènes, die het hedendaagse bioscooppubliek waarschijnlijk zeker zullen behagen. Maar deze film, met een goede Denzel in de hoofdrol, bijgestaan door een mooie multi-culti-ratjetoe aan acteurs, toont vooral ook waarom die epische klassiekers minstens drie uur…
Regisseur Fede Alvarez verraste een paar jaar geleden erg positief met de remake van Evil Dead, en ook met Don’t Breathe weet ie een heftige spanning op te bouwen dat ik wel durf te wedden dat jij ook niet de volledige 100% van de speelduur van de film (slechts 88 minuten) met je volledige achterwerk op je bioscoopstoel zult blijven zitten. Qua spanning werkt de film dus zeker wel, maar qua verhaal vrees ik toch dat ik mogelijk…
Nu Netflix de serie Narcos uitzendt kan ik me voorstellen dat een film als The Infiltrator daar zowel profijt als last van kan hebben. Profijt omdat de Colombiaanse drugshandel onder Pablo E. een stukje recente geschiedenis oplevert om iets vets omheen te maken, maar ook last, omdat dit waargebeurde verhaal mogelijk wat te rustig verteld wordt, als je het vergelijkt met Narcos. Aan de andere kant is het zien van The Infiltrator mogelijk ook de…
Toen iemand direct na afloop vroeg hoe de film was appte ik “Denk een beetje Into the Wild meets Little Miss Sunshine meets The Kings of Summer, maar dan zonder een climactisch einde dat je achterlaat met een brok in je keel…“. En direct voelde ik dat ik dus toch op een nogal conventioneel einde had gehoopt, terwijl de film nu eigenlijk een einde heeft dat misschien wel perfect past. Zeker ook om mensen, die niet…
Okay, waar begin ik…? Met een oneliner als “Sausage Party is like Toy Story on steroids and viagra!“? Of met de mededeling dat er dit jaar waarschijnlijk geen film zal zijn waarbij jouw ‘willing suspension of disbelief‘ groter moet zijn om de film überhaupt te trekken? Of met de waarschuwing dat deze animatiefilm TOTAAL ONGESCHIKT is voor kinderen? Al is m’n sensatiebeluste kant wel gruwelijk benieuwd naar hoe een ouder deze film pedagogisch verantwoord uitgelegd krijgt ;). Maar…