Combineer het regiedebuut van een stuntman met een immens oeuvre (van Avatar tot Pineapple Express en van Argo via Django Unchained tot John Wick) – waarin wel bovengemiddeld veel vampieren-/horrorfilms te vinden zijn – met de flauwe stonedheid van Snoop – The Beach Bum, Dolemite Is My Name – Dogg, en je hebt het behoorlijk lompe Day Shift. Waarin de hoofdrol overigens vertolkt wordt door Jamie – Ray, Django Unchained – Foxx, met Dave Franco,…
Terugdenkend aan deze nieuwste van Jordan – Get Out, Us – Peele (ik zag ‘m vorige week al in een voorpremière) valt het me vooral op, hoeveel verschillende thema’s eraan te koppelen lijken, waarbij me nog niet duidelijk is (mogelijk wordt het dat wel nooit) wat hij nou precies wil vertellen. Daarmee past ie best goed in dat verloop van Get Out (heel vet en vrij safe qua ‘publieksvermaak’) en Us (heel creepy maar al ‘publieksverdelend’), want…
Qua setting is Prey totaal losgetrokken van alle andere Predator-films, al zitten er wel genoeg ‘verplichte’ (en leuke) hints naar dat origineel met Arnold Schwarzenegger en Carl Weathers uit 1987. Maar waar dat een testosteron-bom was, waar het Amerikaanse military industrial complex waarschijnlijk een harde plasser van kreeg, daar geeft Dan – 10 Cloverfield Lane – Trachtenberg dat buitenaardse roofdier hier een plek in een feministisch native American coming-of-age-verhaal, met een geweldige nieuwe naam in de…
Allereerst: Bullet Train is heerlijk energiek, bevat een shitload aan ‘vette acteurs’, en zit nóg voller qua plottwists en -verrassingen. Allertweet: het voelt een beetje aan alsof de makers een wedstrijdje wilden houden met Netflix-film The Gray Man. In elk geval qua shock-and-awe filmmaken, want qua ‘gebrekkige originaliteit in een VET jasje’ is Bullet Train daar het beste mee te vergelijken. En dan is regisseur David – John Wick, Atomic Blonde, Deadpool 2, Fast & Furious…
Yes..! Na een wat ongemakkelijk begin (vooral op acteervlak) ontpopte Dinner in America zich tot een punkachtige mix van Napoleon Dynamite (vanwege de droogkloterigheid van de humor) en Welcome to the Dollhouse (vanwege onverwachte en onverschrokken zelfverzekerdheid) met een vleugje Little Miss Sunshine (waarin één van de moeders uit deze film ook te zien was). Waarbij ik kort ook even aan Sean Bakers Red Rocket moest denken, maar dat kwam waarschijnlijk door het ‘domme opportunisme’…
Thematisch gezien geïnspireerd door een citaat van een 18e eeuwse Ierse politicus, is Speak No Evil een behoorlijk opvallende horror-thriller. Direct na afloop vroeg ik me af naar welk bijbelverhaal ik gekeken had, waardoor ik ook direct begreep waarom deze net zo goed in filmhuizen als in commerciële bioscopen draait. Speak No Evil – of Gæsterne (de officiële Deense titel) – is namelijk een creepy slow burner die net zo goed over sociaal geaccepteerd gedrag…
Tijdens het kijken van deze Netflix-film (in een (airco)bioscoop!) vroeg ik me – lichtelijk arrogant misschien – bijna letterlijk af of de Netflix-bonzen mij gehoord hebben, over die ‘interessant concept, slechte uitvoering‘-kritiek op twee van hun laatste ‘Netflix originals‘ (Spiderhead en Windfall). Hier is het concept namelijk helemaal niet zo interessant, maar de uitvoering is zeker niet slecht (wat motivatie- en geloofwaardigheidsproblemen daargelaten). Maar origineel is het allemaal niet, want heb nu het gevoel dat…
Allereerst: wat mogen ‘wij’ filmkijkers blij zijn met het enorme (komische) talent van Taika – Jojo Rabbit, What We Do In The Shadows, Thor: Ragnarok – Waititi. Hij weet namelijk al m’n kritiek op de laatste twee Marvel-films (Morbius en Doctor Strange in the Multiverse of Madness) te weerleggen door een flinke hoeveelheid plot op heerlijke en overzichtelijke wijze in amper twee uur te stoppen. Maar dan zó vernuftig en/of grappig, dat ik geen moment…
Baz Luhrmann doet met Elvis iets redelijk gedurfds, juist door het narratief bij Elvis’ manager Colonel Tom Parker te leggen. Want net zoals deze ‘lying Dutchman‘ (geboren in Breda in 1909 als Andreas van Kuijk) het verhaal dicteert, dicteerde hij ook Elvis’ volledige muzikale carrière. En dat levert dus een indrukwekkende, pijnlijke kijk in het leven van de King of Rock ’n Roll, wat bij vlagen ook een ‘nare film’ oplevert. Al zit in dat…
In m’n recensie van Quentin Dupieux’ vorige film (Mandibules) vroeg ik me al af hoe hard hij zou lachen, als hij ziet hoe recensenten en/of filmconnaisseurs zijn films rationeel trachten te analyseren. Maar in z’n nieuwe Incroyable mais vrai (“ongelooflijk maar waar”) geeft hij daar een extra knipoog bij, want het rationeel trachten uit te leggen van iets ontzettend ongeloofwaardigs lijkt één van de thema’s van de film. Daarnaast gaat de film ook zeker over…
“Chloe” en “Fineman”: de twee woorden die er in combinatie voor zorgden dat ik deze film überhaupt wilde zien. Als groot Saturday Night Live-fan volg ik haar namelijk op Instagram, en wat ik vermoedde bleek waar: het zijn vooral haar scènes waarin deze enorm zoetsappige film nét iets boven de bekende formule uitstijgt. Al doen Andy Garcia, Gloria – “Doe die conga!” – Estefan, Adria – Morbius – Arjona, Isabela – Sicario: Day of the…
Ondanks de behoorlijk strakke production value, heerlijke soundtrack en een paar toppers in de hoofdrollen, lijkt Spiderhead vooral een zeer ‘efficiënt’ Netflix-PRODUCT. Ik vermaakte me – zeker tot halverwege – aardig hoor, maar uiteindelijk kreeg ik lichtelijk het gevoel dat de film mogelijk door een algoritme was ‘bedacht’. Zo van: als we nu een snufje scary future tech à la Black Mirror of Ex Machina, een crazy scientist die steeds meer op (The Island of) Dr. Moreau…