Creed III (2023)
Voor z’n regiedebuut (!) is hoofdrolspeler Michael B. Jordan zo ‘slim’ geweest om de Rocky-/Creed-formule gewoon vrij strak te volgen. Maar wat nog veel wijzer is geweest, is om Jonathan – White Boy Rick, Lovecraft Country (tv), The Last Black Man in San Francisco, Devotion – Majors te casten als z’n tegenspeler. Ik las ergens de heerlijke one-liner “Majors delivers a knock-out performanceI“, en hoe leuk die ook gevonden is, ik zou dat nog wat willen vergroten. Na z’n eerste twee scènes in de film – in een overigens stijf uitverkochte IMAX-zaal op zaterdagavond! – vertelde ik tegen m’n filmdate namelijk dat het lang geleden was dat ik zó onder de indruk was van iemand. Voelde bijna alsof ik ‘star-struck’ was.
Al wil ik ook wel iets van vraagtekens zetten bij hoe zulke films vooral tienerjongens mogelijk op de ‘verkeerde’ wijze beïnvloeden, waarbij ook een licht verontrustende uitspraak van cultuurfilosoof Slavoj Žižek even in m’n hoofd voorbijkwam…
Het verhaal
Adonis Creed (Jordan) is inmiddels een gepensioneerd bokser die nu met z’n vrouw Bianca (Tessa – Sorry to Bother You, Westworld (tv) – Thompson) en dove dochtertje Amara (Mila Davis-Kent) ergens in de heuvels rondom Los Angeles woont. Hij runt de gym van z’n oude coach Tony ‘Little Duke’ Burton (Wood – Southland Tales, Ant-Man – Harris), waar hij ziet hoe de getalenteerde Felix Chavez (Jose Benavidez) zijn wereldkampioenhandschoenen maar wat graag aantrekt. Bianca is succesvol muziekproducent, dus eigenlijk is het enige waar ze zich zorgen over maken, de gezondheid van ‘ma Creed’ (Phylicia – The Cosby Show (tv), Creed, Creed II – Rashad).
‘Alles’ verandert echter als Adonis’ jeugdvriend ‘Diamant’ Dame Anderson (Majors) uit de gevangenis wordt ontslagen en bij de gym langskomt. Via flashbacks leren we langzaam waarom Adonis daar mogelijk een schuldgevoel bij heeft, maar ergens voelt hun reünie ook als een soort nieuwe kans. Al snel merken we echter dat Dame/Damian in de bak Adonis’ carrière niet enkel met trots gevolgd heeft – in hun jeugd was Damian de beste jonge amateurbokser (ter wereld) – dus na een nogal ongeloofwaardig gevecht werkt de film volgens best fijne, vaste paden naar het onvermijdelijke eindgevecht tussen deze voormalige jeugdvrienden. Want dat Adonis/Donnie, na natuurlijk de ‘verplichte’ trainingsmontage, z’n handschoenen weer op zal moeten pakken, daar werkt de hele film vrij formulematig naar toe…
Top-actie & -acteur, maar ‘slecht’ voorbeeld?
Het bewieroken van vooral Jonathan Majors zal ik in onderstaande ‘Cast & crew’-alinea uitgebreider doen, maar ik dacht serieus even: “Is het nu vanwege ’t contrast, of is die Majors nou echt zó verschrikkelijk goed, dat ie in z’n eentje deze film naar boven trekt?“. Waarbij ik overigens niets negatiefs wil zeggen over de andere acteurs hoor. Daarnaast zit het ook wel snor met de heerlijk gefilmde boksscènes, waarbij ik me dus tijdens dit derde deel wel afvroeg, of ik deel II überhaupt wel gezien heb (hem ‘m in elk geval nooit gerecenseerd). Maar volgens mij heb ik Donnie’s (eerdere) afscheid helemaal nooit gezien. Maar vrees niet: dat zat me zo goed als nergens in de weg.
Wat me wel in de weg zat, is hoe in dit soort films met mannelijke emoties wordt omgegaan. Bianca vraagt echt meerdere keren in de film aan Adonis wat er nou aan de hand is, maar daarop komt echt NUL inhoudelijke reactie van onze stoere hoofdrolspeler. Ik vroeg me daarom niet alleen af hoe f^&$ing oppervlakkig de dates tussen hen moeten zijn geweest, als ze dus nog nooit over iets meer dan koetjes en kalfjes hebben gepraat. Maar wat misschien wel wat kwalijk is: doordat ik zulke films als tiener ook graag verorberde (en de zaal zat vol met tiener-versies van mij), heb ik het dus ook best lang stoer gevonden om m’n gevoelens zoveel mogelijk weg te drukken. Sterker nog: heb zelfs ooit een burn-out opgelopen doordat ik hier toentertijd nooit goed mee om ben gegaan. En eigenlijk leren films als Creed III dit ‘ons’ dus ook. Want kunt dus megastoer en wereldkampioen worden, juist als je alles opkropt. Mogelijk een beetje kort door de bocht, maar hierin zie ik ook duidelijke overlaps met Thierrisov Baudetski’s ‘oikofobie’, a.k.a. ‘zelfhaat’. Zo van: als je wel je gevoelens durft te uiten (ten eerste richting jezelf), dan kun je dus emotioneel geraakt worden, en dan zul je wel een zwakkeling zijn, of iemand die graag gedomineerd wil worden. Terwijl ik zelf inmiddels al lang weet dat het écht durven toegeven van alles wat in je omgaat eerder ‘sterk’ dan ‘zwak’ is (als je in dat soort termen ‘moet’ denken van jezelf). Waarbij ik me ook afvroeg: is dit wat Žižek bedoelde, toen hij zei dat film eigenlijk een pervers medium is, dat ons niet laat zien wat we voelen, maar juist vertelt HOE we moeten voelen. Met andere woorden: dat films ons een manier van omgaan met gevoelens leert. En dan zijn dit soort films dus niet risicoloos…
Terwijl ik net zo goed begrijp dat je nu vindt dat ik moeilijk doe of zeur, want de film is toch ook ontzettend vermakelijk..??
Cast & crew
Gelukkig ‘redt’ Majors de film dus ook op dit vlak wel aardig. Zijn uiteindelijke antagonist heeft nogal wat conflicting emotions in zo’n beetje elke blik in de film, en dat was ook de reden dat ik zo onder de indruk was. Ik vind hem nog altijd een wat apart uiterlijk hebben, wat ergens ook wat empathie oproept bij me, en daardoor voelt dus ook welke ‘stoere’ actie van hem ook als iets van onvermogen. Iets dat ik dus ook graag in Michael B. Jordans Adonis had willen zien, maar hij gaat lang niet zo ‘breed’ in z’n emotionele bereik. Vooral de manier waarop hij ineens tóch besluit om ergens voor te gaan is eigenlijk best simpel/slecht, al is het ergens ook allang opvallend dat ik bij een film als Creed III zulke zaken bespreek. Een reden hiervoor is echter ook, dat de originele Rocky-films vaak wél goed waren op dat vlak (zonder dat ik dat vroeger zelf door had hoor).
Ik weet niet of het komt doordat dit al z’n derde Creed-film is, maar op de regie van Jordan heb ik eigenlijk maar weinig aan te merken. M’n kritiek hierboven is generieker, als in: meer gericht op dit soort films an sich. Crew-technisch valt de muziek wel positief op, waarbij in die verplichte trainingsmontage een stevig hiphop-nummer voorbijkomt, waarin via “Wakanda” ook lichtjes verwezen wordt naar die Black Panther-film waar Jordan ook in te zien was (in een overigens interessantere rol).
Final credits
Yes, voor de actie en Jonathan Majors meer dan voldoende, ook als je wat ‘kritischer’ bent. En gezien de reactie in de zaal deed de film het ook erg goed bij alle jochies. Het is dat ik altijd blijf zitten tot na de aftiteling, maar ik verwacht dat de testosteron wel aardig rondzweefde in de wandelgangen, direct na de film. Waarbij ik het wel weer heerlijk vond om terug te denken aan Eddie Murphy’s bit over zo’n kleine stoere Italiaanse-Amerikaan, die na het zien van Rocky net wat te stoer dacht te zijn richting een zwarte Afro-Amerikaan. En hoe toxic dat dus eigenlijk is, ik ben natuurlijk ook niet ongevoelig voor testosteronbommen als Creed III.
Oftewel: heerlijk entertainment, ondanks m’n meer generieke kritiek…