John Wick: Chapter 4 (2023 – SXSW-viewing)
Zo, zal die ‘SXSW’-melding in de titel vermelden bij elke recensie van films die ik op dat geweldige festival zag dit jaar, want zéker dat dit mijn beleving beïnvloed heeft. Ik zag dit vierde deel in de John Wick-franchise (de delen 2 en 3 heb ik niet gezien, omdat ik niet mega-enthousiast was over het originele eerste deel) namelijk tijdens de officiële (verrassings)wereldpremière in Austin, Texas op 13 maart jongsleden. Een onvergetelijke ervaring, mede omdat ik voor de film bijna tegen mr. Reeves botste, toen hij onder politiebegeleiding de trap af kwam.
Oh ja, m’n recensie in één openingszin: overweldigde geweldsexplosie die fans van hun stoel zal blazen vanwege de heerlijke actiechoreografie, mooi ‘rond’ gemaakt (met dank aan een trouwe viervoeter), maar ergens ook wel wat ‘eng’ in hoe hard mensen juichten bij elke coole schietpartij en/of creatieve moorden…
Het verhaal
Zoals ik al meldde, ik heb de delen 2 en 3 dus niet gezien, maar hoorde na afloop van de première ook dat de vele karakters die hier ’terug’ lijken te keren, helemaal niet in eerdere delen te zien waren (enkel mogelijk genoemd). Wie natuurlijk wel terug zijn uit eerdere delen, naast John Wick (Keanu) zelf, zijn Winston (Ian – Sexy Beast, Grimsby – McShane), Charon (Lance – The Wire (tv), White House Down – Reddick) en zelfs Bowery King (Laurence – The Matrix, Man of Steel – Fishburn).
De film opent met een ‘ode’ aan Lawrence of Arabiai in Marokko, waarin Wick vanaf een paard initieel niet zo’n goede aim lijkt te hebben, maar even later toch een nogal hooggeplaatste ‘elder‘ – die zelfs boven de beruchte ‘High Table’ staat – van z’n sokken knalt. Dit leidt tot nogal wat wraakgevoelens bij de Marquis (Bill – It, Barbarian, Nine Days – Skarsgård), die van die hoge tafel zo’n beetje alles mag doen om Wick tot verantwoording te roepen. Als eerste ontploft de New York Continental (oftewel de Flat Iron Building), en wordt vooral conciërge Charon onbedoeld pijnlijk geslachtofferd (acteur Reddick overleed onlangs overigens onverwacht, waardoor dit vierde deel aan hem is opgedragen).
Wick zoekt hulp in Osaka, terwijl Marquis in Parijs een huurmoordenaar (Shamier Anderson) inhuurt. Dit leidt uiteindelijk tot een verzoeningsscène met Winston, waarna Wick weet wat hem te doen staat. Om nu voor eens en voor altijd zijn naam te zuiveren, moet hij die duivelse Marquis uitdagen tot een één op één-duel. Zo gezegd, maar zeker niet zo gedaan, want daarvoor moet ie eerst naar Berlijn (waar Berghain-bouncer Sven Marquardt Klaus speelt :)), waar een normaal mens al z’n botten gebroken zou hebben, maar ‘ons John’ niet natuurlijk. Uiteindelijk weet Wick dan eindelijk aan alle ‘duel-eisen’ te voldoen, maar voordat die zonsopkomst op de trappen voor de Sacre Coeur plaatsvindt, wordt eerst half Parijs nog aan gort geschoten. En dan heb ik nog niet half alle coole karakters/acteurs in deze 3 uur durende film benoemd..!
Geweldsorgasme en gillende Texanen
Ja, het is best knap hoeveel coole manieren ze hebben gevonden om mensen om te leggen. Maar het was ook best eng om iedereen bij elke dood te horen juichen, zeker in een staat (Texas) waar je dus met een wapen op zak over straat mag lopen. Maar waar ik me bij deel 1 behoorlijk ergerde aan de ‘simpelheid’ van het verhaal, kon ik dat hier – waarschijnlijk door de sfeer in de zaal – vrij makkelijk loslaten. Daarnaast wordt er dus ook iets moois rond gemaakt (in deel 1 begint hij met z’n wraak-tour doordat z’n hond wordt gedood, en hier ‘gebruikt’ hij ook een hond om met iemand in het reine te komen), en ik verbaasde me, dat ik al het geweld zo lang vol hield. Ik had na zo’n 2,5 van de 3 uur pas het gevoel van: “Okay mannen, nu heb ik het wel gezien qua pief paf poef!“, en toen moest de door iedereen volop geprezen trapscène nog komen. Die had wat mij betreft er dus wel uit gemogen (of een derde zo lang), maar verder wil ik eigenlijk niet teveel kritiek hebben. Ik wist dat ik bij deze verrassingsfilm – vooraf dachten sommigen in de rij dat het die Mario-film zou worden – m’n reguliere kritische blik los moest laten, en dat lukte me (vanwege de algehele vibe tijdens het festival?) opvallend goed. Daarnaast weet ik dat mijn 19-jarige neefje de échte doelgroep vormt, en hij vertelde me dat hij ook al drie jaar met heel veel smart op deze film zit te wachten. En ik verwacht dus wel dat dit zijn nummer 1-film van het jaar zal worden. Dus wie ben ik dan hè…?
Cast & crew
Tijdens de Q&A na afloop van de film werd (wederom) duidelijk hoe vrijwel de hele wereld verliefd lijkt op Keanu Reeves. Elke vraag begon met een lofzang aan deze ogenschijnlijk mega-vriendelijke kerel, die ik volgens mij ooit voor het eerst zag in die eerste Bill & Ted-film. Nu zal ik niet teveel vertellen over wat er met Wick gebeurt in de film, maar toen hem (en regisseur Chad Stahelski) werd gevraagd wat zij dachten dat het succes van de franchise was, toen moest ik wel een beetje lachen. Hij antwoordde namelijk met “character, character, character“, alsof er écht iets van karakterontwikkeling en diepgang in deze films zit. Ik zag eergisteren deel 2 kort voorbijkomen op TV (logisch natuurlijk, om die eerdere delen nu te tonen), en toen zag ik direct weer hoe daarin gezocht leek naar iets van ‘logische’ beweegredenen. De ‘why‘ in dit vierde deel is echter wel duidelijk aanwezig – SPOILER ALERT – want dat was volgens de makers “Live well to die well“. Maar als ‘goed sterven’ (wat dat ook mogen zijn) écht zijn doel was in de film, dan begrijp ik niet helemaal waarom hij drie uur de moeite deed om juist níet te sterven – EINDE SPOILER ALERT. Al ben ik hiermee dus alweer veel te ‘diep’ aan het gaan. Beter vertel ik hoe vet het was om Donnie – Ip Man, Rogue One – Yen hier als een soort Zatoïchi voorbij te zien komen, waarbij hij geen last leek te hebben van die vaak voorkomende mismatch als zulke Aziatische helden ineens in het Engels moeten acteren (de latere Ip Man-delen hadden daar wat ‘last’ van, maar ook Spike Lee kon dat niet voorkomen in Da 5 Bloods). Verder is dit natuurlijk geen film die je vanwege de acteerkwaliteiten kijkt, dus laat ik het hierbij laten.
Het beste aan dit soort films is namelijk de actieregie. En die is behoorlijk fantastisch. Regisseur Chad Stahelski was jarenlang één van de stunt-doubles van Reeves (onder andere in de eerste drie Matrix-films en in Constantine), en dat betaalt zich dus nu al een hele franchise behoorlijk goed uit. Stahelski regisseerde namelijk alle John Wick-delen
Final credits
Ja, de doelgroep zit waarschijnlijk helemaal niet te wachten op mijn recensie, en heeft deze film mogelijk allang gezien. Vanwege drukte en jet lag lukte het me namelijk niet om deze recensie op de releasedag (gisteren, 23 maart) al online te krijgen, dus ik denk dat de échte fans ‘m inmiddels al gezien hebben.
En ja, natuurlijk heb ik me ongelooflijk geweldig vermaakt bij deze film. Al kwam dat in mijn geval dus net zo goed vanwege de situatie waarin ik ‘m zag, als om deze geweldsorgie die men “film” noemt zelf…