White Boy Rick (2018)

White Boy RickMisschien kwam het deels door m’n lichte griep, maar ook bij dit misdaaddrama voelde ik behoorlijk wat tranen over m’n wangen lopen. Mogelijk vanwege het zien van die heftige verslavingsscène, net nadat ik Beautiful Boy zag, maar zeker ook omdat ik me wel wat zorgen maak in hoeverre die naargeestige sfeer uit het Detroit uit de jaren ’80, waarin dit waargebeurde verhaal zich afspeelt, misschien wel verergerd is sindsdien. Want voelde we in Killing Them Softly niet eenzelfde uitzichtloosheid..? De overeenkomsten met die film gaan overigens verder dan enkel de locatie waar de film zich afspeelt, want qua sfeer deed ie me ook aan die geweldige (en eerlijk gezegd: betere) Brad Pitt-film denken. Al bevat White Boy Rick een mogelijk nóg indrukwekkender cast..!

Het verhaal
De titulaire Rick (Richie Merritt) woont bij z’n pa Richard (Matthew McConaughey, mét matje!) in één van de slechtere wijken van voormalig auto-hoofdstad Detroit. Z’n zwaar verslaafde zus Dawn (Bel Powley) woont dan ook nog wel bij hen in, maar in de weinige heldere momenten die ze heeft, maakt ze pa continu uit voor loser. Aan de overkant van de straat wonen opa (Bruce Dern!) en oma (Piper – Twin Peaks – Laurie..!!!), maar meer dan toekijken hoe hun zoon een aardige zooi van z’n leven heeft gemaakt, dat kunnen ze ook niet. Al heeft Rick een best aardig sociaal leven, maar aangezien hij de enige blanke in die ‘scene‘ is, krijgt hij van de criminele familieleden van z’n beste vriend Boo (RJ – I’m Dying up Here – Cyler) de bijnaam die de titel vormt.

Om hun hoofd boven water te houden handelt pa Richard in al dan niet aangepaste wapens, en ook al heeft ie een vergunning om wapens te verkopen, hij zoekt alle grenzen op, om maar wat geld te kunnen verdienen. Rick raakt hier logischerwijs bij betrokken, maar dat valt de lokale FBI-afdeling ook op. Met wat slinkse trucs weten ze Rick voor hun karretje te spannen, waardoor hij op z’n 14e of 15e ineens een best belangrijk FBI-informant wordt. De FBI lijkt ‘m zelfs te steunen om wat meer z’n eigen drugsimperium op te bouwen, hopende dat ze dan natuurlijk bij de hogere piefen uitkomen. Maar naast het temperen van de achterdocht van z’n criminele maten, proberen uit handen van de politie te blijven, niet teveel achter het liefje van een gevaarlijke kerel aan te lopen, het spijbelen van school en z’n zorgen omtrent z’n zus, blijft Rick natuurlijk ook gewoon een puber, met al z’n ‘dommige’ onzekerheden. Al lijkt de hele wereld hem wel al als volwassene te zien…

White Boy Rick-recensie: topcast, zeer opvallend waargebeurd verhaal en een goed naargeestige sfeer

Waargebeurd
Natuurlijk is White Boy Rick de ideale film om met grootse woorden te verkopen, want hoe vaak was een tiener naast FBI-informant ook één van de grootste drugdealers van de stad, waarvoor hij uiteindelijk ongekend hard gestraft zou worden? De film is echter juist op z’n best in de kleinere scènes, waarin je voelt hoe rot het Detroit in die tijd al was, maar waarin je ook voelt hoe hij ook z’n pleziertjes echt wel weet te vinden. De scènes in een rollerdiscobaan en in Las Vegas (zie still hierboven) zijn heerlijk dynamisch en vol muziek en glitter, en Rick is zeker ook niet vies van de meisjes. Daarnaast is de werkwijze van politie en FBI nogal cynisch, waarbij je ook hun motieven nooit echt kunt vertrouwen. Dat heeft er natuurlijk mee te maken dan het hele verhaal vanuit Rick wordt verteld, iets wat gedurende de film eigenlijk steeds meer drama oplevert. Het is dan ook vooral de struggle van Rick, z’n pa en z’n zus die we volgen, en de kracht van de film zit juist in het ‘logisch’ en menselijk genuanceerd tonen van zaken die de meeste mensen vooral van het nieuws kennen, waar meestal alle nuance al uit verwijderd is…

Cast & crew
Zoals ik al zei: White Boy Rick heeft een onverwachte topcast. Zeker ook in bijrolletjes, waar nogal verrassend namen als Jennifer Jason Leigh, Brian Tyree Henry (uit TV-serie Atlanta en recentelijker nog te zien in Widows), Rory – Dazed and Confused, Hostiles – Cochran en zelfs de Britse Eddie – Happy Go Lucky, Tyrannosaur – Marsan voorbijkomen. Persoonlijk vond ik echter het grootoudersduo geweldig, vooral omdat ik ontzettend groot fan ben van Twin Peaks. Piper Laurie speelde daar altijd al één van de gavere rollen in, maar Bruce Dern is natuurlijk ook Laura’s vader, en zij werd in het recente derde (en onwerkelijk geweldige) seizoen van Twin Peaks onthuld als zijnde de Diane waar ‘special agent Dale Cooper’ altijd zijn memo-recorder voor inspreekt. Ik weet het, filmfreaknerd-alert, maar zulke feitjes verhogen mijn beleving niet alleen door herkenning, het geeft me ook altijd een beetje het gevoel dat de makers de ‘zegen’ hebben gekregen van een paar mensen die ik nogal waardeer. Daarbij is het mogelijk verstandig op te merken dat Darren Aronofsky als producent op de aftiteling verscheen. Hem ken je natuurlijk als regisseur van Pi, Requiem for a Dream, The Fountain, The Wrestler, Black Swan, Noah en mother!, dus mogelijk heeft zijn aanwezigheid er ook wel voor gezorgd dat zovelen mee wilden werken. Al zijn de echte sterren van White Boy Rick toch wel de debuterende Richie Merritt en de ook nog niet al te ervaren Bel Powley, die Rick en z’n zus spelen.
De Frans-Brits-Algerijnse regisseur Yann Demange was mij totaal onbekend, en z’n enige andere credits op IMDb vertellen me ook best weinig. Het waargebeurde verhaal werd overigens naar een scenario vertaald door het producenten-scenaristen-duo Logan en Noah Miller, die op één of andere manier een link hebben met Ed Harris, want die speelt de hoofdrol in hun enige twee andere films – Sweetwater en Touching Home – die ze overigens schreven, produceerden én regisseerden. De derde gecrediteerde schrijver – Andy Weiss – deed vooral ervaring op met Ashton Kutchers flauwe Punk’d-grapjes, maar schreef ook het scenario van het toentertijd best verrassend leuke maar ongeziene Middle Men (uit 2009, met o.a. Luke Wilson, Giovanni Ribisi en James Caan).

Final credits
White Boy RickMooi om te zien dat zowel de regisseur als schrijvers van deze film met White Boy Rick zeer zeker hun beste werk afleveren. Maar ondanks dat de film op eigenlijk alle vlakken wel bovengemiddeld scoort en ik ‘m dus ook best stevig voelde, begrijp ik ook dat deze film door de meeste festivals en awardshows nét over het hoofd wordt gezien. Hier heb ik nog een lopende ‘discussie’ over met wat vrienden, die vinden dat vooral Merritt en Powley zeker genomineerd mogen worden voor een Oscar (de nominaties worden aanstaande dinsdag pas bekendgemaakt). Maar ik denk dan terug aan die film die qua sfeer en setting zo op deze lijkt, maar in mijn ogen wel een stuk beter en ook véél scherper was, en die ook nergens – buiten in Cannes dan, waar regisseur Andrew Dominik voor de Gouden Palm werd genomineerd – in de prijzen viel.
Maar wat een opvallend waargebeurd verhaal vertelt White Boy Rick zeg..!

IMDb: https://www.imdb.com/title/tt4537896

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *