Alex van Warmerdams laatste is een boosaardig en bij vlagen ook weer lekker absurdistisch grappig sprookje dat zoveel interessante elementen bevat dat de film door veel buitenlandse recensenten wordt vergeleken met Haneke’s Funny Games en Lanthimos’ Dogtooth, maar ik zie ook zeker wel raakvlakken met David Lynch’ werk. Zeker inzake de al dan niet vaagheid van de maker over hoe z’n werk te interpreteren, want daarin is het moeilijk om niet direct té concreet te…
Ik zei het al eerder, maar zeg het nu weer: komedie is het meest persoonlijke genre dat er is. Voor mij persoonlijk is We’re the Millers één van de betere komedies van het jaar, als je puur naar komedie kijkt. Het is namelijk echt zo’n lompe komedie die ik een dag later al bijna weer wil zien, maar dan met vrienden en wat bier. Ik weet niet of de beleving dan wederom zo leuk is,…
Drinking Buddies is in meerdere opzichten een opvallende en interessante film. Natuurlijk heeft de film één van de beste titels van het jaar, maar het is vooral een American indie die – ondanks de aanwezigheid van Olivia (The Incredible Burt Wonderstone, In Time) Wilde, Jake (New Girl, Safety Not Guaranteed) Johnson, Ron (Office Space (!)) Livingston en Anna (Up in the Air, 50/50) Kendrick – vrijwel geen Hollywood-regels volgt. Drinking Buddies moet het dan ook niet…
Met Blue Jasmine keert Woody Allen terug op Amerikaanse bodem en levert vooral een podium voor Cate Blanchett om op te excelleren. Daarnaast voel ik echter wel wat ambivalentie, want aan de ene kant heb ik best wat aan te merken op de film, terwijl mijn bewondering voor wat Allen in deze film doet niet enkel te zien is in Blanchetts prestatie (zij kan natuurlijk teren op een geweldig talent), maar vooral in wat hij…
Natuurlijk zijn je verwachtingen voor dit tweede deel hoger dan bij het eerste deel uit 2010, maar als je die verwachtingen uit weet te schakelen, dan voelt dit tweede deel nog altijd behoorlijk in onbalans, ondanks de aanwezigheid van waarschijnlijk de beste actrice van haar (jonge) generatie. Waar het eerste deel het grove geweld en de lompe dialogen nog koppelde aan ontwapenende naïviteit, daar is dat naïeve in dit tweede deel (logischerwijs overigens) verdwenen. En…
Na uitstapjes richting komedie (The Trip) en lompe thrillers (o.a. The Killer Inside Me) is Michael Winterbottom nu terug met een soms interessant en bij vlagen behoorlijk drama, maar uiteindelijk voelt de film niet bevredigend. De reden: de film vindt nergens echt de juiste balans, plus dat ik niet mee wilde/kon gaan in de belevenissen van erotica-koning-turned-vastgoedmagnaat Paul Raymond. Het blijft allemaal te oppervlakkig, en Raymond blijkt ook nogal een iets te zelfvoldaan persoon te zijn…
Voordat ik Pain & Gain had gezien hoorde ik iemand al heel dramatisch zeggen dat hij ervan baalde dat hij de twee uur die hij in deze film had gestoken nooit meer terug kon krijgen. Nu had ik na afloop van deze nieuwe van Michael Bay niet exact dezelfde gedachte, maar halverwege vroeg ik me wel af of ik niet beter weg kon lopen bij deze compleet lege en oppervlakkige film. Want Pain & Gain is…
Wat me direct opviel bij Neill Blomkamps nieuwste is dat je duidelijk voelt dat hij van de maker van District 9 is, dus met eenzelfde rust in de vertelling. Ik vond het namelijk behoorlijk opmerkelijk (en fijn) dat een grote zomerblockbuster gewoon durfde te beginnen met een normale uiteenzetting van de verschillende karakters, zonder direct “dikke vette actie” in je gezicht te gooien. Opvallend ook dat er na afloop van de film best veel “Hey, dat was…
Jeff Nichols toont met Mud wederom dat hij één van de beste ‘nieuwe’ Amerikaanse filmmakers is. Na het zeer interessante Shotgun Stories en het geweldige Take Shelter (in mijn top 3 vorig jaar) komt ie nu met een rustig en poëtisch coming-of-age-verhaal over liefde, vrijheid, obsessie, vergeving en opoffering, waarin Matthew McConaughey na o.a. Killer Joe wederom toont dat ie zoveel meer kan dan altijd maar z’n shirt uittrekken. Alhoewel hij dat in Mud ook weer doet.…
Een film die ik al een tijdje geleden zag, maar vanwege de vrij beperkte bioscooprelease nog niet eerder recenseerde, en nu was ik al bijna vergeten dat Nicholas Cage de hoofdrol speelde. John Cusack en Vanessa Hudgens herinnerde me ik nog wel uit deze wat rustige (en af en toe saaie) seriemoordenaar-thriller. Opvallend: ze weten de spanning – op een niet al te hoog niveau – er wel vrij constant in te houden, ondanks dat…
In het kort: The Heat is een stuk leuker dan Identity Thief en zo’n beetje alle komedies waarin ik Sandra Bullock ooit gezien heb. Maar The Heat is ook de nieuwe van Paul Feig, die twee jaar geleden internationale faam behaalde met het geweldige Bridesmaids. En zó leuk is The Heat (bij lange na?) niet. Dat is geen schande, en veel van de humor in The Heat werkt ook erg goed, maar je voelt wel…
Volgens mij is het grootste ‘probleem’ van The Lone Ranger niet de lichte onbalans in Verbinski’s regie (‘genre-onconventionaliteit’ is toch ook één van z’n kenmerken?), maar het feit dat het teveel een herhaling van zetten lijkt. Want naast de producent, regisseur en hoofdrolspeler zijn ook de schrijvers van Pirates of the Caribbean terug. Maar qua combinatie van avontuur en humor zijn de (eerste!) Pirates-films beter, en qua western-‘Deppsurdisme’ werkte de formule beter in Rango. Niet…