Yes, nu het geluid van ‘the bitch slap that overshadowed the ceremony‘ wat is gaan liggen, hierbij de uitslag van mijn jaarlijkse Oscar-poll. Daarnaast vind je verderop ook mijn reactie op de ceremonie (en Oscarwinnaars). Geloof het of niet, er waren dus gewoon twee personen (lees: “voorspel-freaks” ;)), die slechts twee Oscarswinnaars fout voorspeld hadden. Twee..!! De uiteindelijke winnaar had enkel de altijd lastig te voorspellen korte animatie en korte documentaire fout, de nummer twee…
Pedro – Dolor y gloria, Todo sobre my madre – Almodóvars nieuwste is slechts twee uur lang, maar bevat zoveel goed uitgewerkte dramalijnen én karakters, dat ie er makkelijk vijf uur mee had kunnen vullen. Niet dat er iets afgeraffeld wordt hoor; ik bedoel dit als groot compliment. Voor mij persoonlijk misschien wel z’n beste film ooit. En dat komt niet alleen doordat mij als baby bijna iets vergelijkbaars is overkomen als wat in de…
Pablo – Jackie, Ema – Larraín ontpopt zich toch wel als maker van ongewone, verrassende en indrukwekkende biopics. Met Spencer geeft hij ons een bijna claustrofobische kijk in het leven van de mega-populaire Princess of Wales: Diana. Dat levert een film op die soms aanvoelt als gevangenisdrama annex achtervolgingsfilm, terwijl Lars Von Triers Melancholia ook even voorbij kwam in m’n hoofd. Waarbij het overigens geen ‘aanklacht’ tegen het Britse koningshuis is geworden, want in subtiele…
Eén van de opvallendere films bij de Oscarnominaties is het Japanse Drive My Car, dat stiekem een ‘Parasite‘-je zou kunnen doen, omdat ie voor zowel Beste Film als Beste Internationale Film genomineerd is (en ook voor Regie én Aangepaste Scenario overigens). Nu lijkt de buzz niet helemaal richting deze Ryûsuke Hamaguchi-film te bewegen – die mogelijk nog een stuk rijker is als je Tsjechovs Oom Vanja kent – maar wat een prachtige ‘slow burner‘ over…
Deze ‘Sundance crowdpleaser‘ (en recordhouder qua gewonnen prijzen op dat festival!) is niet alleen een remake van het Frans-Belgische La famille Bélier uit 2014, maar ook door Apple aangekocht voor een recordbedrag. Dat zegt natuurlijk wel wat over de commercieel-populaire feelgood-waarde van CODA, maar het was ook gewoon een erg fijne fijn. Waarbij ik verwachtte dat de buzz deels kwam omdat het ook een beetje een ‘zielige’ film over gehandicapten was. Maar daarin werd ik uiteindelijk…
Toen ik deze Netflix-film zondagavond tijdens het eten met een vriend op zette, waren m’n verwachtingen sowieso niet al te hoog. Had zin in een makkelijke film (vriend van me deelt mijn arthouse-liefde niet echt; hij heef het vaak over ‘Filmofiel-films’) die lekker wegkeek, en dat kregen we ook. Al probeert de regisseur Charlie McDowell best wel wat Hitchcockiaanse sferen op te roepen en bevat de film zeker een aantal interessante dialogen. Maar richting het…
Ik moet eerlijk toegeven dat – buiten de terecht voor een Oscar genomineerde acteerprestatie van Jessica Chastain – de rest van de film alweer wat verdwijnt uit m’n herinnering. Ondanks dat The Eyes of Tammy Faye zeker wel een genuanceerd inzicht geeft in waarom Amerikanen dat “Als ik het in een verhaal kan gieten is het/alles geoorloofd“-idee zo aanhangen. In mijn beleving blijft het echte drama in dit waargebeurde verhaal echter wat onderbelicht. Zowel de…
Yes..! X is een geweldige, heerlijk vieze vette slasher-achtige horror. Met een vrij rustige klassieke opbouw, een aantal instant classic-shots en een setting en onderwerp waardoor ik ‘m na een paar minuten al (respectvol overigens) tot Texas Porn Massacre doopte. Voor ‘echte’ horrorfans waarschijnlijk de beste horror in jaren, met ook een aantal jonge topacteurs. Terwijl ik na afloop – ik zag ‘m in een nachtvoorstelling – wel effe vreesde dat ik er nachtmerries van…
Apples is een leuke, ‘kleine’ toevoeging aan de Weird Greek New Wave in cinema, waarvan Yorgos – Kynodontas (Dogtooth), Alpeis – Lanthimos en Athina Rachel – Attenberg – Tsangari de bekendste succesverhalen vertegenwoordigen. Regisseur Christos Nikou werkte ook als assistent-opnameleider mee aan Dogtooth, en debuteert hier met z’n eigen ‘rare Griekse film’. Maar ondanks dat dit zeer kleine verhaaltje zeker wel een mooie menselijke twist bevat en hij ook mijn disbelief nogal snel wist te suspenden, zorgde het…
Als zelfs in een filmhuis – waar de gemiddelde bezoeker toch wel wat serieuzer naar film kijkt – bijna de helft van het publiek tijdens de film wegloopt omdat ze er geen touw aan vast weten te knopen, dan zegt dat natuurlijk wel wat. Ik hield het – ondanks of dankzij m’n vermoeidheid? – wonderwel goed vol, mede omdat ik het niet (meer) zo erg vind als ik niet direct begrijp waar een verhaal naar…
Nu maakte Capharnaum als vluchtelingendrama bij mij mogelijk wel meer indruk, om eerlijk te zijn, maar dat neemt niet weg dat het Deens-Amerikaanse Flee eigenlijk net zo’n must-see is voor mensen die bijvoorbeeld ooit ergens tegen de komst van een AZC gedemonstreerd hebben, of die op andere (al dan niet racistische) wijze hun lompheid hebben geuit over politieke vluchtelingen. Daarnaast heeft deze verrassende mix van animatie, echte beelden én opvallend ‘gescripte’ interviewscènes iets werkelijk unieks…
Halverwege deze waarschijnlijke start van wederom een Batman-franchise hoorde ik mezelf bijna “Holy fuck, wat vet!!” uitroepen. Dat kwam deels doordat ik voor ’t eerst in weken weer in een IMAX-zaal zat, maar zeker ook omdat Matt – Cloverfield, Dawn of the Planet of the Apes – Reeves met The Batman nog verder afdaalt in de DC-comics-duisternis dan Ben Afflecks Justice League’s Batmans al deden. Waardoor ook de overduidelijke maatschappijkritiek uit de comics weer zo…