Babylon is een nogal opvallende, risicovolle en bombastische terugblik op het Hollywood van bijna 100 (!!) jaar geleden, waarbij sommige kijkers (althans, in de zaal waar ik ‘m zag) volgens mij niet door hadden dat dat exorbitante, flamboyante en mega-decadente gedrag dat Damien – La La Land, Whiplash – Chazelle ons toont wel degelijk gemeengoed was in die tijd. Chazelle schotelt ons – in dit wat lastig balancerende epos – een geweldige poel van verderf…
Allereerst: Bullet Train is heerlijk energiek, bevat een shitload aan ‘vette acteurs’, en zit nóg voller qua plottwists en -verrassingen. Allertweet: het voelt een beetje aan alsof de makers een wedstrijdje wilden houden met Netflix-film The Gray Man. In elk geval qua shock-and-awe filmmaken, want qua ‘gebrekkige originaliteit in een VET jasje’ is Bullet Train daar het beste mee te vergelijken. En dan is regisseur David – John Wick, Atomic Blonde, Deadpool 2, Fast & Furious…
Volgens mij is het voor mij als man bijna onmogelijk om de aantrekkingskracht van The Lost City op waarde te schatten. Ik zag deze ‘boeketreeks-film’ namelijk in een zaal waarin vooral de vrouwen zich de spreekwoordelijke ‘ballen uit de broek’ lachten. Inderdaad, een biologisch gezien vrij lastig ‘spreekwoord’. Maar met het risico om politiek-gender-gevoelig volledig uit de bocht te vliegen, voelde The Lost City voor mij een beetje hetzelfde aan als een kledingruilfeestje voor vrouwen:…
Verwacht van Ad Astra “vette science-fiction” en je zult waarschijnlijk teleurgesteld de zaal uitlopen. Verwacht je echter een mooi klein menselijk drama, verpakt als science-fiction – denk Moon of High Life – dan beleef je deze film een stuk bevredigender. Genoeg om nog lekker over na te mijmeren, al trachtte die hypermoderne 4DX-zaal waarin ik de film zag – met heftig bewegende stoelen, wind, ‘regen’ in je gezicht en rook in de zaal – er…
25 Jaar geleden zag ik Pulp Fiction in de Calypo-bioscoop in Nijmegen voor fl. 19,40 (ik bewaar, met grote uitzondering voor echt slechte films, m’n bioscoopkaartjes nog altijd, vandaar dat ik dit nog weet), en die film inspireerde me om eindelijk echt ‘iets met film’ te gaan doen. Best toevallig zat ik de afgelopen tijd wat in een ‘scenarioschrijf-ambitie-crisis’, behoorlijk vergelijkbaar met wat Leonardi DiCaprio’s karakter overkomt in Once Upon a Time … in Hollywood.…
Ja, ik heb een stuk meer genoten van Deadpool 2 dan van het eerste deel. De grootste reden is dat het verhaal wat beter in elkaar steekt (met zelfs een paar redelijk invoelbare motivaties!). Daarnaast waren m’n verwachtingen wat lager, juist omdat ik Reynolds’ zelfbewuste-wisecracking commentaren al leuk vond in Van Wilder, maar me daar in Deadpool eigenlijk al lichtelijk aan stoorde. Aan de andere kant: die wiseguyness gaat hier nog wel een stapje verder…
Allereerst: The Big Short is in mijn ogen de beste film die over de financiële crisis gemaakt is. Na het zien van talloze documentaires (Inside Job, Enron: The Smartest Guys in the Room, Collapse) en films (Too Big to Fail, Margin Call, The Wolf of Wall Street, The Company Men) over financiële instellingen en de financiële crisis, die in 2007 startte en daarna resulteerde in een wereldwijde economische crisis, durf ik wel te stellen dat…
Naast het feit dat Fury op nogal grafische wijze laat zien dat oorlog gruwelijk is en enkel verliezers oplevert, valt de film vooral op doordat ie een stuk rustiger en minder heldhaftig is dan ik verwachtte. De rauwheid werkt zeker wel en de film maakt daardoor ook behoorlijk wat indruk, al miste ik wel iets van urgentie. Maar mogelijk is het wel een compliment dat ik bij zo’n grootste productie nog ‘serieus’ ga zoeken naar…
12 Years a Slave is zo’n woedendmakende film die keihard onder je huid kruipt en mij als blanke Nederlander het gevoel gaf dat ik me nog altijd moet schamen voor iets wat onze voorouders zo commercieel wisten te maken. Daarnaast is Steve – Hunger, Shame – McQueen als regisseur niet alleen fearless in wat hij onder andere durft te insinueren, maar hij is zó subtiel dat ik me afvraag of Quentin Tarantino na het zien van…
Een film die zulke extreme reacties oproept, van “Worst movie ever made” (van één van mijn persoonlijke recensie-helden) tot “Modern day Shakespeare“, is sowieso natuurlijk een must-see voor serieuze filmfans. Dat de film daarnaast geschreven is door Cormac – No Country for Old Men – McCarthy, geregisseerd door Ridley – Prometheus, Alien – Scott met hoofdrollen voor Michael – Shame – Fassbender, Brad Pitt, Cameron Diaz, Penelope Cruz én Javier Bardem, dat maakt het voor…
Tot driekwart redelijk overdonderend vermakelijk, maar uiteindelijk viel World War Z toch wel tegen. Mogelijk dat m’n teleurstelling iets van doen heeft met m’n voorliefde voor dit soort apocalyptische films, en dat ik – ook door de aanwezigheid van Brad Pitt en regisseur Marc Forster – meer verwachtte dan enkel een wannabe blockbuster. Alhoewel dat “wannabe” er waarschijnlijk wel af kan, want ondanks dat de geldschieters – die zo’n 200 miljoen (!) dollar hebben opgehoest voor…
“America is not a country, it’s a business“, bezigt Jackie Cogan (Brad Pitt) ergens in het geweldige Killing Them Softly. Wat de Australische regisseur Andrew – Chopper, The Assassination of Jesse James… – Dominik daarmee bedoelt wordt gedurende de film op vele vlakken en in vele lagen duidelijk. Van ’n zeer directe aanval op The American Dream (zie bovenstaande quote) tot in de prachtige karakterschetsen die de film bevat. Maar daarnaast is Killing Them Softly…