Bullet Train (2022)
Allereerst: Bullet Train is heerlijk energiek, bevat een shitload aan ‘vette acteurs’, en zit nóg voller qua plottwists en -verrassingen. Allertweet: het voelt een beetje aan alsof de makers een wedstrijdje wilden houden met Netflix-film The Gray Man. In elk geval qua shock-and-awe filmmaken, want qua ‘gebrekkige originaliteit in een VET jasje’ is Bullet Train daar het beste mee te vergelijken. En dan is regisseur David – John Wick, Atomic Blonde, Deadpool 2, Fast & Furious Presents: Hobbs & Shaw – Leitch’ volgende film ook nog The Fall Guy, die qua naam al best lijkt op die Netflix-film, maar qua hoofdrolspeler (Ryan Gosling) zelfs volledig identiek daaraan is. Hou nu dus wel beetje m’n hart vast hoe onorigineel díe dan gaat worden.
Maar ik hoorde naast en achter me een aantal stoere gastjes óók direct na afloop kreten als “Vette film zeg!” en “Beste actie van het jaar!” slaken…
Het verhaal
Ladybug (Brad Pitt) lijkt een soort hitman/oplichter/dief die op het station van Tokio via z’n ear piece in contact staat met z’n handler, en te horen krijgt dat ie in de titulaire Shinkansen-hogesnelheidslijn een koffertje moet zien te jatten. Als kijkers hebben wij dan echter al kennisgemaakt met de ’tweeling’ Lemon (Bryan Tyree – Eternals, Atlanta (tv) – Henry) en Tangerine (Aaron – Kick-Ass, Nocturnal Animals – Taylor-Johnson), die de zoon (Logan – Fury – Lerman) van één van de meest mythische filmcriminelen ooit (?) – White Death – heeft bevrijd uit de handen van de Yakuza. Hun taak: het irritante ventje terugbrengen, samen met het niet-betaalde losgeld (wat natuurlijk in eerdergenoemd koffertje zit).
Maar het plot is nog veeeeeeeeeeeeeeeeeeel dikker. Door middel van vele ‘karaktertitels’ hebben we al kennis gemaakt met bijvoorbeeld de onschuldig ogende Prince (Joey – White House Down, Fargo (tv) – King), de wraakzuchtige Wolf (Bad Bunny!!), de mij altijd doen glimlachende The Hornet (Zazie – Nine Days, Atlanta (tv) – Beetz), de wanhopige Kimura (Andrew – Furious 6 – Koji) en z’n wijze vader The Elder (Hiroyuki – Westworld (tv), Avengers: Endgame, Sunshine – Sanada). Ondertussen herkennen serie-freaks waarschijnlijk ook die conducteur (Masi Oka uit Heroes) en railtender (Karen Fukuhara uit The Boys) nog, dus die ga je ook zeker nog ergens terug zien…
Wat zich dan ontwikkelt is een strijd om het koffertje, een poging om de trein daadwerkelijk ook ergens op een station te verlaten, en een afvalrace richting de climax waarin pas één (of zelfs twee) van de grootste namen in de cast geopenbaard wordt (worden). Zodat je bij de aftiteling eindelijk kans krijgt om te knipperen…
Film als attractiepark
Ja, bij het grote publiek werken zulke films wel. En ik geef het ook makkelijk toe hoor, dat ik me meer dan voldoende vermaakt heb met wederom een ‘drollerige’ Brad Pitt. Dit is echter ook één van die films waardoor grootheden als Martin Scorsese hedendaagse blockbusters vergelijken met attractieparken als De Efteling: cinema met geen ander doel dan (overweldigend) escapisme bieden. Ga je echter zoeken naar iets van ‘artistieke diepgang’ – oftewel: móet de maker iets uiten met zijn/haar creativiteit; waarvoor hij/zij film als vorm heeft gekozen? – dan heb je direct ook door dat dát een vruchteloze zoektocht zal zijn. Maar ook als je ietwat kritisch op zoek gaat naar originaliteit, dan vind je niet veel meer dan een ongewoon accent van Amerikaanse acteurs als Brian Tyree Henry, of het gebruikmaken van een antigif bij meerdere ‘gif-toedieningen’. Inderdaad: dat is allemaal vrij karig.
Cast & crew
Dat is deels de reden dat ik hierboven al zoveel aan namedropping deed. Denk namelijk dat het grote aantal bekende koppen ook gekozen is om jou nog meer te overweldigen. En daarin is de film wel opvallend hoor, want de manier waarop vooral White Death’s acteur onthuld wordt, daar zat ik als kijker echt wel bij op het puntje van m’n stoel. Waarbij ik het nog altijd niet gehad heb over ene Carver, die als karakter ogenschijnlijk buiten beeld blijft, maar dat blijkt toch niet het geval. En ook dat leverde zeker wel een glimlach op…
Wat me overigens zojuist wel opviel, was hoeveel onderlinge connecties er tussen de acteurs zitten. Zo kennen Pitt en Lerman elkaar van de set van Fury, terwijl Beetz en Henry vorig jaar nog samen in Amsterdam waren voor de opnames van het derde seizoen van Atlanta. Daarnaast nam Leitch ook een bepaald iemand mee van de set van Deadpool 2 (naast Beetz dus nog één!). Overigens is Leitch zelf ooit begonnen als stuntman, en in die hoedanigheid werkte hij eerder al voor/met Pitt in bijvoorbeeld Fight Club, The Mexican, Spy Game, Troy en Ocean’s Eleven.
Final credits
Ja, als je dan weet dat de maker ooit als stuntman begon, dan snap je ook wel waarom hij goed is in het maken van zulke lekkere zinloze actiefilms. Het scenario is overigens geschreven door de vrij onervaren Zak Olkewicz, die Kōtarō Isaka’s roman Maria Beetle vertaalde naar een filmscript. Een script dat initieel verfilmd zou gaan worden door Antoine – Training Day, Southpaw, The Guilty – Fuqua, die nu nog ‘enkel’ als producent genoemd wordt.
Ach ja, deze films worden natuurlijk niet gemaakt voor de goede recensies, maar voor stevige recettes. En gezien de reacties van het overige publiek in de IMAX-zaal, verwacht ik dat deze film zich binnen een paar weken al wel volledig zal hebben terugverdiend. Dus ik verwacht dat we dit verhaal nog wel een keer of tig zullen gaan zien, maar dan in een ander flitsend jasje…