Lin-Manuel Miranda is zo’n geweldige verhalenverteller, dat hij in z’n eentje deze ‘musical cynic‘ (a.k.a. Filmofiel) niet alleen wederom (na Hamilton) weet te verrassen, maar stiekem zelfs ‘fan’ maakt. In the Heights is dan wel geregisseerd door Jon M. – Now You See Me 2, Crazy Rich Asians – Chu, maar gebaseerd op de Broadway-musical van Miranda, die zelf een klein bijrolletje in de film heeft. Over de swingend enorm dynamische latinx-community van Washington Heights,…
Dat de Amerikaanse reactie op de aanslagen van ‘9/11‘ qua schofterigheid niet veel onder deed aan die aanslagen zelf, daarover zijn al aardig wat zaken gelekt (denk aan Wikileaks) en/of documentaires en films gemaakt. Misschien dat dat de ‘urgentie’ van The Mauritanian wat verwaterd heeft, maar hierin wordt dus wel het waargebeurde verhaal verteld van Mohamedou Ould Slahi (een glansrol van Tahar – Un Prophète – Rahim), die zonder aanklacht (en bewijs) ruim veertien jaar…
Deze nieuwe Pixar-animatie is veel meer Disney-sprookje (check zeker ook de muziek) dan Pixar-original, en daarmee dus zeker ook nogal formule-matig (in zowel thematiek als uitvoering). Maar wel gezet in een enorm levendige en kleurrijke omgeving, en met een paar ‘lessen’ – over identiteit, een drang naar vrijheid, stoerheid die onzekerheid verhult, en dergelijke – die zeker nuttig zijn voor elk kind. Al vroeg ik me wel de hele film af, hoeveel scooter-merk Piaggio heeft…
Ik denk dat Quentin – Mr. Oizo – Dupieux zich best wel eens kapot zou kunnen lachen als hij ‘hoort’ dat je als recensent iets van diepzinnige metaforen en/of betekenissen in z’n films gaat zoeken. Iets dat bij z’n geweldige debuutfilm Rubber overigens zeker wel mogelijk leek, maar van z’n nieuwste – Mandibules (vertaald als ‘onderkaken/bek van een insect’?) – hoef je eigenlijk alleen te weten, dat het een heerlijk absurdistische buddy comedy is over twee…
Zoals de mega-interessante trailer al deed vermoeden, is Chaos Walking een ‘high-concept film’ met een ontzettend uitdagend gegeven. Ik ging dan ook aardig mee in het behoorlijk voorspelbare maar ook vermakelijke verhaal, maar toen ik naderhand pas leerde dat de film gebaseerd is op een zogenaamd ‘young adult‘-boekenserie en het zéér waarschijnlijk de bedoeling is (of was?) dat dit de start van een nieuwe franchise zou worden, toen voelde ik eens een behoorlijk cynisme opkomen.…
Ruim drie jaar geleden verraste acteur John – The Office – Krasinski mij (en de wereld) behoorlijk stevig met zijn regie van A Quiet Place, waardoor deze sequel natuurlijk sowieso niet uit kón blijven. En waar dit tweede deel zeker ook wel wat ‘franchise-kritiek’ op kan roepen, was mijn eerste reactie na afloop echter “Damn zeg, misschien niet zo’n heerlijke k&*#-sfeer als in het eerste deel, maar nog steeds zo interessant, dat ik eigenlijk méér…
Dat Kelly Reichardt poëtisch gezien één van de beste filmmakers van de laatste jaren is, dat ontdekte ik (pas) bij Meek’s Cutoff: een western die veel meer over de huidige tijd zei, dan over het Wilde Westen (heb Wendy and Lucy en Old Joy nog altijd niet gezien). First Cow is allereerst een bijna meditatieve vertelling, gezet in de bossen van Oregon halverwege de 19e eeuw. Daarnaast is het ook een mooie slow burner over vriendschap,…
Dat William Golding, schrijver van Lord of the Flies, niet gecredit wordt door scenarist en regisseur Neil – Limitless, The Illusionist – Burger, dat zal ik niet cynisch becommentariëren, want de links met dat boek van die Nobelprijswinnende schrijver zijn ook het interessantste aan Voyagers. Al is ie zeker wel vermakelijk hoor, met een leuke rits jonge acteurs, maar ik kon er waarschijnlijk meer op projecteren, dan dat er daadwerkelijk een interessante of scherpe visie…
Holy smokes, was dit de (persoonlijk) interessantste documentaire die ik de laatste tien jaar gezien heb, of laat ik mezelf nu weer wat verleiden tot over-dramatisering..? Wat het in elk geval zeker wel is, is een zeer goede inkijk in het leven en de ideeën (duh: zie de titel) van één van de grootste maar ook behoorlijk onbekende genieën van de afgelopen eeuw. Inderdaad: ik denk dat je David Bohm wel kunt plaatsen boven Stephen…
Niet alleen één van de meest opvallende filmtitels ooit (?), maar Electra Glide in Blue biedt ook prachtig camerawerk (van Conrad – Cool Hand Luke, American Beauty – Hall). Al zat voor mij de ‘schoonheid’ vooral in de scherpte van het droomachtige verhaal (zowel in thema als in vorm). En dat maakt deze road classic met Robert – Lost Highway – Blake tot de volgende heerlijke 70’ies-film die ik deze maand mocht ontdekken. En wat…
Na De Oost is De slag om de Schelde wederom een ‘belangrijke’ film over recente Nederlandse geschiedenis waar ik vooraf te weinig van wist. Want dat de veldslag uit de titel de grootste oorlogshandeling uit de Tweede Wereldoorlog was (en dus niet Operatie Market Garden (om de brug bij Arnhem te veroveren)), dat was nieuw voor mij. En die slag wordt – na een opvallend maar goed lange ‘introductie’ – ook nog eens erg indrukwekkend…
Ik ging deze film in met niet meer informatie dan het zien van de filmposter, en de wetenschap van die 7+ op IMDb, wat me nogal verraste. Had ik vooraf meer geweten, dan was ik mogelijk anders de film in gestapt… Wat ik vooral wil zeggen: ik vond het een onverwacht lekkere en vette actiefilm met een heerlijke knipoog. Beetje nog ‘beyond Red‘ qua opzet, met ook een ontzettend lomp neergezette bad guy (Aleksey – Leviathan…