Il futuro is echt zo’n critics’ favorite waar het grote publiek, door het zeer kleine verhaaltje, weinig mee zal kunnen, verwacht ik. Ik vond het echter wel een interessante en mooie film over een tweetal psychologisch beschadigde kids die een manier moeten zien te vinden om met hun verlies om te gaan. Maar dan wel gezet in een heerlijk lome en sensuele sfeer, die van verwarrend en dreigend naar iets van hoop lijkt te hinten.…
Deze film met een heerlijk foute spoiler in de titel is een beetje Richard Linklaters A Scanner Darkly (niet alleen qua drugservaring, maar ook qua slacker-types uit Linklaters eerdere films) meets kwantummechanica meets spiritualiteit meets Richard Kelly’s Southland Tales, maar dan wel wat ‘kleiner’ uitgevoerd door Don Coscarelli, die mij een jaar of zeven geleden al heerlijk aangenaam verraste met Bubbo Ho-Tep, ook zo’n absurde mix van komedie en horror. En in z’n nieuwste gooit ie daar nog wat…
Dreamworld is een zeer kleine en onafhankelijk gemaakte Amerikaanse film, maar die voor liefhebbers van American indies zeker de moeite waard is. Het acteerwerk is zo naturel dat je je afvraagt of er wel geacteerd wordt. Over de alledaagse zoektocht naar liefde, het al dan niet volgen van je dromen, het loslaten van oude ideeën, leren van je fouten, accepteren van jouw tekortkomingen én van die van anderen, et cetera. En gezet in de kunstenaarswereld van…
Jean-Pierre – Delicatessen, Amélie – Jeunet heeft met The Young and Prodigious T.S. Spivet een erg vermakelijke en licht magisch-realistische roadmovie gemaakt, een beetje in de sfeer van Big Fish en Moonrise Kingdom. Net als bij Scorsese’s Hugo is het wel wat lastig om de juiste doelgroep te bepalen, want hij is zeker ook leuk voor kids. Alhoewel zij het drama over een overleden tweelingbroertje en een daardoor wat apathisch geworden gezin waarschijnlijk niet mee…
The To Do List is een nogal grove tienerkomedie over seks, maar het meest opvallende is het grote contrast met films als American Pie of Superbad, omdat The To Do List helemaal vanuit een jongedame verteld wordt. En dat levert dus een wat feministischere film op, waar het grote publiek mogelijk wat moeite mee zal hebben, omdat ‘we’ gewend zijn aan door mannen gemaakte tiener-seks-komedies. Ik vond hem behoorlijk vermakelijk, zeker vanwege een paar vrij rake…
Robert Rodriguez, a.k.a. de koning van de franchises, bewijst met Machete Kills dat deze franchise nu toch wel al aardig doodgebloed lijkt. Natuurlijk is de Grindhouse-hype, waarin Death Proof en Planet Terror werden gemaakt en waar de eerste Machete een logisch gevolg van was, inmiddels al lang voorbij. Dus mogelijk is het daarom wat lastiger om weer terug te keren in die heerlijke over-the-top parodiëring, maar dit tweede deel over deze Mexicaanse wraakengel lijkt toch…
The East is een ogenschijnlijk erg linkse thriller over een anarchistische beweging die de schuld van grote nalatigheden nu eens neer wil leggen bij degenen die daar ook écht verantwoordelijk voor zijn. Maar het is ook de nieuwe van Brit Marling, die eerder in beperkte kring zeer veel opzien baarde met Another Earth en met regisseur Zal Batmanglij al het intrigerende Sound of My Voice maakte. En met The East zet ze de volgende stap…
Beware of Mr. Baker introduceerde me niet alleen tot één van de beste drummers aller tijden, maar toont ook dat waarschijnlijk de interessantste mensen precies die mensen zijn die hun leven lang een strijd voeren om te ‘overleven’, ondanks hun duidelijke gebreken. Waar je een persoon als Ginger Baker makkelijk kunt veroordelen vanwege z’n barbaarse agressie of grove drugsmisbruik, daar komt John Lydon (a.k.a. de Sex Pistols‘ Johnny Rotten) met een scherpe en vooral onverwachte nuancering.…
De Ontmaagding van Eva van End wordt door velen vergeleken met Todd Solondz’ Welcome to the Dollhouse, Wes Andersons The Royal Tenenbaums en zelfs met het werk van Van Warmerdam. Allereerst zijn dat natuurlijk helemaal geen verkeerde films/filmmakers om mee vergeleken te worden. Maar DOvEvE bevat genoeg authenticiteit en wat gedurfde scènes die ook écht Nederlands zijn, waardoor ik de film in elk geval behoorlijk goed vond. Naast grappig, pijnlijk en bij vlagen ook gewoon mooi. Of de film…
Wrong is eigenlijk een soort stonede fantasie over een man in wiens leven zo’n beetje alles mis gaat en die vele gesprekken voert die eigenlijk veel te saai zijn maar nét genoeg weirdness bevatten dat je aandacht er toch bij blijft. En dat is knapper dan je denkt. Daarnaast is Wrong ook de nieuwste van Quentin Dupieux, die je mogelijk onder z’n muziek-artiestennaam Mr. Oizo kent, maar die na het nog raardere Rubber mij wederom verraste…
Nu Park Chan-wooks nieuwste, Stoker, net op DVD e.d. is verschenen, leek het mij een mooi moment om z’n een-na-laatste film te zien. Zeker ook omdat ik wat liefdesverdriet trachtte te vergeten/-werken, verwachtte ik dat een niet al te moeilijke en lompe Koreaanse film over een priester die vampier wordt en daarmee om moet zien te gaan, de ideale film. Maar wat bleek: de film bevat niet alleen een met Lost Highway te vergeleken thematiek…
Het regiedebuut van de Oscarwinnende cameraman Haskell Wexler is mogelijk wat minder imponerend dan Network (en vooral ‘de speech’ daarin) en wat minder toegankelijk dan Dennis Hoppers vrijwel gelijktijdige regiedebuut Easy Rider, maar qua relevantie in onze huidige tijd mogelijk wel de ‘winnaar’ van die twee klassiekers (alhoewel Network op een iets ander vlak nog altijd urgentie heeft). Maar Medium Cool is ook een zeer experimentele en radicale film, waarin echte documentairebeelden moeiteloos vermengd zijn met…