Allereerst: Blonde is een erg opvallende en ook bijna hels-heftige vertelling, die daarin wel wat raakvlakken heeft met Elvis. Ik vond Blonde bloody indrukwekkend, maar wil wel wat voorbehouden maken. Zeker omdat niet iedereen deze film trekt en/of aan kan, verwacht ik. Mensen met bijvoorbeeld een abortus-trauma, die raad ik deze film niet aan. Maar ook mensen die niet mee willen/kunnen gaan in heftig depressive en/of suicidal tendencies vermijden deze film beter. Okay, nu die serieuze mededelingen…
Toen ik na afloop dacht: “Waarom heeft deze film geen Oscarnominaties ontvangen?“, antwoordde ik mezelf nog: “Mogelijk dat ie pas voor volgend jaar ‘eligible‘ is?“. Maar toen kwam ik er dus achter, dat deze prachtige viering van het leven gewoon volledig is overgeslagen door The Academy, terwijl hij wat mij betreft letterlijk alle nominaties van Beste Film-winnaar CODA wel had mogen krijgen. Want wát een prachtige film, geweldig (en wel origineel) scenario en voortreffelijke bijrol…
Ruim drie jaar geleden verraste acteur John – The Office – Krasinski mij (en de wereld) behoorlijk stevig met zijn regie van A Quiet Place, waardoor deze sequel natuurlijk sowieso niet uit kón blijven. En waar dit tweede deel zeker ook wel wat ‘franchise-kritiek’ op kan roepen, was mijn eerste reactie na afloop echter “Damn zeg, misschien niet zo’n heerlijke k&*#-sfeer als in het eerste deel, maar nog steeds zo interessant, dat ik eigenlijk méér…
25 Jaar geleden zag ik Pulp Fiction in de Calypo-bioscoop in Nijmegen voor fl. 19,40 (ik bewaar, met grote uitzondering voor echt slechte films, m’n bioscoopkaartjes nog altijd, vandaar dat ik dit nog weet), en die film inspireerde me om eindelijk echt ‘iets met film’ te gaan doen. Best toevallig zat ik de afgelopen tijd wat in een ‘scenarioschrijf-ambitie-crisis’, behoorlijk vergelijkbaar met wat Leonardi DiCaprio’s karakter overkomt in Once Upon a Time … in Hollywood.…
Ik ging deze film met behoorlijk lage verwachtingen in. De reden daarvoor was dat ik ervan uitging dat een gevecht tussen Superman en Batman normaliter natuurlijk nooit een geloofwaardig gelijkwaardig gevecht zou kunnen worden, vanwege Supermans bovenmenselijke krachten. Maar om direct het beste aan deze film te noemen: m’n vrees daarover werd totaal niet bewaarheid. Dat gevecht wordt eigenlijk volledig bevredigend opgezet én uitgevoerd. En alleen daarom al ben ik erg positief over deze film!…
Het is al vrij opmerkelijk dat deze film op een aantal los van elkaar staande waargebeurde feiten is gebaseerd. Maar wat nóg opmerkelijker is, is het feit dat je als kijker zo snel wordt meegezogen in het verhaal, dat dat grote papier-maché hoofd van één van de belangrijkste karakters vrijwel direct niet in de weg zit. Want Frank is inderdaad een heerlijk weirde film waarin de grens tussen quatsch en muzikale kunst met absurdistische humor wordt…
Met z’n debuut-/doorbraakfilm Animal Kingdom toonde David Michôd al aan dat ie nuance en subtiliteit stevig onder de knie heeft, en in The Rover durft hij daar ook nog zo’n enorme laag cynisme overheen te gieten dat de film voor menigeen mogelijk té realistisch, rauw of dystopisch is geworden. Maar zeker in combinatie met die Australische outback-rauwheid – waarin een mensenleven wat minder waard lijkt – voelde ik zo geweldig mee met zo’n beetje alles…
Een film die een beetje het midden houdt tussen de Luc Besson-lopendebandfilms en (betere) vliegtuigthrillers als Flightplan en Red Eye, dat is Non-Stop in een notendop. Flink wat actie en ‘momentum’ gejat van Liam Neesons Taken-franchise en aardig spannend tot het eind, maar helaas lijkt de uiteindelijke afwikkeling ook door de makers niet echt serieus genomen te zijn. De grootste oorzaak hiervoor is dat de motivatie van de bad guy volledig wordt overschaduwd door het plot. Maar…
12 Years a Slave is zo’n woedendmakende film die keihard onder je huid kruipt en mij als blanke Nederlander het gevoel gaf dat ik me nog altijd moet schamen voor iets wat onze voorouders zo commercieel wisten te maken. Daarnaast is Steve – Hunger, Shame – McQueen als regisseur niet alleen fearless in wat hij onder andere durft te insinueren, maar hij is zó subtiel dat ik me afvraag of Quentin Tarantino na het zien van…
Gus Van Sants nieuwste is mogelijk wat te rustig voor het grote mainstream-publiek, terwijl ik van mening ben dat het onderwerp van de film – fracking, oftewel het boren naar schaliegas – juist bij iedereen bekend zou moeten zijn. Want waar jij mogelijk denkt dat ’n film over de problemen die ontstaan in ’n klein Amerikaans plattelandsstadje als er ’n groot energiebedrijf vele miljoenen komt beloven een beetje een ‘ver-van-je-bed-show’ is, laat ik die bubbel…
Sommige filmideeën zijn zó vergezocht dat ze wel waargebeurd móeten zijn, en dat is in Ben Afflecks nieuwste film, waarbij hij zowel de hoofd- als de regisseursrol op zich nam, op meerdere manieren van toepassing. Affleck toont na The Town en Gone Baby Gone wederom aan ’n interessant regisseur te zijn, en Argo is misschien wel z’n meest ingetogen (en beste?) regiewerk tot op heden. Dat belooft wat voor de toekomst, want Argo is ’n…
“America is not a country, it’s a business“, bezigt Jackie Cogan (Brad Pitt) ergens in het geweldige Killing Them Softly. Wat de Australische regisseur Andrew – Chopper, The Assassination of Jesse James… – Dominik daarmee bedoelt wordt gedurende de film op vele vlakken en in vele lagen duidelijk. Van ’n zeer directe aanval op The American Dream (zie bovenstaande quote) tot in de prachtige karakterschetsen die de film bevat. Maar daarnaast is Killing Them Softly…