Bullet Train (2022)

Allereerst: Bullet Train is heerlijk energiek, bevat een shitload aan ‘vette acteurs’, en zit nóg voller qua plottwists en -verrassingen. Allertweet: het voelt een beetje aan alsof de makers een wedstrijdje wilden houden met Netflix-film The Gray Man. In elk geval qua shock-and-awe filmmaken, want qua ‘gebrekkige originaliteit in een VET jasje’ is Bullet Train daar het beste mee te vergelijken. En dan is regisseur David – John Wick, Atomic Blonde, Deadpool 2, Fast & Furious…

The Lost City (2022)

Volgens mij is het voor mij als man bijna onmogelijk om de aantrekkingskracht van The Lost City op waarde te schatten. Ik zag deze ‘boeketreeks-film’ namelijk in een zaal waarin vooral de vrouwen zich de spreekwoordelijke ‘ballen uit de broek’ lachten. Inderdaad, een biologisch gezien vrij lastig ‘spreekwoord’. Maar met het risico om politiek-gender-gevoelig volledig uit de bocht te vliegen, voelde The Lost City voor mij een beetje hetzelfde aan als een kledingruilfeestje voor vrouwen:…

Hail, Caesar! (2016)

Heerlijk: deze nieuwe van de Coen-broers lijkt ogenschijnlijk een beetje het vierde deel in hun idiot trilogy (inderdaad, dat kan niet waar zijn), want de film zit vol met heerlijke quatsch en wederom een drollerig George Clooney-karakter, maar het is ook zo’n film waar ik ook continu een bepaalde ‘onderlaag’ bij voelde die ik – stijltechnisch – herkende uit bijvoorbeeld A Serious Man. Maar die onderlaag heeft te maken met de aanwezige Jezus-metafoor, die veel verder…

The Hateful Eight (2015)

Het eerste dat ik schreef na het zien van Tarantino’s The Hateful Eight was: “Sow, eindelijk houdt Tarantino zich weer wat in qua platte coolheid, al is Greg Nicotero’s niet voor niets ingehuurd als special fx make-up artist.” Daarna voelde ik vooral weer het ‘probleem’ dat ik inmiddels met vrijwel elke Tarantino-film heb: hij refereert ontzettend veel aan films van zijn grote helden, waardoor hij best wat symboliek ‘leent’ uit andere films, maar uiteindelijk lijkt…

Foxcatcher (2014)

Foxcatcher vertelt het ontzettend rare, ogenschijnlijk wat klinische maar ook waargebeurde verhaal van een stinkend rijke industriële magnaat die in de jaren 80-90 van de vorige eeuw het Amerikaanse worstelen wilde ondersteunen met o.a. topfaciliteiten. Daarbij merk je tijdens de film echter dat zijn geestelijke gezondheid stevig voer voor menig psychotherapeut zou zijn geweest. Ik moet toegeven dat ik in eerste instantie niet echt in het verhaal gezogen werd en me zelfs afvroeg of je…

Jupiter Ascending (2015)

Cinderella in Space (and on a Smidge of Acid…), zo hadden de inmiddels broer en zus Wachowski (Lana heette vroeger Larry) deze visueel geweldige sci-fi camp-epic ook kunnen noemen. Want ondanks zeker ook interessante en goede intenties voelt Jupiter Ascending uiteindelijk toch vooral aan als een nogal onoverzichtelijke potpourri van over-the-top actie, campy bad guys en een absurd incomplete plotlijn, die alle ruimte open laat voor ‘franchisevorming’. Maar met de juiste instelling biedt dit ruimtesprookje…

22 Jump Street (2014)

21 Jump Street was twee jaar geleden de leukste komedie van het jaar geweest, als Bridesmaids niet ook was uitgebracht. Het leuke aan het eerste deel was dat ze zichzelf en de onoriginaliteit van het idee om een TV-serie uit de jaren 80 nieuw leven in te blazen goed op de hak namen. In dit tweede deel doen ze dat niet dunnetjes, maar gruwelijk dik over. En in 85% van de gevallen werken die zelfkritische…

White House Down (2013)

White House Down is voor een Ronald – 2012, The Day After Tomorrow – Emmerich-film ‘best’ okay, zeker als je vooraf je verwachtingen wat laag instelt, zoals ik deed. Als je me kent weet je wat voor een hekel ik aan Emmerich heb, dus bovenstaande is eigenlijk best wel een compliment. Jammer alleen dat ie in m’n herinnering (ik zag ‘m al een maand geleden) steeds meer samenvloeit met Olympus Has Fallen, wat natuurlijk niet…

This Is the End (2013)

Natuurlijk moet ik weer beginnen met zeggen hoe persoonlijk het komedie-genre is, maar meteen daarna wil ik ook wel schreeuwen hoe HARD ik gelachen heb met This Is the End, het regiedebuut van het schrijfduo Seth Rogen-Evan Goldberg. Samen schreven ze o.a. The Green Hornet, Superbad en Pineapple Express, maar voor deze ‘einde-van-de-wereld horror-parodie-komedie’ hebben ze ongeveer iedereen waar ze ooit mee gewerkt hebben zo ver gekregen om zichzelf (of een parodie daarop) te spelen,…

G.I. Joe: Retaliation (2013)

Bij het eerste deel maakte ik nog de fout om de film serieus te nemen, terwijl G.I. Joe: The Rise of Cobra zichzelf helemaal nergens serieus nam. Bij dit tweede deel was ik dus beter ‘voorbereid’, en ook al moet ik als serieus recensent wijzen op het feit dat het natuurlijk wel ’n slechte film is (als je het verhaal- en regietechnisch bekijkt), maar met die juiste instelling vond ik G.I. Joe: Retaliation best lekkere…

Side Effects (2013)

Steven Soderberghs schijnbaar laatste film als regisseur (maar zei hij dat niet al vaker?) is er één waarin hij veel van z’n bekende elementen verwerkt, zoals misdaad, seks, yuppies met hun lichtelijk complexe problemen en corruptie. Dat hij vooral inzake dat laatste niet focust op één branche vond ik persoonlijk wat jammer, maar uiteindelijk is Side Effects wel ’n aardig effectieve thriller. Maar wel ’n puzzel die mij toch ietwat tegenviel, als ik er vijf dagen…

21 Jump Street (2012)

21 Jump Street is niet alleen verrassend grappig (ik had vooraf best lage verwachten, dat wel), maar geeft ook een geweldige sneer naar het gebrek aan creativiteit in Hollywood, waarmee de film zichzelf ook direct relativeert. Met andere woorden: neem deze film te serieus (door bv. de plot teveel te analyseren), en je beleving zal een stuk minder zijn. Maar doe net als de filmmakers en mogelijk lach je wel net zo hard als ik gisteravond.…