Het beste aan deze best ‘kleine relatiestudie’ van Jacques – De rouille et d’os, Un prophète – Audiard is hoe hij de ingewikkeldheid van relaties vrij losjes en entertaining weet te tonen, zonder voor de makkelijke weg te kiezen. Af en toe wel wat ‘on-Audiards’ vluchtig (zoals sommigen in de film met relaties omgaan), maar ik voelde me juist ook wel geconfronteerd met sommige meer rechtlijnige opvattingen mijnerzijds (mogelijk een deel van de redenen waarom…
Met een totaal ander onderwerp – maar wat mij betreft wel indrukwekkender – toont de Amerikaanse komiek Jerrod Carmichael hier wat Hannah Gadsby met Nanette ook al deed; dat stand-up en/of komedie zoveel meer kan zijn dan enkel grappig. Je maakt in deze HBO-special namelijk één van de belangrijkere momenten uit zijn leven mee, iets wat hij fantastisch eerlijk deelt. En dat schepte bij mij direct zo’n band, dat het een beetje voelt alsof ik…
Haha, na het zien van de trailer verwachtte ik het al, en toen ik The Unbearable Weight of Massive Talent vorige week in een voorpremière zag, werd m’n vermoeden ook bewaarheid, want ik heb lang niet zo hard gelachen tijdens een bioscoopfilm! Heerlijke zelfspot van één van de hardst werkende acteurs in Hollywood, en wat mij betreft de beter gelukte versie van The Lost City. Als in: de film gaat ook over iemand die eigenlijk…
Misschien weet je het al van mij, maar écht fan van al die verschillende streamingdiensten ben ik niet (iets met dat het voelt als allemaal verschillende videotheken met ieder hun eigen aanbod, waarvan je eerst lid moet worden om door de collectie te mogen struinen; wil je alles zien, kost je dat een godsvermogen, maar tja: “Het is wel goed voor de economie hè!“). Toen ik een tijdje geleden echter geveld was door corona (én…
Deze ‘Sundance crowdpleaser‘ (en recordhouder qua gewonnen prijzen op dat festival!) is niet alleen een remake van het Frans-Belgische La famille Bélier uit 2014, maar ook door Apple aangekocht voor een recordbedrag. Dat zegt natuurlijk wel wat over de commercieel-populaire feelgood-waarde van CODA, maar het was ook gewoon een erg fijne fijn. Waarbij ik verwachtte dat de buzz deels kwam omdat het ook een beetje een ‘zielige’ film over gehandicapten was. Maar daarin werd ik uiteindelijk…
Het tweevoudig Oscargenomineerde The Worst Person in the World toont wederom hoe geweldig de Noorse cineast Joachim Trier onze (westerse) menselijke geest weet te doorgronden. Maar waar dat in Oslo, 31. august ook nog best ‘zwaar’ was, daar is Verdens verste menneske ook gewoon een leuke, hippe en bij vlagen grappige film. Mooi balancerend op het randje van een jeugdig ‘ik vind dat we kritisch/woke inzake álles moeten zijn’ en ‘betekent opgroeien niet ook dat…
Damn, wat een heerlijk rijke, nostalgische film over jeugdige liefde. En ook de naturel, ‘gewone’ en daarmee extra speciale tegenhanger van de potentieel ‘levensvernachelende’ romantiek die je in films als bijvoorbeeld West Side Story ziet. Daarnaast zit deze nieuwste van meester-regisseur Paul Thomas Anderson vol met echt-bestaande karakters en is de film verrassend grappig, fijn losjes – zeker vergeleken met bijvoorbeeld het strakke van Phantom Thread – en een beetje het voorportaal van Andersons Boogie Nights,…
Zola is eigenlijk alles wat het (in mijn ogen) mislukte Hustlers niet was: een rauwe vertelling over vrouwen die het heft in eigen handen nemen, ondanks de overal aanwezige patriarchale onderdrukking (a.k.a.: lompe, misogyne kerels). En volgens mij ook de eerste film, waarvan het scenario gebaseerd is op een Twitter-draadje. Of zeg maar “draad”, want toenmalig stripper A’Ziah King vertelde in 148 tweets over haar “ho-trip to Florida” in 2015, waarin mensenhandel, ontvoering, moord en…
Adam – Vice, The Big Short, Anchorman – McKay’s nieuwste is bij vlagen hilarisch, maar bij meer vlagen ook wat ‘verwarrend’, als in: teveel parodie om een serieuze metafoor voor de klimaatcrisis te zijn, maar ook weer te serieus (en herkenbaar) om puur komedie te zijn. McKay lijkt een beetje te proberen om de sfeer van Kubricks Dr. Strangelove te benaderen (met af en toe een vleugje Network), maar dat lukt hem helaas niet. En…
Ghostbusters: Afterlife is by far de beste ‘reünie-film’ van de afgelopen jaren (ik vergelijk ‘m daarvoor overigens enkel met teleurstellingen Bill & Ted Face the Music en T2 Trainspotting), maar mogelijk komt dat wel doordat de film meer ‘Steven Spielberg-erig’ aanvoelt, dan dat het een amechtige poging is om op het succes van het 37-jarige (!) origineel te cashen. Al ‘vrees’ ik ook wel een beetje, dat je die oude film(s) wel gezien moet hebben,…
Op zondagavond heb ik vaker zin in simpele films, en met deze prequel van het best vermakelijke Army of the Dead kreeg ik ongeveer wat ik wilde. Die 6,4 op IMDb verraste me zojuist totaal niet, want ondanks dat Army of Thieves een best rustige vertelling hanteert met een romantische twist waar het ook best fijn bij inleven is (mogelijk doordat de hoofdrolspeler ook de regie op zich nam?), creëert de film vooral een hoop…
Ben volgens mij niet de enige die deze weken lichtelijk overdreven moe ben, maar dat is zeker deels de reden dat ik deze Poolse Oscarinzending niet echt ‘binnen’ kon laten komen. Na het zien van de mysterieuze trailer was ik namelijk super-benieuwd naar deze overduidelijke aanklacht tegen (of satire op) moderne, rijke Polen en hun oppervlakkige/asociale levens. Wel gaaf hoe makers Malgorzata Szumowska en Michal Englert (In The Name Of, Cialo) een melancholische ‘dreamscape‘-sfeer weten…