They Cloned Tyrone (2023)
Bij het zien/horen van deze titel schoten er direct twee dingen door m’n hoofd. Allereerst natuurlijk Erykah Badu’s hit Tyrone, die inderdaad tijdens de aftiteling voorbijkomt (maar wel thematisch aangepast aan de film). Maar ook mijn tweede gedachte werd bevestigd: deze film past perfect in die golf van ‘zwart activistisch absurdisme’, waarin eerder Boots Riley’s Sorry to Bother You voorbijkwam, maar ook een serie als Watchmen past.
En dat houdt dus in, dat They Cloned Tyrone niet alleen behoorlijk verrassend is, maar ook een leuke variant biedt op een sowieso gaaf thema. Waarbij ik ook verdomd veel interpretaties en/of projecties kwijt kon…
Het verhaal
Gezet in een ietwat apart aanvoelende setting zien we hoe Junebug (Trayce Malachi) door z’n wijk the Glen fietsen, op zoek naar Fontaine (John – Attack the Block, The Woman King – Boyega), drugsdealer van beroep. Al snel blijkt Fontaine in conflict met de rivaliserende Isaac (J. Alphonse – Just Mercy – Nicholson), en na een bezoek aan één van z’n klanten, pooier Slick Charles (Jamie – Ray, Django Unchained – Foxx), raakt hij betrokken bij een nogal bloederige schietpartij.
Nu moet ik eigenlijk een – spoiler alert – plaatsen, want ik vond deze film fijn om te ontdekken zonder voorkennis. Maar zoals de titel al doet vermoeden: er zit nogal een twist in de film. Fontaine wordt namelijk doodgeschoten in eerdergenoemde shoot out, maar ontwaakt de volgende dag weer gewoon in z’n eigen bed, zonder enig schrammetje. Aardig verbouwereerd probeert ie te achterhalen wat er gebeurd is, maar als ie teruggaat naar Slick Charles wordt het mysterie alleen maar raarder – einde spoiler alert.
Samen met Slicks favoriete hoertje Yo-Yo (Teyonah – Chi-Raq, If Beale Street Could Talk, Candyman – Parris) gaan ze op onderzoek uit, waarin ze niet alleen een weird experiment onthullen, maar waarin ze ook alle drie nogal wat introspectie moeten ‘plegen’…
Interessante insteek
En dat werkte wel, want ik leefde goed mee met vooral Fontaine’s existentiële verwarring. Waardoor ik nu ook ineens aan een topfilm als Moon moet denken. Dat de film dus ‘speelt’ met onze identiteit, dat is eerdergenoemd gave thema, en daarop kan ik altijd vrij veel projecteren. In feite valt Fontaine’s ego namelijk weg, waardoor hij – in mijn gedachten – ook ‘anders’ om kan gaan met verlies en z’n verdriet daarover. Waardoor hij dus mogelijk volledig in het moment, in het nu, kan gaan leven, en zich niet continu druk hoeft te maken om wat hij wil wraken (uit het verleden), of wat hij wil bereiken (in de toekomst). En zo fiets ik dus even wat Eckart Tolle-theorieën door deze film, want dat levert heerlijke gedachtenspinsels op, althans in mijn hoofd. Spinsels die behoorlijk bevredigend in stand blijven, ook drie dagen na het zien van deze Netflix-film…
Cast & crew
Waarbij deze film vooral John Boyega een geweldige acteeruitdaging bood. Niet alleen is Fontaine sowieso een type dat ik deze van oorsprong Britse acteur niet eerder heb zien spelen (al wil Boyega’s Attack the Block-karakter mogelijk wel ooit zo’n type gangbanger worden), en daarin is hij – met gouden grill en al – volledig geloofwaardig. Waar zijn uitdaging verder zit zal ik niet verklappen in verband met spoilers, maar mocht hij nog een nieuwe acteer-showreel willen maken, dan kan ie waarschijnlijk zo’n 50% van de content daarvoor wel uit They Cloned Tyrone halen. Zonder vooral Foxx’ bijrol teniet te doen hoor, want hij mag uiteindelijk ook ‘meer’ doen dan enkel het verrassende onderkruipsel Slick Charles te spelen. Leuk om Foxx een keer niet in de stoere hoofdrol te zien, maar in een wat meer nederige rol. Teyonah Parris speelt de rol van Yo-Yo. Jij herkent haar mogelijk ook uit WandaVision (tv), waaruit haar Monica Rambeau-karakter later dit jaar terugkeert in Marvels The Marvels (met Brie Larsons Captain Marvel en Iman Vellani’s Ms. Marvel). Met andere woorden: haar kostje is aardig gekocht…
Regisseur Juel Taylor begon ooit als sound mixer, schreef onder andere mee aan het scenario van Creed II, en regisseerde hiervoor voornamelijk tv-series en -films. Taylor schreef ook het scenario van They Cloned Tyrone, al kreeg hij daarbij hulp van coscenarist Tony Rettenmaier. Daarmee werkte Taylor eerder overigens ook aan die volgens mij aardig geflopte LeBron James Space Jam-reboot uit 2021. Met andere woorden: had ik dit vooraf geweten, dan waren m’n verwachtingen voor They Cloned Tyrone mogelijk niet bijzonder hoog geweest…
Final credits
En deze film is zeker niet ‘foutloos’ hoor, maar als je houdt van films als Moon, Sorry to Bother You en bijvoorbeeld Nine Days, dan denk ik dat je de vrij creatieve invulling van eenzelfde thema hier best wel interessant zult vinden. They Cloned Tyrone is in elk geval een film waarover je naderhand na mag denken, zonder dat je jezelf dan direct ‘een consument’ voelt.
En dat er daarnaast ook nog een behoorlijk scherpe metafoor overduidelijk en vol in je gezicht wordt gekwakt (denk ik daarom nu ineens ook aan Barbie?), dat toont niet enkel de urgentie van dit soort verhalen (met andere woorden: méér niet-witte makers a.u.b.), maar ook een zelfvertrouwen waar menig burgerrechtenactivist enthousiast van zal worden…