Ik geef het direct toe, maar buiten Baz Luhrmanns Romeo + Julliet en het (voor ‘Shakespeareans’ alleen vanwege de titel al) hilarische Hamlet 2, ben/was ik niet echt bekend met Shakespeare’s werk. Maar in Joel Coens meer dan indrukwekkende, theatrale en licht-film-noir-ische The Tragedy of Macbeth werd vrij snel duidelijk waar ik al op hoopte: dat Shakespeare’s taal zeker niet alleen bedoeld was om mee te shinen/pochen, maar hij daarmee ook zijn meer dan interessante…
Had gisteren zin in een ‘levendige’ film, en met deze inmiddels klassieke vertaling van de klassiek Griekse tragedie over Orpheus en Euridyce, gezet aan de vooravond van het Carnaval in Rio de Janeiro, kreeg ik zeker waar ik op hoopte. Daarnaast raakte de magie van zowel de jochies in de film als die van de romantische tragedie mij zoveel, zodat ik met een aardig grote glimlach de aftiteling aanschouwde. Juist ook omdat deze Gouden Palm-,…
Niet alleen één van de meest opvallende filmtitels ooit (?), maar Electra Glide in Blue biedt ook prachtig camerawerk (van Conrad – Cool Hand Luke, American Beauty – Hall). Al zat voor mij de ‘schoonheid’ vooral in de scherpte van het droomachtige verhaal (zowel in thema als in vorm). En dat maakt deze road classic met Robert – Lost Highway – Blake tot de volgende heerlijke 70’ies-film die ik deze maand mocht ontdekken. En wat…
Wat is het toch heerlijk om nog genoeg (cult)klassiekers te kunnen ontdekken, zoals deze cross-country road movie Two-Lane Blacktop, met top-muzikanten James Taylor en Dennis – The Beach Boys – Wilson in twee van de vier (hoofd-)rollen. Rollen met heerlijk abstracte namen als The Driver en The Mechanic, aangevuld met The Girl en G.T.O.. Inderdaad: één karakter is gewoon vernoemd naar de tweede auto in deze film. En dan is die omgebouwde Chevrolet One-Fifty uit…
Mank – over Herman J. Mankiewicz’ inspiratie voor en het schrijven van het scenario van ‘all time classic‘ Citizen Kane – is niet alleen vormgegeven als een klassieker, maar lijkt dat ook ‘instant’ te zijn. Nu vind ik films over schrijvers altijd bovenmatig interessant (van The End of the Tour tot Adaptation tot Where the Buffalo Roam, en nog zoveel meer), maar in Mank vertelt regisseur David – Se7en, Gone Girl – Fincher niet alleen…
Het regiedebuut van de Oscarwinnende cameraman Haskell Wexler is mogelijk wat minder imponerend dan Network (en vooral ‘de speech’ daarin) en wat minder toegankelijk dan Dennis Hoppers vrijwel gelijktijdige regiedebuut Easy Rider, maar qua relevantie in onze huidige tijd mogelijk wel de ‘winnaar’ van die twee klassiekers (alhoewel Network op een iets ander vlak nog altijd urgentie heeft). Maar Medium Cool is ook een zeer experimentele en radicale film, waarin echte documentairebeelden moeiteloos vermengd zijn met…
Een film die me laat denken aan meesterwerken als Five Easy Pieces, Taxi Driver, Cool Hand Luke en zelfs Drive, is natuurlijk voor elk filmliefhebber een must. En dan ken ik genoeg mensen die nog veel meer van dit soort 70’ies-misplaatste-eenlingen-met-een-onvermijdbaar-lot-films kennen, die waarschijnlijk nog vele en betere links naar/met andere films weten te leggen (ik las bv. ook dat Michael Mann ooit een eerste versie van het script schreef, járen voordat hij zelf bv.…
“Huiverig” is mogelijk wat overdreven, maar voorafgaand aan ’t zien van deze met 12 Oscarnominaties overladen film over de laatste vier maanden in het (politieke) leven van Abraham Lincoln had ik wel zoiets van: “Ja, zouden wij die film hier wel op dezelfde manier waarderen, want bevat de film niet teveel Amerikaanse borstklopperij?“. Nadat ik ‘m gisteravond met precies die insteek zag kan ik alleen maar concluderen dat ze het bij de Academy for Motion Pictures…
Eigenlijk ben ik nog helemaal niet in staat om deze recensie te schrijven, want anderhalve dag na het zien van het meesterlijke The Master is de film nog altijd aan het bezinken. Held Paul Thomas Andersons film is er één die zeer veel over laat aan jou als kijker, iets waar het mainstream (Hollywood-) publiek vrijwel zeker geen zin in heeft, want zelf nadenken omdat de film geen duidelijke antwoorden geeft, daar waagt ‘men’ zich in…
Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik deze ontzettend gewelddadige klassieke spaghetti-western waarschijnlijk nooit gezien had als Quentin Tarantino Django Unchained niet gemaakt had. En ook al heb ik aardig wat kritiek op QT’s laatste “vette film!“, hij jat wel van de betere films. Al zijn de verwijzingen naar Django in Django Unchained vrij duidelijk, het grootste verschil tussen beide films past ook exact bij de reden waarom ik hoop dat Tarantino tot inkeer komt…
Heerlijk om wederom ’n classic te kunnen ontdekken, maar ik had eigenlijk niet verwacht dat deze remake van ’n nog klassiekere film (uit 1956) ook nog eens zulke goed geschreven scènes bevatte dat de film, ondanks het vrij absurde gegeven hoe de snatchers naar onze planeet komen, ook qua geloofwaardigheid enorm spannend is. Daarnaast bevat de film ’n aantal scènes die ik waarschijnlijk nooit meer ga vergeten, was het erg fijn om niet alles spoonfed te krijgen…
Toen ik vorige week wat achtergrondinformatie zocht bij Looper kwam ik de naam van deze sci-fi-film uit 1973 al tegen, en gisteravond zag ik inderdaad wel ’n aardige overeenkomst. Ik vroeg me echter direct af of Looper over 30 jaar ook zo ‘schattig’ over komt als Soylent Green, want doordat de techniek in het geschetste toekomstbeeld nogal knullig over komt (leuk zo’n hypermodern Pong-videospel in 2022, zo groot als ’n pinautomaat) kun je de film…