Yes yes yes, ik vond The American een erg goede film, en zeker een stuk beter dan Anton Corbijns eerdere Control. Die was vooral gruwelijk mogelijk gefilmd, maar schoot als verhaal in mijn ogen behoorlijk mis. The American is een stuk meer ‘meticulous’ (wat is het NLse woord?), bevat geen shot teveel en zit perfect in elkaar… Heel misschien iets té perfect. Allereerst: The American draait als PAC-film bij Pathé. En terecht, want deze film…
Een tijdje geleden zag ik Antonioni’s Blowup, en daar kwam ik helaas niet echt ‘in’. Gelukkig was dat bij Professione: Reporter niet het geval… Boy o boy, wat was dit heerlijk rustig (en traag) genieten…! Ik moet eerlijk toegeven: deze film moet ik echt nog wel vaker zien om precies door te hebben hoe alles in elkaar hoort te vallen, maar gelukkig is de laatste scène van de film zo geweldig gemaakt, dat elke viewing…
Helaas, in m’n wens om weer een klassieker te ontdekken en daar gruwelijk van te genieten koos ik afgelopen maandag voor Antonioni’s Blowup uit 1966, maar hier kwam ik echt helemaal niet in. Zou het de “influenza C” zijn geweest, of ligt de film me (nu) gewoon niet? Blowup (of Blow Up, Blow-Up, take your pick) gaat over een Britse fotograaf die betrokken raakt bij een moordcomplot, of toch niet? Ik vind het echt jammer…
Ik krijg altijd een ambivalent gevoel bij het zien van een klassieker als Le mépris. Aan de ene kant is het natuurlijk FANTASTISCH om zo’n film te ontdekken en te realiseren dat Godard echt wel een koning is, maar aan de andere kant is het altijd jammer te zien dat dit soort films in 1963 lang niet zo uniek en alleenstaand waren als dat ze nu zouden zijn… In Le mépris volgen we scenarioschrijver Paul…
Op het moment ben ik een boek aan het lezen geschreven door en over Michael Deeley, een Britse producent van o.a. The Italian Job (nee Charlize, niet die remake met jou erin…), Blade Runner, The Deer Hunter, e.v.a… Niet dat het zo’n enorm goed geschreven boek is (wat langdradig soms), maar op het moment ben ik aan het lezen over het maken van Sam Peckinpahs Convoy. Toen ik The Getaway laatst in ’n DVD-collectie zag…
Wat blijft het fijn om nog altijd films te kunnen ontdekken. Zeker als het zo’n klassieker als Orson Welles’ Touch of Evil. Ook al zie ik nog lang niet alle lagen in dit meesterwerk, en was ik licht buikgrieperig toen ik ‘m zag, ergens voelde ik hetzelfde als toen ik ooit in de Metropolitan Museum in New York twintig minuten lang vanaf een halve meter afstand naar een zelfportret van Rembrandt stond te kijken. Orson…
Ja, ik zal het maar meteen toegeven: ik had The Birds nog nooit gezien. Maar ergens is het ook erg fijn om zo’n klassieker nog te mogen ontdekken op je 35e ;). En ja: ik ben fan van Hitchcock, ook al hebben z’n films een diepgang die ik lang niet altijd oppik. Deels omdat ik misschien een andere visie heb en ik het daarom lastig vind met hem mee te gaan, deels omdat ik misschien…