Dat ik nog nooit van deze film gehoord had, terwijl hij toch geregisseerd is door maar liefst twee respectabele regisseurs (Curtis – L.A. Confidential, Too Big to Fail – Hanson en Michael – Nell – Apted), dat was sowieso al vrij opmerkelijk. Nu ik ‘m gezien heb begrijp ik ’t wel, want ondanks dat het op ’n ‘mooi’ waargebeurd verhaal is gebaseerd (over surflegende Jay Moriarty), is de film niet veel meer dan gemiddeld goed.…
Beasts of the Southern Wild is ’n PRACHTIGE film die terecht al vele prijzen won, waaronder maar liefst vier prijzen op het afgelopen Cannes festival, waaronder de FIPRESCI Prize (prijs van de filmcritici) en de Camera d’Or (beste debuutfilm), maar ook de prijs voor beste cinematografie en de Grand Jury Prize op het Sundance festival. Ik verwacht dat de film eind februari bij de Oscars ook de aandacht gaat krijgen die hij verdient, voor ’n groot deel…
Ken Loach’ nieuwste is ’n best kleine film met wel degelijk sociaal-kritische ondertonen, maar overall gezien is het toch vooral ’n fijne film over tweede kansen en whisky, heel veel whisky. Heerlijk voor ’n zondagavond, ook al voel je – vooral door de authenticiteit van de karakters – dat het geschetste probleem van werkloze jongeren in Groot-Brittannië waarschijnlijk niet vaak uitmondt in zo’n ‘sprookje’. Dat Loach ons dat niet keihard in ons gezicht duwt is…
“America is not a country, it’s a business“, bezigt Jackie Cogan (Brad Pitt) ergens in het geweldige Killing Them Softly. Wat de Australische regisseur Andrew – Chopper, The Assassination of Jesse James… – Dominik daarmee bedoelt wordt gedurende de film op vele vlakken en in vele lagen duidelijk. Van ’n zeer directe aanval op The American Dream (zie bovenstaande quote) tot in de prachtige karakterschetsen die de film bevat. Maar daarnaast is Killing Them Softly…
“Nee, wees niet al te kritisch op de dialogen, want dan ga je je net zo irriteren als in deel 1. Kijk ‘m gewoon als simpel vermaak!“, zei ik letterlijk tegen mezelf voordat Taken 2 in de sneak-zaal begon. Het resultaat: ik irriteerde me inderdaad minder, maar zag ik ook ’n film die vrijwel alle positieve dingen uit het eerste deel mist en de actie en plotwendingen op zo’n simpele manier herhaalt dat ik nu…
Misschien dat Robot & Frank zó subtiel is dat de kans dat je ‘m niet voelt wat groter is, want dat gebeurde bij mij namelijk: ik voelde de emotionele impact die debuterend regisseur Jake Schreier nastreeft helaas niet. Mogelijk miste ik dus wat, want ondanks dat ik het ’n beste fijne en ‘zoete’ film over ouder worden, vriendschap en acceptatie vond, waarin ook goed wordt gespeeld, vond ik ’t verhaal uiteindelijk wat te dun. Het…
Waarschijnlijk is The Campaign regisseur Jay Roach’ humoristische uitlaatklep voor het maken van wel degelijk serieuze politieke films. Want waar The Campaign veel meer met heerlijk lompe Will Ferrell-humor dan met serieuze politiek te maken heeft, daar won zijn Game Change (over de aanstelling van Sarah Palin als running mate van John Cain bij de verkiezingen van vier jaar geleden) onlangs nog vier Emmy’s, waaronder die voor beste regie en beste TV-film/miniserie. Wat lijkt het me…
Lawless is ’n heerlijke en af en toe gruwelijk gewelddadige moonshine-western-outlaw-hillbilly-gangsterfilm, gezet tijdens de drooglegging (denk aan The Untouchables) in de levendige bergen waar ook Jesco – White Lightnin’, The Wild and Wonderful Whites of West Virginia – White z’n kunsten vertoont, gebaseerd op ’n waargebeurd verhaal. En misschien dat Lawless nergens echt de diepte in gaat zoals John Hillcoats vorige film (The Road) dat deed, het feit dat er zoveel bijzaken enkel aangeraakt worden zorgt ervoor dat er…
Trouble with the Curve is ’n goed gemaakte sportfilm en ’n beetje de nostalgische tegenhanger van last year’s Moneyball. Daarnaast is het een aardig vader-dochter drama waarin Clint Eastwood z’n naar eigen zeggen laatste acteer-comeback maakt in het regiedebuut van z’n voormalig opnameleider Robert Lorenz. De rol die Clint speelt is ‘m mogelijk daarom wel zo op ’t lijf geschreven, en ook al volgt de film behoorlijk herkenbare en flink gebaande paden, Lorenz heeft goed…
Thomas Vinterberg is helemaal terug, als hij dat na Submarino al niet was, met deze ineens vrij actuele film over kindermisbruik. Maar eigenlijk gaat ie over iets heel anders, en dat is namelijk onze (begrijpelijke) reactie op ’n mogelijk misbruik en de snelheid waarmee iets als waarheid wordt aangenomen. Wij als kijker weten namelijk direct al dat het om ’n leugen van ’n veel te lief meisje gaat. Waar ik me tijdens de film al pissed…
The Perks of Being a Wallflower gaat sowieso voor de “titel van ’t jaar”-trofee, maar daarnaast is het ook een mooi (autobiografisch?) coming of age-verhaal met ’n aantal thema’s die mij niet geheel onbekend zijn. De film toont ook iets wat ik zelf ooit “memory makes a moment peak” heb genoemd: het verhaal is ’n mooie herinnering aan een periode die toen misschien wel erg moeilijk, maar achteraf gezien geweldig was, en in elk geval…
Afgelopen zaterdag had ik afgesproken voor ’t eerst met m’n neefje (6) en nichtjes (3 en 8 jaar) naar ’n kinderfilm te gaan, en ik koos (gelukkig) voor Nono, het Zigzag Kind. Deels omdat ik er aardige dingen over gehoord had, deels omdat het de verrassende openingsfilm van het afgelopen Nederlands Film Festival was, deels omdat ik geen zin had in de eerste Sinterklaasfilm en deels ook omdat de andere optie, Mees Kees, is geschreven door…