Hansel & Gretel: Witch Hunters (2013)
Hansel & Gretel: Witch Hunters toont het sprookjesduo als volwassenen die het trauma uit hun jeugd trachten te verwerken door de ultieme heksenjagers te worden.
Na het lezen van die zin weet je al dat de film op z’n hoogst ’n lekkere guilty pleasure kan worden, waar ie voor ’n deel ook wel in slaagt, maar de manier waarop het originele verhaal is verbasterd tot slechts ’n wraakmotivatie maakt van de film ’n soort van Van Helsing meets Quentin Tarantino-wraakfantasie. En dat laatste bedoel ik niet zo positief als velen denken (ben namelijk niet meer zo’n fan van QT’s laatste films).
Maar inderdaad: moet ik wel zo serieus over zo’n film schrijven..?
Het verhaal
Waar in het originele verhaal de reis van Hans en Grietje door het bos gezien kan worden als metafoor voor volwassen worden en het vinden van je pad in het leven, daar blijken de ouders hier wel écht liefhebbend te zijn. De stiefmoeder is ook veranderd in hun échte moeder en de motivatie van de ouders blijkt een stuk anders te liggen. Maar hier zal ik niets over vertellen, want dat is best aardig verwerkt door het scenario heen. Ergens was het ook wel ‘fris’ om ’n nieuwe draai aan het verhaal te zien. Het enige wat ik dan jammer vind is dat de educatieve thematiek in het originele sprookje is vervangen door simpel entertainment. Op zich niks mis mee, maar toch…
Hans (Jeremy – The Hurt Locker, The Bourne Legacy – Renner) en Grietje (Gemma – Quantum of Solace, Clash of the Titans – Arterton) zijn inmiddels volwassen en de beste heksenjagers van de wereld. Het verhaal is wel ‘gewoon’ gezet in de omgeving van het Zuid-Duitse Augsburg, waar in de bossen nogal wat kinderen verdwijnen de laatste tijd. De burgemeester en sheriff (???) van het stadje zijn ten einde raad, en ’n lichte aversie ontstaat als de burgemeester Hans en Grietje inhuurt, terwijl de sheriff het wel zelf op denkt te lossen. Dat hem dat duur komt te staan voel je dan natuurlijk wel al aankomen.
Hans en Grietje gaan wat voortvarender te werk, waarbij langzaam ook steeds meer duidelijk begint te worden over hun eigen verleden….
Lichte irritatie
Meer zal ik niet vertellen, buiten ’t feit dat Hans door al dat jeugdige gesnoep van het huisje van de heks suikerziekte heeft ontwikkeld. Hij moet daarvoor elke paar uur een shot nemen, maar dat is op ’n paar momenten nogal belachelijk afwezig in het verhaal, om uiteindelijk weer ’n rol te spelen in de climax. Beetje jammer, maar het toont natuurlijk wel de mate van ‘serieuziteit’ waar je de film mee moet kijken.
Cast
Natuurlijk is Jeremy Renner veel te goed voor een rol in zo’n film, maar je ziet wel dat hij zich lekker vermaakt heeft op de set. Als je wordt omringd door Gemma Arterton, nieuwkomer Pihla Viitala en onze eigen Famke Janssen, dan is dat ook niet zo verwonderlijk. En waar Peter Stormare z’n Amerikaanse carrière ooit hoopgevend begon met rollen in Fargo en The Big Lebowski, wordt ie de laatste jaren (met uitzondering van ’t best geweldige maar vrijwel ongeziene Small Town Murder Songs) eigenlijk enkel gebruikt als standaard bad guy (denk ook aan Schwarzeneggers The Last Stand). In Hansel & Gretel speelt ie z’n rol als arrogante sheriff ook echt met meerdere vingers in z’n neus.
Final credits
Misschien wel ’t meest positieve is de look van de film. De special effects make-up en ook de visual effects zijn gewoon goed gedaan, en qua sfeer vergeleek ik ‘m eerder al met Van Helsing. De Noorse regisseur Tommy Wirkola debuteert met deze film in Hollywood, nadat hij eerder ‘doorbrak’ met ’t nogal foute (maar in z’n genre volgens mij best aardige) Dead Snow, over nazi-zombies in de sneeuw met de hilarische ondertitel “Ein! Zwei! Die!“. Nu maar hopen dat hij snel de vrijheid krijgt om weer z’n eigen stempel te mogen drukken, want Hansel & Gretel: Witch Hunters is uiteindelijk natuurlijk precies de formulefilm die je verwacht…