Sinds het zien van Woody Allen: A Documentary ben ik nóg meer fan van hem geworden, maar weet ik ook dat hij zelf het meest kritisch is op z’n werk. Hij maakt met grote regelmaat films (al zo’n 41 jaar elk jaar één film), en hoopt door die kwantiteit dat er ooit één meesterwerk tussen zal zitten. Natuurlijk heeft hij die al ’n paar gemaakt, en ook al is To Rome with Love geen meesterwerk…
Een Britse film over de rappende en drugdealende/-gebruikende jeugd in één over andere suburb kan natuurlijk interessant zijn, en Ill Manors bevat ook ’n paar scènes die aardig uit de verf komen. Maar helaas zat er (mij) ook genoeg in de weg, waardoor ik me uiteindelijk afvroeg waarom deze film in de sneak preview te zien was. Mocht ie een Nederlandse bioscooprelease krijgen, dan voorspel ik namelijk geen groot succes, want daarvoor is dit speelfilmdebuut…
“Expectations are a bitch“, vooral als je een film gaat kijken. En als je in het openingsshot Robert De Niro dan in een gele taxi ziet stappen om aan ’t werk te gaan (als taxi driver, get it?), dan knallen je verwachtingen natuurlijk nog wel ’n stuk omhoog. Ook al heb je dan al door dat er iets niet helemaal in de haak is in z’n hoofd. Hij (Jonathan Flynn) ziet zichzelf namelijk als één…
In de (Nederlandse) bioscoop verscheen ie nooit, maar nu is deze film met o.a. Ben Affleck, Tommy Lee Jones, Chris Cooper, Maria Bello en Kevin Costner dan toch in Nederland uitgebracht op DVD. Ik begrijp wel waarom dit even heeft geduurd, maar het uitstel heeft er helaas niet voor gezorgd dat ie nu ineens wél urgentie heeft of zo. Ben namelijk een beetje bang dat ’t urgentieprobleem vooral bij de makers en/of regisseur lag, want…
Als steeds groter wordende fan van Woody Allen stoorde het me eigenlijk niet dat de grootste kritiek op de ‘hardest working auteur in cinema‘ in deze documentaire van Allen zelf komt. Eén van de redenen dat Allen documentairemaker Robert B. Weide toestemming gaf om deze openhartige documentaire te maken was z’n respectvolle behandeling van Lenny Bruce in het geweldige Lenny Bruce: Swear to tell the Truth, die ik toevallig ’n paar weken geleden zag. En daardoor…
Waar ik in deel 1 nog heerlijk makkelijk mee kon gaan in het gruwelijke geweld, de ontzettend foute oneliners en die 80-ies actiefilm-nostalgie, daar had ik daar bij deel 2 wel aardig wat moeite mee. Natuurlijk is het weer goed genieten van alle testosteronscènes, maar The Expendables 2 bevat ’n stuk minder zelfspot dan het eerste deel, of mogelijk voelt dat zo omdat het een herhaling van de zelfspot uit het eerste deel was en…
Met “FROM THE GUYS WHO WATCHED THE HANGOVER” tonen de makers direct dat je deze romantische actiekomedie nergens serieus moet nemen. Ik deed dat dus ook niet, en genoot daarom best wel van deze Dax Shepard-show. Want naast het spelen van de hoofdrol deed hij mede de regie, was hij één van de editors en schreef hij ’t scenario. Nog opmerkelijker is dat de film schijnbaar in slechts 10 weken (!!!!!!!!) van idee tot wrap-party…
Na het zien van Alps dacht ik dat ik de weirdste film van ’t jaar wel gezien had, maar dat bleek dus niet ’t geval, want Holy Motors gooit daar nog wat porties bovenop. Wát ’n rare, publieksverdelende maar ook intrigerende film is deze nieuwe van Leos Carax, met de fysieke kameleon Denis Lavant in maar liefst 11 (!) rollen..! En nee, daar bedoel ik geen Eddie Murphy-achtige rollen mee. In Holy Motors volgen wel…
Seeking a Friend for the End of the World is zo’n offbeat rom-com die op sommige momenten erg mooi is, maar net niet dat heerlijke American indie-gevoel weet te halen dat bv. Juno en Little Miss Sunshine wel haalden. Toch vond ik het een erg fijn tussendoortje dat ergens een mix is tussen Perfect Sense en Lars von Triers Melancholia, maar merk ik nu ook dat ik maar beter niet kan vergelijken, want dáár was ik ook…
De remake van één van Paul Verhoevens grootste Amerikaanse successen bevat meer actie dan spanning en is daarmee gewoon ’n aardig stevige sci-fi-actiefilm geworden, die echter op punten ook flink afwijkt van ’t origineel. Ik ken ’t originele Philip K. Dick-verhaal We Can Remember It for You Wholesale niet, dus ik weet niet welke versie meer trouw is, maar ik verwacht dat ik deze Len – Underworld, Die Hard 4 – Wiseman-versie wel ’n stuk makkelijker…
Waarschijnlijk erg toepasselijk om ‘m zo rond de 50e sterfdag van miss Monroe te zien, en misschien is dat ook de (commerciële) reden geweest om deze film nu te maken, maar ik had ’t erg fijn gevonden als “subtiliteit” net wat hoger in het vaandel van de makers had gestaan. Ondanks dat ie best vermakelijk was voelde de film voor mij namelijk aan als ’n gefabriceerde mengelmoes waarin men aardig is doorgeslagen in ’t verwerken van…
Ik moet eerlijk bekennen dat ik afgelopen zondag weer in de valkuil trapte, doordat ik veel te analytisch deze klassieke western bekeek. Ik voelde direct na afloop dan ook ’n lichte teleurstelling, bedacht me ook dat ik The Treasure of the Sierra Madre, The Wild Bunch en Rio Bravo veel ‘vermakelijker’ vond, maar moet óók toegeven dat de film wel erg lang nasuddert in m’n hoofd. De film staat natuurlijk ook niet voor niets op nummer…