End of Watch is de deels indrukwekkende laatste toevoeging aan de ‘David Ayer meets the LAPD‘-wereld, en staat qua kwaliteit tussen aan de ene kant Training Day en aan de andere kant Dark Blue en Harsh Times in. Zeker vanwege het aanstekelijke samenspel tussen Jake Gyllenhaal en Michael Peña en de sterk neergezette sfeer een aanrader, maar ik vroeg me tot aan de laatste scène wel af waarom Ayer voor ’n soort found footage-aanpak heeft…
Ondanks de visueel geweldige mix van live action en animatie (waarbij niet altijd duidelijk is waar de overgang zit), de zeer mooie thema’s (zonder lijden geen kunst, onmogelijke liefde), de mooie balans tussen zwaar melodrama en magisch-realistische humor én de knappe acteerprestaties (van o.a. Mathieu Almaric, Isabella Rossellini, Chiara Mastroianni, Golshifteh Farahani en Maria de Medeiros) lukte het me helaas niet om écht te genieten van Poulet aux prunes (letterlijk: kip met pruimen, een Iraans gerecht),…
Wow, ik wist voordat al dat er iets ‘raars’ met deze film aan de hand was, omdat ik had gehoord dat het een soort liefdesverhaal was, maar dan vertelt door twee verschillende verhalen/tijden door elkaar heen te laten lopen. Een lichte vrees voor ’n Franstalige The Lake House-achtige film voelde ik wel, maar die bleek compleet ongegrond. Maar dat het uiteindelijke resultaat zó mooi magisch-realistisch in elkaar zou vallen had ik ook niet verwacht. Al…
Niet wetende wat ik moest verwachten was ik aardig verrast door de aparte mix van komedie, western, 70-ies non-conformisme en aanstekelijke romantiek. Het is ’n interessante Jack Nicholson-show, waarin veel van z’n talenten samenkomen. Naast de regie nam ie ook de hoofdrol voor z’n rekening, en ook al is het misschien niet z’n beste film, ik vond ‘m onverwacht vermakelijk (ook in z’n rebelse weirdness), tot en met ’t einde… Het verhaal Nicholson speelt Henry Moon,…
Alle Project X-, The Hangover-, Old School– en Van Wilder-achtige films zijn schatplichtig aan National Lampoon’s Animal House, mogelijk de eerste (?) komedie die universiteitscampussen als anarchistische bolwerken toonde, voornamelijk om jou stevig aan ’t lachen te krijgen, maar er zat zeker ook wel kritiek in op de Amerikaanse samenleving in het groot. Maar je hoeft echt niet te gaan zoeken naar diepere betekenissen om keihard te kunnen genieten van John Belushi’s doorbraakfilm bij het…
Allereerst: ik ken de originele 2000 AD comic van Judge Dredd niet, dus of dit één van de betere comic-verfilmingen aller tijden is (zoals ik ergens las) weet ik niet. Misschien moeten fans van de comic dan ook niet verder lezen en deze film gewoon zo snel mogelijk gaan kijken… Voor mij was de enige referentie echter de “I am the law“-Sylvester Stallone B-film uit 1995, waar toen net zo hard om gelachen werd als…
Als je een documentaire maakt die nadelig uit kan pakken voor de (winstgevendheid van de) farmaceutische industrie, dan is het zeker in deze hoogtijdagen van internet van enorm belang dat de claims die je maakt ook makkelijk te verifiëren en moeilijk te weerleggen zijn. Forks over Knives lijkt mij nog altijd één van de belangrijkste documentaires ooit gemaakt, maar die werd vrij handig onderuit gehaald door ‘doktoren’ met andere belangen. En juist door het behoorlijk…
Toen Men in Black 3 in 3D in de bioscopen draaide had ik er weinig zin in, en mogelijk was de verrassing daardoor extra groot toen ik ‘m afgelopen zaterdagavond ‘gewoon’ op DVD en in 2D thuis zag en me best aardig vermaakte. Een creepy bad guy, Josh Brolins geweldige vertolking van ’n jonge Tommy Lee Jones, een wat campy achtige benadering van tijdreizen, ’n ietwat geweldadigere manier om af te rekenen met rogue aliens en…
Toen ik anderhalf jaar geleden 2 Days in Paris zag was al vrij snel duidelijk dat actrice, schrijfster, componiste en regisseuse Julie Delpy goed heeft opgelet toen ze geregisseerd werd door een flink aantal grote regisseurs. Verrassend dat ze nog nooit in ’n film van Woody Allen speelde, want de overeenkomsten tussen hun manieren van verhalen vertellen zijn zo talrijk dat het bijna redundant is om te melden. Okay, Delpy maakt misschien net wat ‘makkelijkere’…
Oliver Stone’s nieuwste film is er één die het publiek nogal verdeelt, want ten eerste is het een combinatie van film noir-elementen en de heerlijke Californische zon, wat een vrij aparte combinatie oplevert. Daarnaast is het ook een wat pulp-achtig en snel gemonteerd ‘Quentin Tarantino meets Tony Scott‘-achtig spektakel met een onverwachte liefdesdriehoek die homofoben schijnbaar angstig en/of agressief maakt, maar de grootste discussie over deze film gaat toch over het aparte einde, dat mij…
Regisseur Jaume Balagueró, die een paar jaar geleden behoorlijk verraste met [REC], komt nu met ’n wat klassieker gestructureerde licht psychologische thriller, die je niet alleen aardig wat oncomfortabele gevoelens laat voelen, maar ook een zeer sterke en creepy rol van Luis – Cell 211, También la lluvia – Tosar voorschotelt. Toch zette ik dat woord “licht” niet voor niets in de vorige zin, en dat vind ik wat jammer… Het verhaal De film begint…
American Reunion is ’n onverwacht nostalgische flashback naar de eerste twee of drie American Pie-films waar ik lang geleden van genoot. Vanaf deel 3 ben ik volgens mij afgehaakt, en had ook helemaal geen behoefte om deze te gaan zien, maar na een aantal positieve reacties besloot ik ‘m toch te kijken. En wat bleek: het was precies de film waar ik op hoopte. De ‘helden’ uit het eerste deel zijn allemaal weer bij elkaar, waarmee…