Deadfall (2012)
Ja, ik vond Deadfall een best interessante kleine film die ook niet veel ‘groter’ wil zijn. Een beetje ’n duister sprookje met wat ‘neo-noir‘- en zelfs western-elementen. Maar zeker ook ’n film waarbij marketingmensen zich tegen-natuurlijk in moeten houden qua promotie, want met zo’n cast verkoop je deze film al snel ‘verkeerd’. Koppel dat aan ’t feit dat geen van de karakters standaard zwart-wit wordt neergezet en je dus niet zomaar met één van de karakters mee zult willen gaan en je kunt wel begrijpen dat deze film niet bij iedereen goed aan zal komen…
Het verhaal
Nou, eigenlijk lopen er een aantal verhalen door elkaar heen. Ten eerste is er het verhaal van de overvallende broer en zus, die na ’n autocrash de sneeuw van één van de noordelijke staten van de USA trotseren om te ontkomen. Daarnaast is er het verhaal van de ex-gevangene/ex-bokskampioen op weg naar z’n ouders voor Thanksgiving, waarbij je direct door hebt dat er nogal wat issues met papa zijn, en dat is ook het geval tussen de sheriff van het stadje waar het grootste gedeelte van de film zich afspeelt en z’n ambitieuze dochter, die tegen papa’s wil in óók bij de politie is gegaan. En dat die verhalen uiteindelijk allemaal bij elkaar komen in ’n soort van klassieke ‘standoff‘ zal niet als verrassing komen…
Net zoals de hele film niet onvoorspelbaar is. En opvallend genoeg: dat zat mij nergens in de weg. Regisseur Stefan Ruzowitsky laat namelijk ook bewust enkele zaken open, zodat je het gevoel krijgt dat je naar echte mensen zit te kijken met ’n leven buiten de film, want het verhaal gaat na de aftiteling voor mijn gevoel wel degelijk verder, net zoals het voor de begincredits ook al ‘bestond’. En dat hij de thematiek inzake die ouders-kinderen-spanning wel iets te duidelijk centraal stelt en dat misschien wel iets mysterieuzer had mogen houden, dat vergeef ik ‘m wel…
“This is kinda like an old movie, don’t you think?“
Bovenstaande is ’n letterlijke quote uit de film en geeft ook wel ’n beetje de ambitie van de makers om ’n ‘klassieker’ te maken weer. En qua rust in de vertelling is het dat ook wel ’n beetje. Denk Fargo meets The Grey meets Wrecked meets Hanna met nog ’n vleugje Reindeer Games. Toch verwacht ik niet dat we over enkele jaren op deze film terug zullen kijken en ‘m als ’n klassieker zullen zien, maar ’n fijn en lichtelijk verrassend tussendoortje was het zeker wel…
Dat verrassende zat ‘m ook zeker in de cast. Door het ontbreken van credits aan het begin van de film voelde ik m’n ogen enkele keren groter worden toen er weer ’n bekende acteur in beeld verscheen. Uit ‘volledigheidsoverwegingen’ tag ik onder m’n recensie altijd de namen van de acteurs (en regisseur), zodat je door daarop te klikken ook andere recensies vindt waarin ik het over deze personen heb, maar ik zal de namen in deze recensie zelf vermijden. Buiten die van Eric Bana dan, want zijn rol is namelijk lekker ambigu. In de tweede scène van de film weet je al dat hij geen standaard bad guy is. Hij wil zichzelf ook graag deels als verlosser zien (“Are you an angel?“), maar weet ook dat hij z’n ziel al in de tweede scène is verloren, en mogelijk zelfs al eerder. Maar juist die ambiguïteit in zo’n beetje elk karakter in de film zal ook wel de grootste reden zijn dat deze film aardig wat kritiek krijgt. Overigens vooral van IMDb-bezoekers, niet van recensenten. Maar dat het lastiger kiezen is met wie je mee wilt gaan, doordat van de personages niemand makkelijk te behappen/zwart-wit is neergezet, dat vinden velen mogelijk irritant. Ik vind het juist wel van lef getuigen…
Conclusie
En dat Ruzowitsky nogal gedurfde of in elk geval verrassende keuzes maakt blijkt wel uit z’n filmografie. Hij won in 2008 overigens ’n Oscar voor Die Fälscher, maar zou eigenlijk bekend moeten staan als één van de meest veelzijdige filmmakers van dit moment. Naast horror maakte hij bijvoorbeeld ook een Heksje Lilly-film, en naast ’n foute oorlogskomedie met Matt LeBlanc won hij met z’n tweede film ook al ooit ’n Tiger Award op het IFFR. Dus net als deze film is ook z’n regisseur niet makkelijk in ’n hokje te plaatsen. Voeg daar nog ’n tweetal hele vette actiescènes bij en je begrijpt hoe lastig deze film in de markt te zetten is. Mogelijk dat de film daarom beter zal vallen bij mensen die ook ’n (lichte) afkeer hebben tegen ’t zien van film als puur entertainment waar primair geld aan verdiend moet worden…