Toch grappig om te zien hoe de Britse regisseur Edgar Wright, die ooit doorbrak met een drietal (bijna) parodie-films op Amerikaanse blockbusters, nu zelf de beste Amerikaanse blockbuster van het jaar maakt. Geholpen door de grootste ster van het moment, met een geüpdatet script waarin je ook aardig wat hedendaagse politiek kunt ‘voelen’, en al de tweede film dit jaar die geschreven lijkt door ene Richard Bachman. En ik typ “lijkt”, want dat is ‘gewoon’…
Is het inmiddels zover, dat ik films wel eens net zo ’terloops’ beoordeel als een aflevering van een populaire tv-serie? Ik ging zaterdagavond namelijk met de allersimpelste en vermoeide verwachtingen naar Tron: Ares, waarbij ik – door de tegenvallende buzz er omheen – klaar zat om me best te gaan ergeren aan de risicoloze commercialiteit van deze film. Maar wat bleek: de Noorse maker van Bandidas (!?), Max Manus en Kon-Tiki – Joachim Rønning – heeft…
Niet om jouw verwachtingen omhoog te knallen, maar ik was aangenaam verrast door hoe makkelijk ik mee ging in het verhaal van The Fantastic Four: First Steps. De reden is dat het gevaar in de film komt van iets dat ‘boven’/buiten ons staat, en de film gaf me genoeg ruimte om m’n eigen filosofische ‘quatsch’ daarop te kunnen projecteren. En dat intrigeerde dus behoorlijk. Ergens ietwat vergelijkbaar met hoe ik ook met Thanos’ motivaties mee…
James Gunns versie van Superman bevat meer dan voldoende interessante elementen en scènes, die deels als ‘klassiek’, en deels als ‘woke’ betiteld kunnen worden. Precies daardoor schieten er nogal wat MAGA-aanhangers in hun paniekpanty, al lijken zij vergeten dat het ooit best ‘klassiek Amerikaans’ was om immigranten te verwelkomen en minderbedeelden te helpen. Waardoor Superman ineens politiek gemaakt wordt door degenen die de film van ‘politieke inmenging’ betichten. Heerlijk toch, hoe projectie werkt..? Iets dat…
Best opvallend, als karakters in de film bijna letterlijk verwoorden wat hun vertolkers (Scarlett Johansson, Mahershala Ali en Ed Skrien) volgens mij ook als motivatie zagen voor hun deelname: de dikke paycheck. En dat is niet het enige overeenkomst tussen de realiteit in de film en die in real life, want waar het publiek in de film z’n interesse in dinosauriërs nogal verloren blijkt, pogen ze met deze Rebirth ook de tanende interesse in deze ooit…
Allereerst: yes, ik heb heerlijk genoten van The Life of Chuck. Door de voice-over en fragmentarische, omgekeerde vertelling merk je direct dat het een boekverfilming is, maar dan wel één van een Stephen King-kortverhaal, door één van de interessantste genre-filmmakers van het moment: Mike – Midnight Mass (tv), The Fall of the House of Usher (tv), Doctor Sleep, The Midnight Club (tv) – Flanagan. En qua cast nam hij tal van ‘bekende koppen’ uit die…
Nee, dit Marvel-pad lijkt nogal wat verkeerde afslagen genomen te hebben. Naast het erg slecht geschreven script (dat ook inhoudelijk voor vertrouwensproblemen zorgt), moet je je ook nog herinneren wat er in The Incredible Hulk in 2008 (!!!) gebeurde, want anders snap je waarschijnlijk niks van het verhaal. Ik dacht dat het kwam doordat ik die The Falcon and the Winter Soldier-serie niet gezien heb, en ik ook die bewust verwarring zaaiende What If..?-serie heb…
Yes, Bong – Parasite – Joon-ho is terug in heerlijke kritisch-komedie-topvorm met deze geweldige mix van absurdisme en scherpte, op een creatieve manier die menig MAGA-adept tot snowflake schijnt te maken. Grappig dat de film al drie jaar geleden geschoten is, en dat de makers zich nu ‘moeten’ verantwoorden bij (volgers van) de grote oranje leider, omdat zij (helaas) in alles en iedereen een potentiële vijand zien… Maar Mickey 17 is totaal geen Edge of…
Soms wordt mij wel eens ‘verweten’ dat ik té kritisch ben, of enkel arthouse-films wil zien. Iets dat ik kan begrijpen – veel mensen hebben aan het eind van een stressvolle werkdag vooral zin in ‘vluchtvermaak’ – en iets waar ik natuurlijk rekening mee móet houden, wil jij iets aan mijn recensies hebben. Daarom meld ik ook graag, dat ik op momenten net zoveel zin heb in lekker escapisme hoor. En dat is exact wat…
Als ik vertel waar Companion een best duidelijke hommage aan is, dan verklap ik eigenlijk een plotelement dat de meesten buiten mij waarschijnlijk voorafgaand al wisten. Ik kijk nu de trailer en ja hoor, daarin wordt de twist gewoon direct volledig getoond. Dus okay, hoef ik me dan ook niet in te houden..? Nee, ik ga hier verderop (na een “spoiler alert”) pas dieper op in. Wat ik hier wél al kwijt wil, is dat…
De maker achter de geweldige documentaires Senna en Amy komt nu met een als science-fiction verpakte waarschuwingsdocumentaire, die wat mij betreft nogal leed onder precies de gekozen vorm. Het sci-fi-verhaal is te ‘plat’ om je betrokkenheid te vergroten, en de overduidelijk wordende focus op precies onze afgelopen 15-20 jaar veroorzaakt qua filmverhaalbalans voor nogal wat ‘problemen’, wat waarschijnlijk ook de reden is voor die lage online beoordeling. Al kan de film ook wel lijden onder…
Door de komst van allerlei streamingdiensten, die ook allemaal voldoende content moeten hebben om iets aan te kunnen bieden, lijkt ook mijn kritische blik ietwat veranderd. Elevation is namelijk een film die op bijvoorbeeld Apple TV of Netflix best wel eens een verrassing kan zijn, maar waarvoor een bioscooprelease nét wat te ‘groot’ is. Of althans: mijn verwachtingen bij een bioscoopfilm zijn toch nog altijd een stuk hoger, dan bij films die vroeger als straight-to-video…