Zola is eigenlijk alles wat het (in mijn ogen) mislukte Hustlers niet was: een rauwe vertelling over vrouwen die het heft in eigen handen nemen, ondanks de overal aanwezige patriarchale onderdrukking (a.k.a.: lompe, misogyne kerels). En volgens mij ook de eerste film, waarvan het scenario gebaseerd is op een Twitter-draadje. Of zeg maar “draad”, want toenmalig stripper A’Ziah King vertelde in 148 tweets over haar “ho-trip to Florida” in 2015, waarin mensenhandel, ontvoering, moord en…
Adam – Vice, The Big Short, Anchorman – McKay’s nieuwste is bij vlagen hilarisch, maar bij meer vlagen ook wat ‘verwarrend’, als in: teveel parodie om een serieuze metafoor voor de klimaatcrisis te zijn, maar ook weer te serieus (en herkenbaar) om puur komedie te zijn. McKay lijkt een beetje te proberen om de sfeer van Kubricks Dr. Strangelove te benaderen (met af en toe een vleugje Network), maar dat lukt hem helaas niet. En…
Ghostbusters: Afterlife is by far de beste ‘reünie-film’ van de afgelopen jaren (ik vergelijk ‘m daarvoor overigens enkel met teleurstellingen Bill & Ted Face the Music en T2 Trainspotting), maar mogelijk komt dat wel doordat de film meer ‘Steven Spielberg-erig’ aanvoelt, dan dat het een amechtige poging is om op het succes van het 37-jarige (!) origineel te cashen. Al ‘vrees’ ik ook wel een beetje, dat je die oude film(s) wel gezien moet hebben,…
Op zondagavond heb ik vaker zin in simpele films, en met deze prequel van het best vermakelijke Army of the Dead kreeg ik ongeveer wat ik wilde. Die 6,4 op IMDb verraste me zojuist totaal niet, want ondanks dat Army of Thieves een best rustige vertelling hanteert met een romantische twist waar het ook best fijn bij inleven is (mogelijk doordat de hoofdrolspeler ook de regie op zich nam?), creëert de film vooral een hoop…
Ben volgens mij niet de enige die deze weken lichtelijk overdreven moe ben, maar dat is zeker deels de reden dat ik deze Poolse Oscarinzending niet echt ‘binnen’ kon laten komen. Na het zien van de mysterieuze trailer was ik namelijk super-benieuwd naar deze overduidelijke aanklacht tegen (of satire op) moderne, rijke Polen en hun oppervlakkige/asociale levens. Wel gaaf hoe makers Malgorzata Szumowska en Michal Englert (In The Name Of, Cialo) een melancholische ‘dreamscape‘-sfeer weten…
Ja, The French Dispatch is zeer duidelijk een Wes Anderson-film. Maar misschien wel té duidelijk? Het is ook een hommage aan journalisten met lef (vooral die van The New Yorker in de jaren 50/60), een ode aan verhalen vertellen, met een knipoog naar de Nouvelle Vague. De film zit echter ook zó vol met Andersons (soms aandoenlijke, soms over-aanwezige) poppenkaststijl, met ontzettend veel leuke beeld- en taalvondsten, dat het niet raar is als je de…
Dat regisseur Shawn – Night at the Museum, Date Night – Levy best verrassend uit de hoek kan komen, dat bewees hij al keihard met Real Steel. En toen ik gisteravond met een megagrote glimlach de bioscoopzaal uit liep na het zien van Free Guy, kon ik ook ook weinig anders concluderen dat dat ik van deze The Truman Show-meets-Ready Player One-meets-Tron-meets-Stranger Than Fiction-meets-Grand Theft Auto-meets-Wreck-It Ralph-meets-The Lego Movie-meets-The Matrix (met een vleugje Groundhog Day)…
Waarschijnlijk was ik de enige heteroseksuele, witte, cisgender man in de bioscoopzaal (zeker de enige die alleen was, de ‘mannelijke meskin’ die ik ben), waarmee ik vooral wil aantonen dat ik echt wel weet dat ik niet tot de primaire doelgroep van Meskina behoor. Ergens al de Nederlandse Bridget Jones genoemd, maar waar die Britse film het ook deels moest hebben van de aantrekkingskracht van Renée Zellweger, daar kan Meskina met alle gemak steunen op…
Ik weet dat ik soms moet opletten om American indie-pareltjes als How It Ends de hemel in te prijzen, maar ik vond deze Booksmart meets Dude, Where’s My Car meets Seeking a Friend for the End of the World dus echt héérlijk, vooral qua creativiteit, cameo’s en lekker ‘droge dialoog’-humor. Aan de oppervlakte gaat ie over wat te doen als je weet dat het de laatste dag van het bestaan van onze planeet is, maar ergens zegt…
Ik denk dat Quentin – Mr. Oizo – Dupieux zich best wel eens kapot zou kunnen lachen als hij ‘hoort’ dat je als recensent iets van diepzinnige metaforen en/of betekenissen in z’n films gaat zoeken. Iets dat bij z’n geweldige debuutfilm Rubber overigens zeker wel mogelijk leek, maar van z’n nieuwste – Mandibules (vertaald als ‘onderkaken/bek van een insect’?) – hoef je eigenlijk alleen te weten, dat het een heerlijk absurdistische buddy comedy is over twee…
Nu kende ik Bo Burnham voor deze Netflix-‘komedie’-special enkel van z’n rol als ‘vriendje’ van Carey Mulligan in Promising Young Woman, dus dat hij een multi-talent en stand-up comedian was, dat besefte ik me pas toen ik deze special voorbij zag komen (en zag dat ie de maximale vijf sterren kreeg van The Guardian!). En ik moet zeggen: groot fan van z’n zangkwaliteiten zal ik waarschijnlijk nooit worden, maar deze show blijft wel al een…
Als je de nicht bent van Roman en Sofia – Lost in Translation, The Bling Ring – Coppola, Jason Schwartzman en Nicolas Cage, en de kleindochter van Francis Ford Coppola, en met je debuutfilm Palo Alto behoorlijk wat lef toonde, dan is het des te opmerkelijker dat Mainstream zo ongelooflijk in onbalans en/of ‘achterhaald’ aanvoelt. Al voel je in alles die ‘inside-Hollywood-Los-Angeles‘ sfeer, die je mogelijk kent uit Somewhere, The Bling Ring en zelfs The…