Helaas, waar ik behoorlijk hard moest lachen om het eerste deel, die over-the-top ‘fout’ was, daar gaan ze met dit tweede deel aardig de mist in. Blijkt dus toch lastig om de juiste balans tussen quatsch, siliconen, verhaal en horror te vinden. Je kunt dan ook beter het eerste deel nog een keer kijken, dan dat je geld uitgeeft aan deze. Ondanks de aanwezigheid van good old Gary Busey én David – The Hoff – Hasselhoff……
21 Jump Street is niet alleen verrassend grappig (ik had vooraf best lage verwachten, dat wel), maar geeft ook een geweldige sneer naar het gebrek aan creativiteit in Hollywood, waarmee de film zichzelf ook direct relativeert. Met andere woorden: neem deze film te serieus (door bv. de plot teveel te analyseren), en je beleving zal een stuk minder zijn. Maar doe net als de filmmakers en mogelijk lach je wel net zo hard als ik gisteravond.…
Met zo’n cast zal deze film zeker een aardig publiek trekken, maar met al te hoge verwachtingen kan deze film ook goed tegenvallen. Voor mij kwam de film vrij verrassend langs, dus ik had eigenlijk geen verwachtingen. En daarom vond ik ’t een best vermakelijk tussendoortje over iets waarvan ik nooit had gedacht dat Hollywood ooit een film zou maken: vogelspotten… In de film wordt er vrij moeilijk gedaan over de term “bird watching”. De…
Na het zien van de intrigerende en heerlijk foute trailer, in combinatie met de titel van de film, was ik blij dat ik deze op import-DVD afgelopen vrijdag zag, want na ’t in mijn ogen teleurstellende World’s Greatest Dad toont Bobcat Goldthwait dat hij wel degelijk een gepassioneerd persoon én regisseur is. God Bless America gaat over de terminaal zieke Frank die alle kutprogramma’s op de commerciële zenders niet meer trekt en vindt dat er…
Voor fans van Wes Anderson en de fragiele en ontzettend gedetailleerde wereld die hij in z’n films creëert is Moonrise Kingdom een prachtige toevoeging aan z’n oeuvre. Weet niet of hij door deze films méér fans zal gaan krijgen (who cares inderdaad), maar ik heb weer een nieuwe film die zeker in m’n top-25 van ’t jaar gaat komen. Ik vond het wederom gruwelijk fijn vertoeven in z’n weirde wereld, en de film bevat ook…
Mijn initiële reactie na het zien van The Dictator, Sacha Baron Cohens nieuwste over een Oost-Afrikaanse dictator die in New York de kluts (en z’n baard) kwijtraakt, was dat ie qua ‘leukheid’ een beetje tussen ’t geweldige Borat en ’t teleurstellende Brüno in zit. Maar er zitten ook best een aantal scherpe kantjes aan de film, die voor mij persoonlijk niet ver genoeg werden uitgewerkt, totdat Baron Cohen toont wel degelijk vlijmscherp politiek commentaar te…
Na een dag behoorlijk hard werken was ik gisteravond dermate moe dat ik ’n lekkere simpele komedie wilde zien, en ondanks dat ik het eerste deel slechts ‘aardig’ vond, besloot ik Johnny English Reborn te kijken. Ik ben overigens enkel een ‘gemiddeld’ fan van Rowan Atkinsons strapatsen, maar moet toegeven dat dit tweede deel in z’n James Bond-spoof-serie mij gaf waar ik zin in had: gemakkelijk vermaak… Vijf jaar geleden is English, door een mislukte…
Iets later dan verwacht, maar gisteravond zag deze meest recente samenwerking tussen Tim Burton en Johnny Depp, en ik wil eigenlijk direct melden dat ie me behoorlijk tegenviel. Ik ken de soap-achtige TV-serie uit de jaren 60-70 niet, waarop de film gebaseerd is, maar ik vind ook niet dat dat een reden mag/kan zijn om een film wel of niet goed te vinden. Op één of andere manier pakte de film en ’t verhaal me…
Geweldig hoe hard ik gisteravond genoot van een film die 86 jaar (!) geleden is gemaakt. En verwacht in deze recensie zo’n beetje alle positieve bijvoeglijke naamwoorden die ik ken, want ik vond ‘m zo geweldig dat ik ‘m heel snel op Blu-ray ga kopen. De droge humor, een mooi en universeel liefdesverhaal en een goedaardige, wat sullige hoofdrolspeler waar je je graag mee identificeert zorgt ervoor dat eigenlijk alles aan deze film werkt. Dat…
Tja, ik ben een beetje verdeeld over deze familiefilm/musical. Ten eerste moest ik gruwelijk wennen aan de over-zoete, bijna camp-sfeer die vooral de intro van de film kenmerkt (waarschijnlijk door de overdaad aan muziek- en dansnummers), maar toen dat na een kwartier plaats maakte voor ’n vrij zelfbewust verhaal – er wordt meerdere keren letterlijk fourth wall breaking commentaar gegeven op eerdere scènes – toen kwam ik er best goed in. Tegen ’t eind gaan ze…
Een groter contrast tussen twee opeenvolgende films is waarschijnlijk niet mogelijk: van het brute war mongering van Act of Valor naar de wondere wereld van Ari Kaurismäki’s droogkomische maar ook maatschappijkritische ‘sprookjes’. Want een sprookje mag je Le Havre wel noemen, want alhoewel de film eerst wat droog op m’n brood leek te vallen en ik er wat lastig ‘in’ kwam, hoe fijner de film in m’n herinnering begint aan te voelen… Ja, dit is Kaurismäki’s eerste film…
Ik heb The Change-Up in de bioscoop bewust overgeslagen, omdat ik weinig zin had in het subgenre dat in mijn beleving in de 80’ies z’n ‘hoogtij’ vierde (met films als All of Me, Big en 18 Again!) en aan het begin van dit millennium nog een comeback trachtte te maken met de Freaky Friday-films. Maar dit is een film uit 2011 van de schrijvers van The Hangover en de regisseur van Wedding Crashers, dus deze bromantic comedy-variant…