La délicatesse (2011)
La délicatesse is een vrij lastige film om te plaatsen, omdat ik er ten eerste zeker niet negatief over wíl zijn – o.a. vanwege Audrey Tautou’s nog altijd ongelooflijke aantrekkingskracht, en zeker ook vanwege ’t brede ‘bereik’ aan emoties dat voorbij komt – maar ook omdat het qua opzet eigenlijk een chick flick is en ik niet weet of dat wel de primaire doelgroep van het oorspronkelijke boek was. Ik denk namelijk dat deze film vooral juist identificeerbaar is voor niet zulke aantrekkelijke mannen.
Ja, dat klinkt mogelijk wat raar, maar het verhaal heeft verdacht veel weg van de fantasie van een minder aantrekkelijke man om toch die top-chica te veroveren. Nu hoor ik je al bijna denken dat ik niet zo oppervlakkig moet doen, want er zijn genoeg vrouwen die (zeggen) niet op uiterlijk (te) vallen, maar ten eerste: is dat écht zo, en ten tweede: dit bedoel ik met dat de film lastig te plaatsen is. Aan de ene kant vertelt ’t een mooi klein verhaal over het verwerken van verlies en het vinden van liefde op ’n onverwachte plek, maar aan de andere kant komt dit ook wat sprookjesachtig en daardoor minder geloofwaardig over. Complimenten voor de regisserende broers Foenkinos (één ervan schreef overigens het boek) dat ze dit gegeven juist ook in de film verwerkt hebben…
Okay, kort het verhaal: de film begint met de kneiterverliefde Nathalie en François, waarbij de ‘schoonheid’ van hun liefde me kort deed denken dat dit wel eens een droom zou kunnen zijn. Dat was het echter niet, maar net op ’t punt dat ze een volgende stap willen zetten in hun leven overkomt François het verschrikkelijkste. Nathalie stort zich volledig op haar nieuwe baan en drie jaar later leidt ze een afdeling met zoveel drive dat je wel aanvoelt dat ze haar werk als uitvlucht ziet, om maar niet 100% om te hoeven gaan met haar immense verlies. En dan komt zoent ze in één of andere vlaag van verstandsverbijstering Markus, een drol met een voorliefde voor beige sweaters en één van de werknemers op haar afdeling. De bijkomende blik van Markus, gevolgd door ’n ontzettend lelijke glimlach toveren wederom een hopelijk minder onaantrekkelijke glimlach op mijn gezicht ;).
Natuurlijk passen de twee helemaal niet bij elkaar, en het hierboven bedoelde compliment gaat erover dat de Foenkinos bros. hier ook vrij genuanceerd mee omgaan. Nathalie’s vrienden snappen er niks van, Nathalie’s baas – die natuurlijk een oogje op haar heeft – probeert er op een lompe manier z’n vingers achter te krijgen, maar ook Markus zelf schippert tussen hoop/lef en ’t gevoel om maar zo hard mogelijk weg te rennen. François Damiens, die Markus speelt, weet dit mooi ingetogen te spelen, vrijwel het tegenovergestelde van z’n rol in L’arnacoeur. En zoals ik al zei: Audrey Tautou is bijna net zo cute als in Amélie, ook al wil ik haar prestatie niet onderwaarderen door enkel op haar schoon- en schattigheid te wijzen. Het is mooi te zien hoe ze fragiliteit met kracht weet te combineren, wat haar alleen maar nóg aantrekkelijker maakt. In dit licht wil ik vaak Kurt Russells quote uit Death Proof aanhalen: “There are few things as fetching as a bruised ego on a beautiful angel“.
Ja, ik vond La délicatesse een lief klein filmpje, maar met meer interessante elementen dan je op ’t eerste gezicht verwacht. Het feit dat het wel degelijk Nathalie’s verhaal is, maar dan deels verteld door voice-overs van de twee objects of her affection, die kleine Truffaut-hommage in de Melba-toast scène en ’t feit dat er zo’n schijnbare discrepantie is tussen het genre van de film en de mogelijk primaire doelgroep van het originele verhaal, dat zorgt er in elk geval voor dat de film opvalt. Of het de film succes zal brengen weet ik niet zeker, maar ik draag de film wel een klein warm hart toe, ‘onaantrekkelijkemannenfantasie’ of niet…