L’arnacoeur (a.k.a. Profession: Heartbreaker – 2010)
Tja, deze film had alles in zich om een geweldig leuke film te zijn, maar ik vond het uiteindelijk slechts een vermakelijk tussendoortje waar je zeker niet teveel bij stil moet staan, want dan zie je wel wat gebreken. Romain – Exils, Arsène Lupin – Duris speelt Alex Lippi, de professionele hartenbreker uit de titel. Het ‘slachtoffer’ waar het in deze film om draait wordt gespeeld door Vanessa Paradis, waarvan ik zó hoopte dat ze iets van Brigitte Bardots screen presence zou hebben, maar helaas, dat laat mevrouw Depp in deze film zeker niet zien…
Duris laat trouwens zien dat hij ook in het genre van de romantische komedie goed uit de voeten kan. Waarschijnlijk is hij Frankrijks meest veelzijdige acteur, en dat heeft hij voor z’n rol als hartenbreker ook wel nodig. Hij runt namelijk met z’n zus en zwager een bedrijf dat wordt ingehuurd door vrienden of familieleden van ongelukkige vrouwen, om ervoor te zorgen dat ze weer genoeg zelfvertrouwen krijgen om het uit te maken met hun ongelukkig-makende mannen/vriendjes. Een best leuk gegeven, en in de openingsscène zien we ook hoe ‘perfect’ Alex zich van z’n taken kwijt. In een grappige montage richting hoofdverhaal zien we dan ook hoe hij z’n trucje geperfectioneerd heeft.
Terug in Parijs komen we er echter achter dat Alex’ levensstijl nogal wat financiële problemen heeft opgeleverd en hij bij de verkeerde mensen schulden heeft. De ingehuurde Servische kleerkast hangt ‘m bijvoorbeeld met één hand van het balkon van een hoog hotel, dus Alex heeft genoeg redenen om z’n principes opzij te zetten als een rijke zakenman het huwelijk van z’n dochter wil voorkomen, terwijl ze er toch erg gelukkig uit lijkt te zien met haar echtgenoot in spe. Alex deelt vrouwen namelijk in in drie categorieën: de gelukkige vrouw, de bewust ongelukkige vrouw en de vrouw die niet door heeft dat ze ongelukkig is en beter kan krijgen. En die laatste groep voorziet z’n bedrijf in dat laatste duwtje richting net genoeg zelfvertrouwen om hun relatie te verbreken.
Juliette Van Der Becq (Paradis) is echter dolgelukkig met haar rijke Britse verloofde (de verrassende Andrew Lincoln, die ik ken als hoofdrolspeler Rick uit The Walking Dead), dus Alex wil de opdracht eigenlijk niet aannemen. Een goed getimede scène op het eerdergenoemde balkon trekt ‘m echter over de streep, en even later is hij Juliette’s bodyguard en heeft hij tien dagen om het huwelijk te voorkomen.
Weet je, bij een film als deze moet je natuurlijk niet teveel op realisme letten. Maar op het moment dat ik een film niet ‘voel’, dan ga ik wel zoeken naar wat er aan mankeert. En het mankement heeft ook niets met realisme te maken (het is film!), maar met het ontbreken van de juiste logica en het gemis aan échte chemistry tussen de hoofdrolspelers. Paradis speelt haar rol veel te afstandelijk, en Alex’ ‘worsteling’ met z’n principes is grotendeels wel aardig uitgewerkt, maar dan wordt er toch te vaak voor een ongeloofwaardige oplossing gekozen. Ik snap ook dat als je wel écht in de film meegaat (zoals er ook mensen mee kunnen gaan in de verhaallijn van bv. The Bold and The Beautiful ;)), dat het ongeloofwaardige van deze oplossingen je helemaal niet opvalt, maar ik vond het vooral jammer, omdat de film zeker veel potentie heeft.
De zus en zwager van Alex zijn bij vlagen namelijk behoorlijk hilarisch. En dat Duris kon dansen kun je al weten uit Tony Gatlifs Exils, maar dat hij een mean Patrick Swayze kan dansen, dat was wel verrassend. Want inderdaad: Juliette’s favoriete film is Dirty Dancing, dus Alex traint oeverloos op dé dans uit die film. Daarnaast leert hij ook de teksten van Juliette’s favoriete Wham!-liedje en doet hij nog meer dingen om een exacte mannelijke kopie te zijn van Juliette, maar ik vroeg me toen al lang af of vrouwen dát wel zo interessant vinden. Iemand die precies de juiste dingen zegt zou mij wat wantrouwig maken, en zeker een vrijgevochten vrouw als Juliette in deze film.
Ach, eigenlijk had ik ook niet meer dan “het is een aardig tussendoortje met leuke momenten, maar je vergeet ‘m ook vrijwel direct weer” moeten typen. Dat ’t één van de meest succesvolle films in de Franse bioscopen was het afgelopen jaar en dat er geruchten zijn van een Engelse remake, dat maakt de film niet beter hoor. Het eerste komt vooral door de aantrekkingskracht van de twee hoofdrolspelers, het tweede waarschijnlijk doordat het een film is waar veel lekker foute muziek in op z’n plaats is, en dat maakt een remake interessant.
En wie weet is de remake dit keer wél beter…