Om even politiek incorrect te beginnen, volledig passend bij de film overigens: Office Christmas Party is een heerlijke kutfilm die me mijn zware verkoudheid makkelijk deed vergeten, maar waar ik ook bewust geen moment al te kritisch naar gekeken heb. Doe je dat wel, dan zal er zeker wel wat te zeuren zijn hoor, maar ik genoot hard van hoe Jason Bateman en Jennifer Aniston hun Horrible Bosses-‘chemistry’ herhaalden in een film van de regisseurs van The…
Toen iemand direct na afloop vroeg hoe de film was appte ik “Denk een beetje Into the Wild meets Little Miss Sunshine meets The Kings of Summer, maar dan zonder een climactisch einde dat je achterlaat met een brok in je keel…“. En direct voelde ik dat ik dus toch op een nogal conventioneel einde had gehoopt, terwijl de film nu eigenlijk een einde heeft dat misschien wel perfect past. Zeker ook om mensen, die niet…
Okay, waar begin ik…? Met een oneliner als “Sausage Party is like Toy Story on steroids and viagra!“? Of met de mededeling dat er dit jaar waarschijnlijk geen film zal zijn waarbij jouw ‘willing suspension of disbelief‘ groter moet zijn om de film überhaupt te trekken? Of met de waarschuwing dat deze animatiefilm TOTAAL ONGESCHIKT is voor kinderen? Al is m’n sensatiebeluste kant wel gruwelijk benieuwd naar hoe een ouder deze film pedagogisch verantwoord uitgelegd krijgt ;). Maar…
Wat me het meest opviel bij deze nieuwe van Woody Allen zijn de prachtige gestileerde shots van meester-cameraman Vittorio – Last Tango in Paris, Apocalypse Now – Storaro. Daarnaast straalt Blake Lively als een malle, is Steve Carrell openhartig levendig, acteert Kirsten Stewart functioneel overduidelijk en waagt Jesse Eisenberg zich aan de ‘verplichte’ Allen-rol in een versie die Allen zelf nooit kon spelen. En ondanks dat dit weer een welbekende ‘slice-of-tragic-life‘ van Allen is, begréép ik meer wat Allens…
Ik las een mooie oneliner over deze film, die ook best aardig mijn kritiek samenvat: “War Dogs barks, but doesn’t bite.” Ik vermaakte me namelijk best wel met deze film, waarvan ik de trailer gelukkig niet serieus gezien had (ik verwachtte dus geen komedie “van de maker van The Hangover-trilogie“, zoals een teleurgestelde vrouw naast me dat wel deed). Ik was ook aangenaam verrast dat in de eerste alinea van het script al de megascherpe en gruwelijk…
Weet je, ik behoor zó niet tot de doelgroep van deze film, plus dat ik ‘m zag op een dag dat ik nogal chagrijnig en daarmee extra kritisch was, dat ik dus eigenlijk niet zou moeten/mogen oordelen over deze film. Ik was namelijk ontzettend negatief over deze film, zowel tijdens als in een gesprek na afloop, maar ik bemerkte dat ik deze film afgelopen week wel aan m’n zus en lichtjes zelfs aan m’n moeder…
Uiteindelijk is Suicide Squad niet meer dan een super-hyper-zijverhaaltje in de grotere DC Comics Justice League-verhaallijn, gestart met het – en dit gaat mogelijk raar klinken – toch wat betere Batman v Superman: Dawn of Justice. Geschreven in slechts zes weken en met een extra montageronde door de makers van de hyper-trailer is Suicide Squad nogal een puinhoop, al zit er in de bonte verzameling karakters zeker wel wat potentie. Deze potentie wordt echter slechts af…
Damn, Richard Linklater keert zó subtiel terug in de wereld van de slackers, die zich dazed & confused een weg zien te banen door hun jonge levens, dat het de meesten waarschijnlijk niet op zal vallen hoe knap hij te werk is gegaan. Everybody Wants Some!! werd ooit aangekondigd als “Dazed and Confused 2“, maar het is net zo goed een ‘vervolg’ op Linklaters fantastische meesterwerk Boyhood. Maar laat het ogenschijnlijke gemak waarmee de karakters en de…
Yes, Central Intelligence biedt precies het onschuldige en simpele vermaak dat je verwacht als Dwayne ‘The Rock’ Johnson met Kevin Hart gaat samenwerken in een film van de regisseur van Dodgeball en We’re the Millers. Met flink wat grote namen in bijrol-achtige cameo’s, een wat homeriaans verhaal over een highschool-reünie en The Rock in een behoorlijk onverwachte rol. En was zijn gezicht op een zeer dik tienerlichaam plakken nou ook een grap, of was dat…
A Hologram for the King is een mooie delicate film over de universaliteit van liefde, maar dan wel voor een doelgroep die kan genieten van een film die erg rustig is. Een verfilming van Dave Eggers’ boek, die eerder faam maakte met de scenario’s van Away We Go, Promised Land en Where the Wild Things Are, over een man die op een keerpunt in z’n leven staat, en op onverwachte wijze op de meest onverwachte…
De karakters in Now You See Me 2 zijn allen vrijwel net zo arrogant als de film zelf: probeer het publiek maar achterover te blazen met veel blitz, glitter & awe, met ‘gecompliceerde’ verhaallijnen die 100% gemaakt zijn om niet al te kritisch te puzzelen, en hoop dan maar dat men niet zo kritisch is dat ze zien dat arrogantie vaak een soort camouflage voor onzekerheid is. Alhoewel ik me ook voor kan stellen dat…
Het fijne aan een regisseur met een duidelijke signatuur is dat ik het me nu heel makkelijk kan maken: als je Kiss Kiss Bang Bang leuk vond, dan zul je The Nice Guys geweldig vinden, punt. Ik ben zelfs van mening dat Shane Black de balans tussen humor en actie nu nóg beter onder de knie heeft dan in die film met Robert Downey Jr. en Val Kilmer, waarbij Ryan Gosling een heerlijke ‘drollerigheid’ tentoonspreidt…