In het meest positieve geval kun je Upside Down zien als een sci-fi sprookje over perfecte liefde, waarvoor je wel door een hele hoop tegenslagen en gedoe moet om te komen. Net als wanneer je de film kijkt, en je ook echt door die veel te uitleggerige intro, té duidelijke metaforen en nog wel meer obstakels heen moet zien te komen, om uiteindelijk bij een vrij corny, maar wel lichtjes werkend einde te komen. Voor…
Alex van Warmerdams laatste is een boosaardig en bij vlagen ook weer lekker absurdistisch grappig sprookje dat zoveel interessante elementen bevat dat de film door veel buitenlandse recensenten wordt vergeleken met Haneke’s Funny Games en Lanthimos’ Dogtooth, maar ik zie ook zeker wel raakvlakken met David Lynch’ werk. Zeker inzake de al dan niet vaagheid van de maker over hoe z’n werk te interpreteren, want daarin is het moeilijk om niet direct té concreet te…
Drinking Buddies is in meerdere opzichten een opvallende en interessante film. Natuurlijk heeft de film één van de beste titels van het jaar, maar het is vooral een American indie die – ondanks de aanwezigheid van Olivia (The Incredible Burt Wonderstone, In Time) Wilde, Jake (New Girl, Safety Not Guaranteed) Johnson, Ron (Office Space (!)) Livingston en Anna (Up in the Air, 50/50) Kendrick – vrijwel geen Hollywood-regels volgt. Drinking Buddies moet het dan ook niet…
Met Blue Jasmine keert Woody Allen terug op Amerikaanse bodem en levert vooral een podium voor Cate Blanchett om op te excelleren. Daarnaast voel ik echter wel wat ambivalentie, want aan de ene kant heb ik best wat aan te merken op de film, terwijl mijn bewondering voor wat Allen in deze film doet niet enkel te zien is in Blanchetts prestatie (zij kan natuurlijk teren op een geweldig talent), maar vooral in wat hij…
Na uitstapjes richting komedie (The Trip) en lompe thrillers (o.a. The Killer Inside Me) is Michael Winterbottom nu terug met een soms interessant en bij vlagen behoorlijk drama, maar uiteindelijk voelt de film niet bevredigend. De reden: de film vindt nergens echt de juiste balans, plus dat ik niet mee wilde/kon gaan in de belevenissen van erotica-koning-turned-vastgoedmagnaat Paul Raymond. Het blijft allemaal te oppervlakkig, en Raymond blijkt ook nogal een iets te zelfvoldaan persoon te zijn…
Wat me direct opviel bij Neill Blomkamps nieuwste is dat je duidelijk voelt dat hij van de maker van District 9 is, dus met eenzelfde rust in de vertelling. Ik vond het namelijk behoorlijk opmerkelijk (en fijn) dat een grote zomerblockbuster gewoon durfde te beginnen met een normale uiteenzetting van de verschillende karakters, zonder direct “dikke vette actie” in je gezicht te gooien. Opvallend ook dat er na afloop van de film best veel “Hey, dat was…
Jeff Nichols toont met Mud wederom dat hij één van de beste ‘nieuwe’ Amerikaanse filmmakers is. Na het zeer interessante Shotgun Stories en het geweldige Take Shelter (in mijn top 3 vorig jaar) komt ie nu met een rustig en poëtisch coming-of-age-verhaal over liefde, vrijheid, obsessie, vergeving en opoffering, waarin Matthew McConaughey na o.a. Killer Joe wederom toont dat ie zoveel meer kan dan altijd maar z’n shirt uittrekken. Alhoewel hij dat in Mud ook weer doet.…
Een film die ik al een tijdje geleden zag, maar vanwege de vrij beperkte bioscooprelease nog niet eerder recenseerde, en nu was ik al bijna vergeten dat Nicholas Cage de hoofdrol speelde. John Cusack en Vanessa Hudgens herinnerde me ik nog wel uit deze wat rustige (en af en toe saaie) seriemoordenaar-thriller. Opvallend: ze weten de spanning – op een niet al te hoog niveau – er wel vrij constant in te houden, ondanks dat…
Neil Jordans Byzantium is misschien geen TOPfilm, maar wel een veel aangenamer verrassing dan ik vooraf dacht. En juist in deze tijd van Twilight en True Blood is het goed dat er weer eens (rustig) gefocust wordt op bijvoorbeeld de gevolgen van het onsterfelijk zijn en het creëren van een poëtisch (duister) sprookje, en niet op de bloederigheid. Maar dat zal ook de reden zijn dat ie zo kort in de bioscoop draaide, wat overigens niet…
Net als bij Somewhere voelt het wat raar aan dat juist Sofia Coppola een film als The Bling Ring maakt, want de film gaat over rijkeluiskinderen in Hollywood, maar was zij dat als dochter van Francis Ford Coppola zelf niet ook? En resulteert haar wat abnormale jeugd er daarom in dat ze dit waargebeurde verhaal niet bijster subtiel weet neer te zetten, of is het een best ingenieuze manier om te tonen hoe fake die wereld is,…
“On-Nederlands goed” vind ik eigenlijk een wat stom oordeel over een film, maar waar we de laatste jaren vooral wannabe-Hollywood films, commerciële boekverfilmingen, soapster-vehikels en krampachtig cultureel verantwoorde en daarmee vaak tuttige films maken, daar valt De Wederopstanding van een Klootzak vooral op vanwege de authenticiteit, poëtische thematiek en af en toe prachtige beelden. Zulke risicovolle films worden in Nederland in mijn ogen veel te weinig gemaakt, en niet dat ie ‘perfect’ is, het is…
Na het zien van o.a. Greenberg en Frances Ha kan ik wel zeggen dat ik fan ben van Greta Gerwig, dus toen ik Lola Versus in de videotheek zag staan, was er weinig overtuiging nodig om ‘m te kijken, zeker op een wat gare zondagmiddag. Daarin paste de film ook perfect, ondanks dat ik halverwege wel even merkte dat een ’teveel aan Gerwig’ ook mogelijk is en deze wel behoorlijk veel op Noah Baumbachs Frances…