Allereerst: Hotel Mumbai is een Australische productie. Dus nee, vrees niet – net als ik kort deed – voor overdreven Amerikaans heroïsme en/of Westerse borstklopperij. Wat je krijgt is namelijk een ontzettend spannend thriller-achtige vertelling van de terroristische aanslagen in Mumbai in 2008 (zo lang geleden alweer ja). Mét snoeihard geweld dat ik wel herkende uit Australische films, waarin individueel drama toch net wat ondergeschikter lijkt te zijn dan in Hollywood. Ja, ik was best…
Met Forest Whitaker in z’n meest opvallende bijrol ooit, Tessa – Creed, Annihilation, Westworld – Thompson in een mooi feministische bijrol en ‘eindelijk’ een hoofdrol en/of erkenning voor Lakeith – Atlanta, Get Out – Stanfield is Sorry to Bother You niet alleen één van de beste maatschappijkritische zwarte komedies van het jaar – gemaakt door een nogal verrassend regisseur – maar uiteindelijk ook zo heerlijk ‘cult’, dat ik direct na afloop “Get Out meets Tusk, met…
Toen ik wat vrienden na het zien van deze film appte dat ik me het eerste uur wel af en toe afvroeg wat er – buiten die heerlijke lome zomersfeer in de film, erg fijn op de koudste dag van het jaar – nou zo bijzonder was aan Call Me by Your Name, maar dat ik aan het eind van de film misschien wel letterlijk ‘veranderd’ was, was het grapje van één van hen onbedoeld…
Tom – A Single Man – Fords nieuwste is een goed gemaakte arthouse-puzzelfilm met een topcast, waarin drie verhaallijnen (waarvan één ‘dubbel-fictief’) op zo’n manier door elkaar heen verweven zijn dat ik zelf ook weer ambitieuzer werd. Met een veelzijdige Amy – Arrival – Adams, een gekwetste en wraak nemende Jake – Demolition, Nightcrawler – Gyllenhaal, de altijd interessante Michael – Take Shelter – Shannon, een goed suave Armie – The Social Network – Hammer en een…
Yes, The Man from U.N.C.L.E. – gebaseerd op de gelijknamige TV-serie uit de jaren 60 met Robert Vaughn en David McCallum – is een vrij grote verrassing, zeker ook doordat Guy Ritchie zich qua visuele shananigans voor 98% (gelukkig) inhoudt. Neem daarbij de mogelijk Oscarnominatiewaardige art direction, een paar positief verrassende leading men, een wederom fantastische leading lady, een paar bijna klassieke bad guys en combineer dat met bijna archetypische tongue-in-cheek-humor, een vrij simpel verhaaltje (met volgens…
Volgens mij is het grootste ‘probleem’ van The Lone Ranger niet de lichte onbalans in Verbinski’s regie (‘genre-onconventionaliteit’ is toch ook één van z’n kenmerken?), maar het feit dat het teveel een herhaling van zetten lijkt. Want naast de producent, regisseur en hoofdrolspeler zijn ook de schrijvers van Pirates of the Caribbean terug. Maar qua combinatie van avontuur en humor zijn de (eerste!) Pirates-films beter, en qua western-‘Deppsurdisme’ werkte de formule beter in Rango. Niet…